გაფგენი გერმანიის წინააღმდეგ

Gäfgen v. Germany [GC]

საჩივრის ნომერი - 22978/05     PDF

მოპასუხე სახელმწიფო - გერმანია

გადაწყვეტილების მიღების თარიღი - 01/06/2010

შედეგი: წინასწარი განაცხადი დაუშვებლად გამოცხადდა (შიდასახელმწიფოებრივი საშუალებების ამოუწურაობა),

დაირღვა კონვენციის მე-3 მუხლი (მატერიალური ნაწილი),

არ დარღვეულა კონვენციის მე-6(1) და მე-6(3) მუხლები

განსხვავებული აზრი: კი


საკვანძო სიტყვები:

(მუხლი 35) დასაშვებობის კრიტერიუმი

(მუხლი 35-1) შიდასახელმწიფოებრივი საშუალებების ამოწურვა

(მუხლი 34) ინდივიდუალური საჩივარი

(მუხლი 34) მსხვერპლი

(მუხლი 3) წამების აკრძალვა

(მუხლი 3) არაადამიანური მოპყრობა

(მუხლი 6) სამართლიანი სასამართლოს უფლება

(მუხლი 6) სისხლისსამართლებრივი განხილვები

(მუხლი 6-1) სამართლიანი განხილვა

(მუხლი 6-3) დაცვის უფლებები


                                                                                                                                                            

საქმეზე „გაფგენი გერმანიის წინააღმდეგ“ („Gäfgen v. Germany“),

ადამიანის უფლებათა ევროპულმა სასამართლომ, რომელიც დიდი პალატის სახით შეიკრიბა და შედგებოდა შემდეგი მოსამართლეებისაგან:
ჟან-პოლ კოსტა, თავმჯდომარე,
ქრისტოსროზაკისი,
ნიკოლასბრეტზა,
ფრანსუა ტალკენსი,
ჯოზეფ კასადევალი,
ანატოლი კოვლერი,
ლილიანა მიოვიჩი,
რენატე ჯაგერი,
სვერ ერიკ იებენსი,
დანუტე იოჩიენე,
იან შიკუტა,
ინეტა ზიმელე,
ჯორჯ ნიკოლაუ,
ლუის ლოპეზ გუერა,
ლედი ბიანკუ,
ენ პაუერი,
ნებოისა ვუჩინიჩი,მოსამართლეები;
და ერიკ ფრიბერგი, სასამართლო მდივანი,

2009 წლის 18 მარტსა და 2010 წლის 24 მარტს გამართული დახურული თათბირის შემდეგ გამოიტანა შემდეგი გადაწყვეტილება, რომელიც მიღებულია 2004 წლის 24 მარტს:


პროცედურა

1. საქმის საფუძველია გერმანიის მოქალაქის, ბ-ნ მაგნუს გაფგენის („განმცხადებელი“) მიერ ადამიანის უფლებათა და ძირითად თავისუფლებათა დაცვის ევროპული კონვენციის („კონვენცია“) 34-ე მუხლის საფუძველზე, 2005 წლის 15 ივნისს სასამართლოში გერმანიის წინააღმდეგ შეტანილი განაცხადი (№22978/05). განმცხადებელს მიეცა სამართლებრივი დახმარება.
2. განმცხადებელი ამტკიცებდა, რომ მოპყრობა, რომელსაც იგი დაექვემდებარა 2002 წლის 1 ოქტომბერს, პოლიციის მიერ დაკითხვისას – ბიჭის, J.-ის ადგილსამყოფელის დადგენის თაობაზე – წარმოადგენდა წამებას, რაც იკრძალება კონვენციის მე-3 მუხლით. მისი მტკიცებით, იგი კვლავ რჩებოდა ამ დარღვევის მსხვერპლად. ის აგრეთვე ამტკიცებდა, რომმის მიმართ დაირღვა კონვენციის მე-6 მუხლით გარანტირებული სამართლიანი სასამართლო განხილვის უფლება, რომელიც მოიცავს ეფექტიანად დაცვის უფლებას, ასევე უფლება, არ მისცეს მამხილებელი ჩვენება საკუთარი თავის წინააღმდეგ, იმ თვალსაზრისით, რომ მე-3 მუხლის დარღვევით მოპოვებული მტკიცებულება დასაშვებად ცნეს მისი საქმის სასამართლო განხილვისას.
3. განაცხადი გადაეცა სასამართლოს მესამე სექციას, ხოლო შემდგომ – მეხუთე სექციას (სასამართლოს რეგლამენტის 52-ე მუხლის 1-ლი პუნქტი). 2007 წლის 10 აპრილის გადაწყვეტილებით, განაცხადი ნაწილობრივ დაშვებულად გამოაცხადა მეხუთე სექციამ, რომელიც შედგებოდა მოსამართლეებისაგან: პიერ ლორენზენი, თავმჯდომარე, სნეჟანა ბოტუჩაროვა, ვოლოდიმირ ბუტკევიჩი, მარგარიტა ცაცა-ნიკოლოვსკა, რაიტ მარუსტე, ჰავიერ ბორეგო ბორეგო, რენატე ჯაგერი, აგრეთვე კლაუდია ვესტერდიკი, სექციის მდივანი.
4. 2008 წლის 30 ივნისს მეხუთე სექციის პალატამ, შემდეგი მოსამართლეების შემადგენლობით: პიერ ლორენზენი, თავმჯდომარე, რაიტ მარუსტე, ვოლოდიმირ ბუტკევიჩი, რენატე ჯაგერი, იზაბელა ბერო-ლეფევრე, მირიანა ლაზაროვა ტრაკოვსკა, ზდრავკა კალაიდიევა, აგრეთვე კლაუდია ვესტერდიკი, სექციის მდივანი, გამოიტანა გადაწყვეტილება. პალატამ ერთხმად გადაწყვიტა: არ იყო აუცილებელი, მთავრობის პირველადი არგუმენტის თაობაზე დაედგინა, რომ არ ამოწურულა სამართლებრივი დაცვის ყველა შიდასახელმწიფოებრივი საშუალება. პალატამ ექვსი ხმით ერთის წინააღმდეგ დაადგინა, რომ განმცხადებელს აღარ შეეძლო პრეტენზია ჰქონოდა კონვენციის მე-3 მუხლის დარღვევის მსხვერპლის სტატუსზე. ექვსი ხმით ერთის წინააღმდეგ აგრეთვე დაადგინა, რომარ დარღვეულა კონვენციის მე-6 მუხლი.
5. 2008 წლის 19 სექტემბრით დათარიღებული არგუმენტებით, რომლებიც სასამართლოს სამდივნომ 2008 წლის 26 სექტემბერს მიიღო, განმცხადებელი ითხოვდა საქმის დიდი პალატისთვის გადაცემას განსახილველად,კონვენციის 43-ე მუხლისა და რეგლამენტის 73-ე მუხლის შესაბამისად, ამტკიცებდა რა, რომ დაირღვა კონვენციის მე-3 და მე-6 მუხლები. 2008 წლის 1 დეკემბერს დიდი პალატის კოლეგიამ ეს მოთხოვნა დააკმაყოფილა.
6. დიდი პალატის შემადგენლობა განისაზღვრა კონვენციის 27-ე მუხლის მე-2 და მე-3 პუნქტებისა და რეგლამენტის 24-ე მუხლის შესაბამისად.
7. განმცხადებელმა და მთავრობამ სათითაოდ წარადგინეს მიმოხილვები განაცხადის არსებით მხარესთან დაკავშირებით და წერილობით უპასუხეს ერთმანეთის მიმოხილვებს. ამასთანავე, მიღებული იქნა მესამე მხარის, ბ-ნ ფრიდრიხ ვან მეთზლერისა და ქ-ნ სილვია მეთზლერის – J.-ს მშობლების – კომენტარები, რომლებსაც მეხუთე სექციის თავმჯდომარემ შესთავაზა წერილობითი კომენტარების წარდგენა (კონვენციის 36-ე მუხლის მე-2 პუნქტი და რეგლამენტის 44-ე მუხლის მე-2 პუნქტი). ისინი წარადგენინეს ადვოკატებმა, ბ-ნმა ე. კამპფმა და ბ-ნმა ჰ. შილინგმა, რომლებიც პრაქტიკულ მუშაობას ეწეოდნენ ფრანკფურტში მაინზე. მესამე მხარის დამატებითი არგუმენტები წარადგინა სამართლებრივი დაცვის ფონდმა („Redress Trust“), ლონდონში დაფუძნებულმა ადამიანის უფლებათა დაცვის არასამთავრობო ორგანიზაციამ, რომელიც თავმჯდომარემ მოიწვია წერილობითი კომენტარების წარსადგენად (კონვენციის 36-ე მუხლის მე-2 პუნქტი და რეგლამენტის 44-ე მუხლის მე-2 და მე-3 პუნქტები) და რომელიც წარმოადგინეს ქ-ნმა ც. ფერსტმანმა, დირექტორმა, და ბ-ნმა ლ. ოეტემ, მრჩეველმა. მხარეებმა წერილობითი არგუმენტები წარადგინეს მიმოხილვებზე (რეგლამენტის 44-ე მუხლის მე-5 პუნქტი).
8. საქმის მოსმენა გაიმართა ადამიანის უფლებათა შენობაში, სტრასბურგი, 2009 წლის 18 მარტს (რეგლამენტის 59-ე მუხლის მე-3 პუნქტი).

სასამართლოს წინაშე გამოცხადდნენ:

(ა) მთავრობის სახელით
ქ-ნი ვიტლინგ-ვოგელი, Ministerialdirigentin, იუსტიციის ფედერალური სამინისტრო,აგენტი,
ბ-ნი ჯ. ა. ფროვეინი, მაქს პლანკის სახელობის შედარებითი საჯარო სამართლისა და საერთაშორისო სამართლის ინსტიტუტის დირექტორი (emeritus), ადვოკატი,
ბ-ნი მ. ბორნმანი, პროკურორი,
ბ-ნი ჯ. კოხი, საოლქო სასამართლოს მოსამართლე, მრჩევლები.

(ბ) განმცხადებლის სახელით
ბ-ნი მ. ჰაუშმერი, ადვოკატი,
ბ-ნი დ. შმიდტი, ადვოკატი;
ბ-ნი ბ. ვან ბეკერი, ადვოკატი,
ბ-ნი შულც-ტორნაუ, ადვოკატი, მრჩევლები,
ბ-ნი ს. შტრომი,
ბ-ნი მ. ბოლსინგერი, ასისტენტები.

სასამართლომ მოისმინა ბ-ნ ჰაუშმერისა და ბ-ნ ფროვეინის გამოსვლები და მათი პასუხები მოსამართლეთა კითხვებზე.


ფაქტები

I. საქმის გარემოებები

9. განმცხადებელი დაიბადა 1975 წელს და ამჟამად სასჯელს იხდისშვოლმშტადტის ციხეში, გერმანია.

A.    J.-ის მოტაცება და გამოძიება პოლიციის მიერ

10. J. იყო ბანკირების ოჯახის უმცროსი ვაჟი. ისინი ცხოვრობდნენ ფრანკფურტში, მაინზე. იგი იცნობდა განმცხადებელს, როგორც თავისი დის ნაცნობს, რომელიც სამართლის ფაკულტეტის სტუდენტი იყო.
11. 2002 წლის 27 სექტემბერს განმცხადებელმა თერთმეტი წლის J. თავის ბინაში, ფრანკფურტში, მაინზე, მოტყუებით შეიყვანა – მოიგონა, რომ მის დას იქ ქურქი დარჩა. შემდეგ მან ბიჭი დაახრჩო.
12. შემდეგ განმცხადებელმაJ.-ის მშობლების საცხოვრებელ ადგილზე დატოვა ბარათი, რომ J. მოიტაცა და ერთი მილიონი ევრო მოითხოვაგამოსასყიდის სახით. ბარათში ნათქვამი იყო, რომ თუ გამტაცებლები გამოსასყიდს მიიღებდნენ და მოახერხებდნენ ქვეყნის დატოვებას, მშობლები კვლავ შეძლებდნენ შვილის ნახვას. შემდეგ განმცხადებელმა J.-ის ცხედარი წაიღო წყალსაცავზე, რომელიც კერძო საკუთრება იყო, ბირშტეინთან ახლოს, ფრანკფურტიდან ერთი საათის სავალზე, და დამბაში დამალა.
13. 2002 წლის 30 სექტემბერს, დაახლოებით დღის პირველ საათზე, განმცხადებელმა მიიღო გამოსასყიდი თანხა ტრამვაის გაჩერებაზე. იმ დროიდან იგი პოლიციამ თავისი ზედამხედველობის ქვეშ აიყვანა. მან გამოსასყიდი თანხის ნაწილი ბანკში შეიტანა თავის ანგარიშებზე, ხოლო დარჩენილი ნაწილი საკუთარ ბინაში დამალა. იმავე საღამოს პოლიციამ იგი ფრანკფურტის აეროპორტში დააპატიმრა. დაკავებისას მას სახე მიწაზე არტყმევინეს.
14. აეროპორტის ჰოსპიტალში იგი ექიმმა გასინჯა.მიღებული შოკისა და კანის დაზიანების გამო, განმცხადებელი ფრანკფურტის პოლიციის სათაო ოფისში გადაიყვანეს. მას გამომძიებელმა ოფიცერმა M.-მ შეატყობინა, რომ იგი ეჭვმიტანილი იყო J.-ის მოტაცებაში და განუმარტა მისი, როგორც ბრალდებულის უფლებები. კერძოდ, მას ჰქონდა დუმილისა და ადვოკატთან შეხვედრის უფლება. იგი შემდგომ დაკითხა M.-მ იმ მიზნით, რომ გაეგო J.-ის ადგილსამყოფელი. ამასობაში პოლიციამ გაჩხრიკა განმცხადებლის ბინა და აღმოაჩინა გამოსასყიდის სახით მიღებული თანხის ნახევარი და ბარათი დაგეგმილი დანაშაულის შესახებ. განმცხადებელმა ახსენა, რომ ბავშვი სხვა გამტაცებელთან იმყოფებოდა. ღამის თორმეტის ნახევარზე მას ადვოკატ Z.-სთან შეხვედრის ნება დართეს. შეხვედრა, მისივე თხოვნით, ნახევარი საათის განმავლობაში გაგრძელდა. შემდგომში მან მიუთითა, რომ F.R.-მ და M.R.-მ მოიტაცეს ბიჭი და ტბასთან ახლოს, ქოხში დამალეს.
15. 2002 წლის 1 ოქტომბერს, დილით, სანამ M. სამსახურში მივიდოდა, ფრანკფურტის პოლიციის უფროსის მოადგილემ, ბ-ნმა დაშნერმა („D.“), სხვა ოფიცერს, ბ-ნ ენიგკეითს („E.“) უბრძანა, მძიმე ფიზიკური ტკივილის მიყენების მუქარით – საჭიროების შემთხვევაში კი ასეთი ტკივილის მიყენებით –განმცხადებლისგან გაეგო ბიჭის ადგილსამყოფელი. D.-ს დაქვემდებარებული დეპარტამენტების უფროსები ადრეც არაერთგზის შეწინააღმდეგებიან ამგვარი ღონისძიების გამოყენებას (ქვემოთ იხ. 47-ე პუნქტი). ამის შემდეგ გამომძიებელი E. დაემუქრა განმცხადებელს, რომ თუ ბავშვის ადგილსამყოფელს არ გაამჟღავნებდა, მას ტკივილს მიაყენებდა ამ საქმისთვის საგანგებოდ გაწვრთნილი პირი. განმცხადებლის თქმით, გამომძიებელი აგრეთვე დაემუქრა, რომ საკანში გამოამწყვდევდა ორ უზარმაზარ შავკანიან მამაკაცთან ერთად, რომლებიც მასზე იძალადებდნენ სექსუალურად. ასევე, გამომძიებელმა მას რამდენჯერმე ნიკაპზე დაარტყა და შეანჯღრია ისე, რომ ერთხელ თავი კედელზე მიარტყმევინა. მთავრობამ უარყო, რომ დაკითხვისას განმცხადებელს სექსუალური ძალადობით დაემუქრნენ დაფიზიკური ზიანი მიაყენეს.
16. განმცხადებელმა, რომელსაც შეეშინდა, რომ მის მიმართ მუქარას აასრულებდნენ, დაახლოებით 10 წუთში გაამხილა J.-ის გვამის ადგილსამყოფელი.
17. შემდეგ განმცხადებელი წაიყვანეს ბირშტეინში, M.-სა და პოლიციის სხვა თანამშრომლებთან ერთად. მან უარი თქვა გამომძიებელ E.-სთან ერთად წასვლაზე. პოლიცია ელოდებოდა ვიდეოკამერის მოტანას, რათა ის წაეღოთ დანაშაულის ადგილზე. შემდეგ განმცხადებელმა, პოლიციის სამეთაურო რგოლის ოფიცრის ბრძანების საფუძველზე, ზუსტად მიუთითა გვამის ადგილსამყოფელი, რაც ფირზე აღიბეჭდა. პოლიციამ J.-ის ცხედარი ბირშტეინის წყალსაცავთან ახლოს, დამბაში აღმოაჩინა, როგორც განმცხადებელმა მიუთითა. განმცხადებლის მტკიცებით, იგი აიძულეს, ფეხშიშველს ევლო ტყეში იმ ადგილამდე, სადაც ცხედარი გადამალა, და მიეთითებინა მისი ზუსტი ადგილმდებარეობა. მთავრობამ უარყო, რომ განმცხადებელს ფეხშიშველი სიარული აიძულეს.
18. დანაშაულის ადგილის სასამართლო-სამედიცინო შემოწმების შემდეგ პოლიციამ აღმოაჩინა განმცხადებლის მანქანის საბურავების კვალი ბირშტეინის წყალსაცავთან ახლოს. ბირშტეინიდან დაბრუნების შემდეგ, გამომძიებელ M.-ის მიერ დაკითხვისას, განმცხადებელმა აღიარა J.-ის მოტაცება და მოკვლა. შემდგომში იგი პოლიციამ წაიყვანა მის მიერვე მითითებულ სხვადასხვა ადგილას, სადაც მათ კონტეინერებში აღმოაჩინეს J.-ის სკოლისსავარჯიშოების რვეული, სასკოლო ჩანთა,ტანსაცმელი და საბეჭდი მანქანა, რომელზეც დაწერა შანტაჟის წერილი. 2002 წლის 2 ოქტომბერს ჩატარებულმა J.-ის ცხედრის ავტოფსიამ დაადასტურა, რომ J.-ს გარდაცვალების მიზეზი დახრჩობა იყო.
19. პოლიციის დაწესებულებაში დაბრუნების შემდეგ განმცხადებელს ნება დართეს, შეხვედროდა ადვოკატ N.-ს,რომელიც დედამისმა აიყვანა და რომელიც იმ დილით უშედეგოდ ცდილობდა განმცხადებელთან დაკავშირებასა და შეხვედრას.
20. 2002 წლის 1 ოქტომბრით დათარიღებულ პოლიციის საქმის მასალებში ფრანკფურტის პოლიციის უფროსის მოადგილემ, D.-მ აღნიშნა, რომ მას სჯეროდა, იმ დილით J.-ის სიცოცხლეს დიდი საფრთხე ემუქრებოდა, საჭმლის უქონლობისა და, ასევე, გარეთ არსებული ტემპერატურის გამო, თუკი საერთოდ ჯერ კიდევ ცოცხალი იყო. იმ მიზნით, რომ გადაერჩინა ბავშვის სიცოცხლე, მან უბრძანა პოლიციის ოფიცერ E.-ს, განმცხადებელს დამუქრებოდა ისეთი ძლიერი ტკივილის მიყენებით, რომელიც კვალს არ დატოვებდა. მან დაადასტურა, რომ აღნიშნულ მოპყრობას ადგილი ექნებოდა ექიმის ზედამხედველობით. D.-მ აგრეთვე აღიარა, რომ მან პოლიციის სხვა თანამშრომელს უბრძანა, მოეპოვებინა „სიმართლის სითხე“, რასაც განმცხადებლის მიმართ გამოიყენებდა. ჩანაწერის მიხედვით, მუქარა მიზნად ისახავდა მხოლოდ და მხოლოდ ბავშვის სიცოცხლის გადარჩენას და არა მოტაცების საქმეზე სისხლის სამართლებრივი დევნის გაგრძელებას. რადგან განმცხადებელმა გაამჟღავნა J.-ის ცხედრის ადგილსამყოფელი ტკივილის მუქარის შედეგად, ფაქტობრივად, არანაირი ამგვარი ღონისძიება არ გამოყენებულა მის მიმართ.
21. პოლიციის ექიმის 2002 წლის 4 ოქტომბრის სამედიცინოდასკვნამ დაადასტურა, რომ განმცხადებელს ჰქონდა ჰემატომა (7სმx5 სმ) მკერდის არეში, კანის დაზიანება და სისხლჩაქცევები – მარჯვენა მკლავსა და მუხლებზე, ხოლო წყლულები – ტერფებზე. შემდგომ სამედიცინო დასკვნაში, რომელიც 2002 წლის 7 ოქტომბრით თარიღდება, აღნიშნული იყო, რომ 2002 წლის 2 ოქტომბერს, განმცხადებლის გასინჯვისას, მას მკერდის მარცხენა მხარეს აღენიშნებოდა 5 სმ. და 4 სმ. დიამეტრის ორი ჰემატომა, აგრეთვე, კანის გარეგანი დაზიანება და სისხლიანი განაკაწრები – მარცხენა მკლავზე, მუხლებსა და მარჯვენა ფეხზე, ხოლო დახურული წყლულები – ტერფებზე. დასკვნის მიხედვით, დაზიანებათა გამოხატული კვალი მიუთითებდა იმაზე, რომ ისინი მიყენებული იყო გასინჯვამდე რამდენიმე დღით ადრე. დაზიანების ზუსტი მიზეზის დადგენა შეუძლებელი იყო.
22. 2002 წლის 4 ოქტომბერს – პოლიციის, 2002 წლის 4, 14 და 17 ოქტომბერს – პროკურორის, ხოლო 2003 წლის 30 იანვარს საოლქო სასამართლოს მიერ შემდგომი დაკითხვებისას განმცხადებელმა აღიარა ის, რაც 2002 წლის 1 ოქტომბერს ჩაიდინა.
23. 2003 წლის იანვარში ფრანკფურტის პროკურატურამ სისხლის სამართლებრივი დევნა დაიწყო განმცხადებლის ბრალდების საფუძველზე – ფრანკფურტის პოლიციის უფროსის მოადგილის, D.-ისა და გამომძიებელ E.-ს წინააღმდეგ – რომ მას დაემუქრნენ 2002 წლის 1 ოქტომბერს.

B. განმცხადებლის საქმეზე სისხლის სამართალწარმოება

1.    სამართალწარმოება ფრანკფურტის საოლქო სასამართლოში

(a) პირველადი განაცხადი სამართალწარმოების აკრძალვისა და მტკიცებულების დაუშვებლობის თაობაზე

24. 2003 წლის 9 აპრილს, სასამართლო მოსმენის პირველ დღეს, განმცხადებელმა, რომელსაც ადვოკატი წარმოადგენდა, შეიტანა პირველადი განაცხადი სამართალწარმოების შეწყვეტის თაობაზე. ამ საჩივრის საფუძველი იყო დაკითხვისას, აღიარებითი ჩვენების მიცემამდე, გამომძიებელ E.-ს მუქარა სასტიკი ტკივილის მიყენებისა და სექსუალური ძალადობის შესახებ. განმცხადებლის მტკიცებით, აღნიშნული მოპყრობა წარმოადგენდა სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 136-ე მუხლის „a“ პუნქტისა (ქვემოთ იხილეთ პუნქტი 61) და კონვენციის მე-3 მუხლის დარღვევას, და ითხოვდა მის წინააღმდეგ აღძრული საქმის შეწყვეტას.
25. განმცხადებელმა ასევე შეიტანა ალტერნატიული პირველადი სარჩელი, რომლითაც ითხოვდა იმის აღიარებას, რომ მისი არც ერთი განცხადება – გაკეთებული საგამოძიებო ორგანოებში 2002 წლის 1 ოქტომბერს, მის წინააღმდეგ გამოყენებული ძალადობის მუქარის განგრძობადი ეფექტის (Fortwirkung) ქვეშ – არ გამოყენებულიყო სისხლის სამართალწარმოებისას. გარდა ამისა, განმცხადებელს ასევე უნდოდა, მიეღწია იმის აღიარებისთვის, რომ აკრძალულიყო (“Fernwirkung”) სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 136-ე მუხლის „a“ პუნქტის დარღვევით მოპოვებული მტკიცებულების ყველა იმ ელემენტის (მაგალითად, ბავშვის ცხედარი) გამოყენება სისხლის სამართალწარმოებისას, რომლებიც გამოძიებისათვის ცნობილი გახდა აღიარებითი ჩვენების – ე.წ. „შხამიანი ხის ნაყოფის“ – შედეგად.
26. პირველი პირველადი სარჩელის საპასუხოდ, ფრანკფურტის საოლქო სასამართლომ 2003 წლის 9 აპრილს არ დააკმაყოფილა განმცხადებლის მოთხოვნა სისხლის სამართალწარმოების შეწყვეტის თაობაზე. როგორც სასამართლომ აღნიშნა, განმცხადებლის სარჩელის მიხედვით, გამომძიებელი E. მას დაემუქრა, რომ პოლიციის დაწესებულებისაკენ ვერტმფრენით მიემართებოდა სპეციალისტი, რომელიც, იმ შემთხვევაში, თუ J.-ის ადგილსამყოფელს არ გაამჟღავნებდა, ყოველგვარი კვალის დატოვების გარეშე მას ისეთ აუტანელ ტკივილს მიაყენებდა, რომლის მსგავსი მანამდე არასდროს განეცადა. მუქარის დასასაბუთებლად, E.-მ ვერტმფრენის ფრთების ხმაურის იმიტაცია გააკეთა. E. აგრეთვედაემუქრა განმცხადებელს, რომ საკანში ორ შავკანიან „ზანგთან“ ერთად ჩაკეტავდა, რომლებიც მას გააუპატიურებდნენ. იგი ინატრებდა, რომ არასოდეს დაბადებულიყო. სასამართლომ დაადგინა ის ფაქტი, რომ განმცხადებელს დაემუქრნენ დიდი ტკივილის მიყენებით, თუ იგი მსხვერპლის ადგილსამყოფელს არ გაამჟღავნებდა. თუმცა, სასამართლომ არ დაადასტურა, რომ განმცხადებელს ასევე დაემუქრნენ სექსუალური ძალადობით, ან გამოიყენეს ძალადობის სხვა ფორმა. განმცხადებლის მიმართ ტკივილის მიყენების მუქარა უკანონო იყო სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 136-ე მუხლის „a“ პუნქტის, აგრეთვე, ძირითადი კანონის 1-ლი მუხლისა და 104-ე მუხლის 1-ლი პუნქტის მიხედვით (ქვემოთ იხილეთ პუნქტები 59 და 60) და წარმოადგენდა კონვენციის მე-3 მუხლის დარღვევას.
27. თუმცა, განმცხადებლის მიმართ კონსტიტუციური უფლების დარღვევის მიუხედავად, სასამართლომ დაადგინა, რომ შედეგად, სისხლის სამართალწარმოება არ იყო აკრძალული და შეიძლებოდა შემდგომში გაგრძელება. სასამართლომ აგრეთვე დაადგინა, რომ მართალია, კანონმდებლობით აკრძალული იყო, მაგრამ გამოძიების აღნიშნული მეთოდების გამოყენებას არ შეუზღუდავს დაცვის უფლებები, რაც სისხლის სამართალწარმოების გაგრძელებას დააბრკოლებდა. ერთი მხრივ, განმცხადებლის მიმართ წაყენებული სერიოზული ბრალდებისა და, მეორე მხრივ, გამოძიების დროს უკანონო ქმედების გამო, კანონის უზენაესობა ისე განსაკუთრებულად და მიუღებლად არ დარღვეულა, რომ სისხლის სამართალწარმოება შეწყვეტილიყო.
28. განმცხადებლის მეორე პირველად სარჩელთან დაკავშირებით, ფრანკფურტის საოლქო სასამართლომ დაადგინა, რომ სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 136-ე მუხლის „a“ პუნქტის შესაბამისად, განმცხადებლის მიერ პოლიციის, პროკურორისა და რაიონული სასამართლოსათვის მიცემული ყველა აღიარებითი ჩვენება და განცხადება იყო დაუშვებელი, რადგან მოპოვებული იყო დაკითხვის აკრძალული მეთოდებით.
29. სასამართლომ დაადგინა, რომ 2002 წლის 1 ოქტომბერს გამომძიებელმა E.-მ გამოიყენა დაკითხვის აკრძალული მეთოდები –სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 136-ე მუხლის „a“ პუნქტის მნიშვნელობით – რაც გამოიხატა აუტანელი ტკივილის მიყენების მუქარით, თუ განმცხადებელი არ გაამჟღავნებდა ბავშვის ადგილსამყოფელს. ამდენად, განმცხადებლის მიერ ამ აკრძალული საგამოძიებო ღონისძიების შედეგად მიცემული ნებისმიერი ჩვენება იყო დაუშვებელი მტკიცებულება. მტკიცებულების დაუშვებლად ცნობა (Beweisverwertungsverbot) არ ეხებოდა მხოლოდ უკანონო მუქარის შედეგად მიცემულ ჩვენებას. ის ასევე ეხებოდა ყველა შემდგომ ჩვენებას, რომლებიც განმცხადებელმა ამ დღის შემდეგ მისცა საგამოძიებო ორგანოებს კოდექსის 136-ე მუხლის „a“ პუნქტის დარღვევის განგრძობადი ეფექტის თვალსაზრისით.
30. გამოძიების აკრძალული მეთოდის გამოყენებით გამოწვეული პროცედურული შეუსაბამობის გამოსწორება შესაძლებელი იქნებოდა მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ განმცხადებელს წინასწარ განუმარტავდნენ, მომდევნო დაკითხვების დაწყებამდე, რომ ტკივილის მიყენების მუქარის ქვეშ მიცემული მისი წინა ჩვენება არ გამოიყენებოდა მტკიცებულებად მის წინააღმდეგ. თუმცა, განმცხადებელს განემარტა მხოლოდ მისი უფლება, არ მიეცა ჩვენება, და არ მიაწოდეს ინფორმაცია არასათანადოდ მოპოვებული მტკიცებულების დაუშვებლობის შესახებ. ამდენად, მას არ მიეცა აუცილებელი „კვალიფიციური ინსტრუქცია“(qualifizierte Belehrung) შემდგომი განცხადებების გაკეთებამდე.
31. თუმცა, სასამართლომ შეზღუდა დაუშვებელი მტკიცებულების წესი ზემოხსენებულ მტკიცებულებებთან დაკავშირებით და არ დააკმაყოფილა განმცხადებლის მოთხოვნა, რომ სასამართლო განხილვაზე დაუშვებლად ეცნოთ აკრძალული საგამოძიებო მეთოდების შედეგად მოპოვებული მტკიცებულების ყველა ის ელემენტი – მაგალითად, ბავშვის ცხედარი – რომლებიც საგამოძიებო ორგანოებისათვის ცნობილი გახდა განმცხადებლის ჩვენების შედეგად („Fernwirkung“). სასამართლომ დაადგინა:
„... ადგილი არ ჰქონდა სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 136-ე მუხლის „a“ პუნქტის დარღვევის გრძელვადიან ეფექტს, რაც ნიშნავს, რომ მტკიცებულებები, რომლებიც ცნობილი გახდა ჩვენების მიცემის შედეგად, შეიძლება არ იყოს გამოყენებული [მტკიცებულებად]. ამ თვალსაზრისით, პალატა ეთანხმება შემრიგებლურ პოზიციას (Mittelmeinung), რომელსაც იზიარებენ თეორეტიკოსები და რომელიც გვხვდება სასამართლო გადაწყვეტილებებში ... რომლის მიხედვითაც საქმის კონკრეტულ გარემოებებში დაცული უნდა იქნას [ინტერესების] ბალანსი,კერძოდ, უნდა გაითვალისწინონ ის გარემოება, დაირღვა თუ არა უხეშად მართლწესრიგი, განსაკურებით კი ფუნდამენტური უფლებები, აგრეთვე გასათვალისწინებელია გამოსაძიებელი დანაშაულის სიმძიმე. ბრალდებულის ფუნდამენტურ უფლებებში ჩარევის სიმძიმის ბალანსის დადგენა –მოცემულ შემთხვევაში ფიზიკური ძალადობის მუქარა – და იმ დანაშაულის სიმძიმე, რომელშიც მას ედება ბრალი და რომელიც უნდა იქნას გამოძიებული –ბავშვის დასრულებული მკვლელობა – ასევე, იმ მტკიცებულების დაუშვებლად ცნობა, რომელიც ცნობილი გახდა ბრალდებულის მიერ ჩვენების მიცემის შემდეგ – კერძოდ, გარდაცვლილი ბავშვის აღმოჩენა და ავტოფსიის შედეგები –მიიჩნევა არაპროპორციულად.

b) რაიონული სასამართლოს განაჩენი

32. სასამართლო განხილვის დაწყების დღეს განმცხადებლის პირველადი განაცხადების თაობაზე ზემოხსენებული განჩინების გამოტანის შემდეგ სამართალწარმოება გაგრძელდა. მომდევნო დღეს, ბრალის წაყენებისას, განმცხადებელმა აღიარა J.-ის მკვლელობა, მაგრამ განაცხადა, რომ თავდაპირველად ეს განზრახვა არ ჰქონდა. მისი ადვოკატის მტკიცებით, ბრალის აღიარებით განმცხადებელს უნდოდა პასუხისმგებლობის აღება ჩადენილ დანაშაულზე, მიუხედავად 2002 წლის 1 ოქტომბერს, დაკითხვისას გამოყენებული მეთოდებისა. რადგან სამართალწარმოება გაგრძელდა, მტკიცებულების ყველა სხვა ელემენტი, მოპოვებული განმცხადებლის თავდაპირველი ჩვენების მიცემისას, რომელთა დაუშვებლად ცნობა უნდოდა განმცხადებელს, მიღებული იქნა. 2003 წლის 28 ივლისს, სასამართლო განხილვის დასასრულს, განმცხადებელმა აღიარა, რომ იგი თავიდანვე აპირებდა ბავშვის მოკვლას. მეორე აღიარებითი ჩვენება მან აღწერა როგორც „თავისი მძიმე ბრალდების გაცნობიერების“ ერთადერთი საშუალება და „უდიდესი შესაძლო აპოლოგია ბავშვის მკვლელობისთვის“.
33. 2003 წლის 28 ივლისს ფრანკფურტის რაიონულმა სასამართლომ განმცხადებელს მსჯავრი დასდო, inter alia, ადამიანის მკვლელობასა და მოტაცებაში, გამოსასყიდის მიღების მიზნით, რამაც მსხვერპლის სიკვდილი გამოიწვია. სასამართლომ უვადო თავისუფლების აღკვეთა შეუფარდა და დამნაშავედ ცნო განსაკუთრებით მძიმე დანაშაულის ჩადენაში, რაც მაქსიმალურ სასჯელს ითვალისწინებდა (ქვემოთ იხილეთ პუნქტი 63).
34. სასამართლომ დაადგინა: საქმის განხილვისას განმცხადებელს განემარტა, რომ მას ჰქონდა დუმილის უფლება და რომ არც ერთი მისი წინა განცხადება არ გამოიყენებოდა მის წინააღმდეგ, რითაც, შესაბამისად, მისცეს ყველა აუცილებელი კვალიფიციური ინსტრუქცია. თუმცა, განმცხადებელმა კვალიფიციური ინსტრუქციის შემდგომ აღიარა J.-ის მოტაცება და მკვლელობა. სასამართლო განხილვაზე მისი განცხადებები დანაშაულის დაგეგმვის თაობაზე წარმოადგენდა არსებით, თუ არა ერთადერთ, საფუძველს სასამართლოს მიერ ფაქტის დასადგენად. განცხადებებს ასევე დაემთხვა J.-ის დის ჩვენება –შანტაჟის წერილისა და დანაშაულის დაგეგმვის ბარათის შესახებ, რომლებიც განმცხადებლის ბინაში აღმოაჩინეს. დანაშაულის ჩადენის ფაქტის დადგენა ექსკლუზიურად ეფუძნებოდა განმცხადებლის მიერ ბრალის აღიარებას სასამართლო სხდომაზე. მტკიცებულების სხვა ელემენტები აგრეთვე მიუთითებდა იმაზე, რომ მან სიმართლე თქვა ამასთან დაკავშირებით. ეს მტკიცებულებებია: ავტოფსია ბავშვის სიკვდილის მიზეზის დადგენის მიზნით, განმცხადებლის მანქანის საბურავების კვალი წყალსაცავთან ახლოს, სადაც ბავშვის ცხედარი იპოვეს, და მის ბინაში აღმოჩენილი და მის ანგარიშებზე შეტანილი გამოსასყიდი თანხა.
35. განმცხადებლის ბრალის სიმძიმის შეფასებისას სასამართლომ აღნიშნა, რომ მან მოკლა თერთმეტი წლის ბავშვი და მოითხოვა ერთი მილიონი ევრო გამოსასყიდის სახით, რათა თავისი შექმნილი მდიდარი და წარმატებული ახლგაზრდა იურისტის იმიჯი შეენარჩუნებინა. სასამართლომ არ გაიზიარა სახელმწიფო პროკურატურისა და კერძო დამხმარე accessory პროკურორების თვალსაზრისი, რომ განმცხადებლის მიერ ბრალის აღიარება „არაფერს ნიშნავდა“, რადგან განმცხადებელმა მხოლოდ ის აღიარა, რაც ნებისმიერ შემთხვევაში უკვე დადასტურებული იყო. ის ფაქტი, რომ განმცხადებელმა თავისივე ნებით სრულად აღიარა ბრალეულობა სასამართლო განხილვაზე – თუნდაც მისი ადრე მიცემული სხვა ჩვენებები არ გამოყენებულიყო მტკიცებულებების სახით სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 136-ე მუხლის „a“ პუნქტის შესაბამისად – იყო შემამსუბუქებელი გარემოება. თუმცა, ამ აღიარების მიუხედავად, განმცხადებელს მაინც დამნაშავედ ცნობდნენ მოტაცებაში გამოსასყიდის მიღების გამო, რამაც მსხვერპლის სიკვდილი გამოიწვია. განმცხადებელს პოლიცია მეთვალყურეობდა მას შემდეგ, რაც მან მიიღო გამოსასყიდი თანხა, რომელიც მოგვიანებით მის ბინაში და საბანკო ანგარიშებზე აღმოაჩინეს. გარდა ამისა, J.-ის ცხედრის ავტოფსიამ დაადასტურა, რომ ბიჭი დაახრჩეს, ხოლო განმცხადებლის მანქანის საბურავების კვალი აღმოაჩინეს იმ ადგილზე, სადაც J.-ის ცხედარი იპოვეს.
36. სასამართლომ აგრეთვე აღნიშნა, რომ განმცხადებლის დაკითხვისას გამოყენებული იქნა სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 136-ე მუხლის „a“ პუნქტით აკრძალული მეთოდები, ხოლო მიუძღოდათ თუ არა ბრალი და იყვნენ თუ არა დამნაშავეები გამომძიებელი E. და ფრანკფურტის პოლიციის უფროსის მოადგილე D, მათ წინააღმდეგ აღძრული სისხლის სამართლებრივი გამოძიება დაადგენდა. თუმცა, სავარაუდოდ, მათ მიერ ჩადენილი უკანონო ქმედება არ ამსუბუქებდა განმცხადებლის ბრალს. აღმასრულებელი ხელისუფლების პოლიციის თანამშრომელთა უკანონო ქცევა სასამართლო ხელისუფლებას ვერ შეუშლიდა ხელს, დაედგინა და შეეფასებინა დადგენილი ფაქტები კანონის შესაბამისად.

2.    სამართალწარმოება მართლმსაჯულების ფედერალური სასამართლოს წინაშე

37. მსჯავრდების მეორე დღეს, განმცხადებელმა სააპელაციო საჩივრით მიმართა მართლმსაჯულების ფედერალურ სასამართლოს. მისი მტკიცებით, რაიონულმა სასამართლომ, 2003 წლის 9 აპრილის გადაწყვეტილებით, არ დააკმაყოფილა პირველადი განაცხადი მის წინააღმდეგ სისხლის სამართალწარმოების შეწყვეტის თაობაზე. სასამართლომ აგრეთვე უარი თქვა განეცხადებინა, რომ სისხლის სამართალწარმოებისას მტკიცებულების ყველა სხვა ელემენტის გამოყენება – როგორიცაა ბავშვის ცხედარი – რომლებიც საგამოძიებო ორგანოებისათვის ცნობილი გახდა უკანონოდ მოპოვებული ჩვენებით, იყო აკრძალული. განმცხადებელმა სასამართლოს წარუდგინა 2003 წლის 9 აპრილის ყველა განაცხადის ასლები თავისი დასაბუთებით. მან აგრეთვე სააპელაციო საჩივარს დაურთო რაიონული სასამართლოს 2003 წლის 9 აპრილის გადაწყვეტილების ასლი, რომლითაც არ დაკმაყოფილდა მისი მოთხოვნა სამართალწარმოების შეწყვეტის თაობაზე. მის მიმართ პოლიციის მიერ წამების მუქარის კუთხით იგი ამტკიცებდა, რომ მართლმსაჯულების ფედერალური სასამართლოს პრეცედენტული სამართლის განვითარებით, ამგვარი საქციელი მტკიცებულების დაუშვებლად ცნობის „ზღვარს სცილდებოდა“და ხელს უშლიდა სამართალწარმოებას (“dass ein derartiges Verhalten das Verwertungsverbot ‘überspringt’ und ein Verfahrenshindernis begründet”).

38. 2004 წლის 9 მარტით დათარიღებულ მიმოხილვებში ფედერალურმა პროკურორმა აღნიშნა, რომ განმცხადებლის სააპელაციო საჩივარი აშკარად დაუსაბუთებული იყო. მისი მტკიცებით, დაკითხვის აკრძალული მეთოდების გამოყენება არ უქმნიდა დაბრკოლებას სისხლის სამართალწარმოებას. სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 136-ე მუხლის „a“ პუნქტი აშკარად ითვალისწინებდა, რომ ჩამოთვლილი ნებისმიერი აკრძალული მეთოდის გამოყენება განაპირობებდა მტკიცებულების დაუშვებლად ცნობას.განმცხადებელი არ მიუთითებდა სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 136-ე მუხლის „a“ პუნქტის მე-3 ქვეპუნქტის დარღვევაზე. ნებისმიერ შემთხვევაში, არ არსებობდა არანაირი საფუძველი ამგვარი საჩივრისთვის, რადგან რაიონული სასამართლო დაეყრდნო მხოლოდ განმცხადებლის აღიარებით ჩვენებას სასამართლო განხილვის დროს, რომელიც მან მას შემდეგ მისცა, რაც მისი წინა ჩვენებები დაუშვებლად ცნეს.

39. 2004 წლის 21 მაისს მართლმსაჯულების ფედერალურმა სასამართლომ, შემდგომი დასაბუთების გარეშე, არ დააკმაყოფილა განმცხადებლის სააპელაციო საჩივარი, რადგან აშკარად დაუსაბუთებლად მიიჩნია.

3.    სამართალწარმოება ფედერალური საკონსტიტუციო სასამართლოს წინაშე

40. 2004 წლის 23 ივნისს განმცხადებელმა შეიტანა სარჩელიფედერალურ საკონსტიტუციო სასამართლოში. მიუთითებდა რა საქმეზე არსებულ ფაქტებსა და სადავო გადაწყვეტილებების შინაარსზე, ძირითადი კანონის 1-ლი მუხლის პირველი პუნქტისა და 104-ე მუხლის 1-ლი პუნქტის მე-2 წინადადების შესაბამისად, იგი ჩიოდა იმ მეთოდებთან დაკავშირებით, რომელთა გამოყენებითაც დაკითხა პოლიციამ 2002 წლის 1 ოქტომბრის დილას. განმცხადებლის მტკიცებით, მას დაემუქრნენ წამებითა და სექსუალური ძალადობით – იმ შემთხვევაში, თუ იგი არ გაამჟღავნებდაბავშვის ადგილსამყოფელს. საქმეზე არსებულ გარემოებებში ეს მოპყრობა გაუთანაბრდა წამებას – კონვენციის მე-3 მუხლის მნიშვნელობით – და წარმოადგენდა ძირითადი კანონის 104-ე მუხლის 1-ლი პუნქტის დარღვევას. ის ასევე ეწინააღმდეგებოდა ძირითადი კანონის 1-ლი მუხლით გათვალისწინებულ ადამიანური ღირსების აბსოლუტურ უფლებას, რაც ხსენებული დებულებების საფუძველია. ადამიანის უფლებების ამ გაუმართლებელი დარღვევების გამო უნდა შეწყვეტილიყო სისხლის სამართალწარმოება მკვლელობის საქმეზე და აკრძალულიყო იმ მტკიცებულების გამოყენება, რომლებიც მოპოვებული იქნა აღიარებითი ჩვენების საფუძველზე, აკრძალული მეთოდების გამოყენებით.
41. 2004 წლის 14 დეკემბერს ფედერალური საკონსტიტუციო სასამართლოს კოლეგიამ, სამი მოსამართლის შემადგენლობით, დაუშვებლად მიიჩნია განმცხადებლის კონსტიტუციური სარჩელი.
42. პირველ რიგში, რადგან განმცხადებელი ჩიოდა, რომ სისხლის სამართლის სასამართლომ არ დააკმაყოფილა მოთხოვნა მის წინააღმდეგ სისხლის სამართალწარმოების შეწყვეტის თაობაზე, სასამართლომ დაადგინა, რომ მისი სარჩელი არ იყო საკმარისად დასაბუთებული და აღნიშნა: რაიონულმა სასამართლომ უკვე დაადგინა, რომ განმცხადებლის მიმართ პოლიციის მუქარა ტკივილის მიყენების თაობაზე წარმოადგენდა სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 136-ე მუხლის „a“ პუნქტისა და კონვენციის მე-3 მუხლის დარღვევას, და რომ ძირითადი კანონის 1-ლი მუხლის 1-ლი პუნქტითა და 104-ე მუხლის 1-ლი პუნქტის მე-2 წინადადებით გათვალისწინებული უფლებები ხელყოფილი იქნა.
43. თუმცა, ფუნდამენტური უფლებების დარღვევა სასამართლო პროცესის მიღმა აუცილებლადარ იძლეოდა იმ დასკვნის საფუძველს, რომ სისხლის სამართლის სასამართლოს გადაწყვეტილება, რომელიც ეფუძნებოდა სასამართლო განხილვაზე გამოტანილ დასკვნებს, წარმოადგენდა კონსტიტუციური კანონმდებლობის დარღვევას. მოცემულ საქმეზე სისხლის სამართლის სასამართლოებმა დაადგინეს, რომ პოლიციის მიერ გამოყენებული გამოძიების მეთოდები იყო აკრძალული, მაგრამ სამართლებრივ შედეგებთან დაკავშირებით სხვა აზრი განავითარეს. სასამართლოებმა მიიჩნიეს, რომ არ შეიძლებოდა აღნიშნული ღონისძიებების შედეგად მოპოვებული ჩვენების გამოყენება, თუმცა, არ არსებობდა არანაირი აკრძალვა კონკრეტული სისხლის სამართალწარმოების გაგრძელებასთან დაკავშირებით.
44. ფედერალური საკონსტიტუციო სასამართლოს მიხედვით, პროცედურული შეცდომა აკრძალული საგამოძიებო ღონისძიებების გამოყენებასთან დაკავშირებით შეიძლება ჩაითვალოს როგორც შიდასახელმწიფოებრივი საშუალების ამოწურვა, რადგან სასამართლომ აკრძალა ამ მეთოდითმოპოვებული მტკიცებულების დასაშვებად ცნობა. ამგვარ აკრძალვას სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 136-ე მუხლის „a“ პუნქტის მე-3 ქვეპუნქტი ითვალისწინებდა პირის უფლებების წინარე დარღვევათა კომპენსაციის მიზნით. თუმცა, კანონმდებლობა არ ითვალისწინებდა იმ გარემოებებს, როდესაც არსებით პროცედურულ დარღვევებს, შესაძლოა, გამოეწვია სისხლის სამართალწარმოების აკრძალვა. ასეთ გარემოებებში განმცხადებელმა ვერ შეძლო დაესაბუთებინა, გამოძიების გასაჩივრებული მეთოდების გამოყენება რატომ მოითხოვდა არა მარტო ამგვარად გაკეთებული განცხადებების მტკიცებულებად გამოყენების აკრძალვას, და რომ უნდა შეწყვეტილიყო მის წინააღმდეგ აღძრული სისხლის სამართალწარმოება.
45. გარდა ამისა, ვინაიდან განმცხადებელი ჩიოდა, რომ რაიონულმა სასამართლომ უარი თქვა, დაუშვებლად ეცნო მუქარის ქვეშ მიცემული აღიარებითი ჩვენებით მოპოვებული მტკიცებულების ყველა ელემენტი, ფედერალურმა საკონსტიტუციო სასამართლომ განმცხადებლის კონსტიტუციური სარჩელიც ანალოგიურად დაუშვებლად მიიჩნია.
46. გადაწყვეტილება განმცხადებლის ადვოკატს 2004 წლის 22 დეკემბერს გადაეცა.

C.    შემდგომი მოვლენები

1.    სისხლის სამართალწარმოება პოლიციის თანამშრომლების წინააღმდეგ

47.2004 წლის 20 დეკემბერს რაიონულმა სასამართლომფრანკფურტის პოლიციის უფროსის მოადგილე D.-სა და გამომძიებელ E.-ს მიმართ გამოიტანა გამამტყუნებელი განაჩენი.სასამართლომ დაადგინა, რომ 2002 წლის 1 ოქტომბრის ღამეს D.-მ გასცა ბრძანება, დაკითხვისას განმცხადებლისათვის მიეყენებინათ ტკივილი იმ სახით, როგორც ამაზე თვითონვე მიუთითა პოლიციის საქმის მასალებში (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 20). ასეთი ქმედებით იგი მოიქცა თავის დაქვემდებარებაში მყოფი ყველა იმ დეპარტამენტის უფროსის რჩევის საწინააღმდეგოდ, რომლებიც მასთან ერთად J.-ის მოტაცების საქმეს განიხილავდნენ. დეპარტამენტის უფროსები შეეწინააღმდეგენ აღნიშნულ ღონისძიებას, რომლის გამოყენება მან ჯერ კიდევ 2002 წლის 30 სექტემბრის საღამოს ბრძანა, ხოლო 2002 წლის 1 ოქტომბრის დილას ეს ბრძანება ორჯერ გასცა. დეპარტამენტის უფროსები არ დაემორჩილნენ ბრძანებებს და შესთავაზეს განმცხადებლის დაკითხვის გაგრძელება და J.-ის მშობლებთან დაპირისპირება. D.-მ შემდგომში უბრძანა გამომძიებელ E.-ს, დამორჩილებოდა მის მითითებებს, რომ განმცხადებლის მიმართ გამოეყენებინა წამების მუქარა, ხოლო საჭიროების შემთხვევაში ეწამებინა. ტკივილს – ექიმის ზედამხედველობით, ყოველგვარი კვალის დატოვების გარეშე – მიაყენებდა სპეციალურად გაწვრთნილი პოლიციის სხვა თანამშრომლი, რომელსაც პოლიციაში ვერტმფრენით მიიყვანდნენ. პოლიციის ექიმი დათანხმდა ზედამხედველობას D.-ს ბრძანების აღსრულებაზე. სასამართლომ აღნიშნა, რომ ეს ღონისძიება მიზნად ისახავდა, დაედგინათ, სად გადამალა განმცხადებელმა J. რომლის სიცოცხლესაც, D.-ის აზრით, დიდი საფრთხე ემუქრებოდა. ამდენად, D.-ის ბრძანებისამებრ, E. დაემუქრა განმცხადებელს და აგრეთვე უთხრა, რომ „სიმართლის სითხეს“ გამოიყენებდნენ. დაახლოებით ათი წუთის შემდეგ განმცხადებელმა აღიარა, რომ J. დამბაში დამალა ბირშტეინის ახლოს, წყალსაცავთან.
48. რაიონული სასამართლოს თქმით, გამოძიების მეთოდი არ იყო გამართლებული და არ დაეთანხმა, რომ აღნიშნული მეთოდის გამოყენება „აუცილებლობით“ იყო განპირობებული, რადგან იგი ეწინააღმდეგებოდა ადამიანის ღირსებას, როგორც ამას ითვალისწინებდა ძირითადი კანონის 1-ლი მუხლი. ადამიანის ღირსების პატივისცემა აგრეთვე წარმოადგენს ძირითადი კანონის 104-ე მუხლის 1-ლი პუნქტის მე-2 წინადადებისა და კონვენციის მე-3 მუხლის ქვაკუთხედს. ადამიანის ღირსების დაცვა აბსოლუტურია და არ ითვალისწინებს რაიმე გამონაკლისს ან ინტერესთა ბალანსს.
49. ფრანკფურტის რაიონულმა სასამართლომ გამომძიებელ E.-ს მსჯავრი დასდო იძულების გამოყენებაში სამსახურებრივი მოვალეობის შესრულებისას. თუმცა, სასჯელის სახით, მან გაფრთხილება მისცა მსჯავრდებულს და დააკისრა გადავადებული ჯარიმის გადახდა 60 ევროს ოდენობით – ყოველდღიურად, 60 დღის განმავლობაში – რომელსაც ბრალდებული გადაიხდიდა, თუ იგი სხვა დანაშაულს ჩაიდენდა პრობაციის პერიოდში. გარდა ამისა, სასამართლომ მსჯავრი დასდო ფრანკფურტის პოლიციის უფროსის მოადგილე D.-ს თავისი ქვეშევრდომის E.-ს წაქეზებაში, რომ მიემართა ძალადობისთვის სამსახურებრივი მოვალეობის შესრულებისას. მან ასევე გაფრთხილება მისცა D.-ს და დააკისრა გადავადებული ჯარიმის გადახდა 120 ევროს ოდენობით – ყოველდღიურად, 90 დღის განმავლობაში. განმცხადებელი მოწმის სახით ესწრებოდა აღნიშნულ სამართალწარმოებებს.
50. სასჯელის განსაზღვრისას რაიონულმა სასამართლომ მიიჩნია, რომ არსებობდა მნიშვნელოვანი შემამსუბუქებელი გარემოებები. მან გაითვალისწინა ის, რომ ბრალდებულების შეშფოთების ერთადერთი მიზეზი იყო J.-ის სიცოცხლის გადარჩენა, და რომ ისინი ზემდგომი ხელისუფლებისა და საზოგადოების მხრიდან უკიდურეს ზეწოლას განიცდიდნენ. იმ დროისთვის ისინი გადაღლილნი იყვნენ და მოქმედებდნენ ძალიან დაძაბულ და სტრესულსიტუაციაში. ისინი არ იყვნენ წარსულში ნასამართლევი პირები. გარდა ამისა, D.-მ თავის ქმედებებზე აიღო პასუხისმგებლობა და იმავე დღეს პოლიციის საქმის მასალებში დაწერა ახსნა-განმარტებითი ბარათი. სამართალწარმოება დიდხანს გრძელდებოდა და მედიის მხრიდან დიდი ყურადღების ცენტრში მოექცა. ბრალდებულები უკან ჩამორჩნენ თავიანთ პროფესიულ კარიერაში: D. გადაიყვანეს ჰესანის შინაგან საქმეთა სამინისტროში, ხოლო E.-ს აეკრძალა სისხლის სამართლებრივ დევნაში მონაწილეობა. გარდა ამისა, ეს გახლდათ პირველი შემთხვევა, როდესაც კონფლიქტური სიტუაცია, რომელიც იყო ამ ბრალდებულების საქმეში, შეაფასა გერმანიის სისხლის სამართლის საქმეთა სასამართლომ. სასამართლომ დამამძიმებელ გარემოებად მიიჩნია, რომ D. არ მოქმედებდა სპონტანურად, რადგან მან E.-ს ძალის გამოყენება წინა საღამოს უბრძანა. ამასთანავე, თავიანთი ქმედებით ბრალდებულებმა საფრთხე შეუქმნეს განმცხადებლის მსჯავრდებას მკვლელობის ჩადენაში. სასამართლომ აგრეთვე დაადგინა, რომ მართლწესრიგის შენარჩუნება არ უზრუნველყოფდა დაკისრებული ჯარიმების აღსრულებას. ბრალდებულების სისხლის სამართლებრივი მსჯავრდებით ცხადი გახდა, რომ სახელმწიფო მოხელის ბრძანება ძალის გამოყენების შესახებ, ინფორმაციის მოპოვების მიზნით, უკანონოა.
51. განაჩენი საბოლოო გახდა და ძალაში შევიდა 2004 წლის 20 დეკემბერს.
52. შემდგომში D. ტექნოლოგიის, ლოგისტიკისა და ადმინისტრაციის პოლიციის სათაო ოფისის უფროსად დაინიშნა.

2. განმცხადებლის მიერ ინიცირებული სამართალწარმოება სამსახურებრივი პასუხისმგებლობის შესახებ

53. 2005 წლის 28 დეკემბერს განმცხადებელმა მიმართა ფრანკფურტის რაიონულ სასამართლოს სამართლებრივი დახმარების თაობაზე, რომ ჰესეს ლანდის წინააღმდეგ დაწყებულიყო სამართალწარმოება სამსახურებრივი პასუხისმგებლობის შესახებ, კომპენსაციის მიკუთვნების მიზნით. მისი მტკიცებით, იგი ტრავმირებული იყო და ფსიქოლოგიურ დახმარებას საჭიროებდა – გამოძიებისას პოლიციის მიერ გამოყენებული მეთოდების გამო.
54. 2006 წლის 27 მარტის მიმოხილვებში ფრანკფურტის პოლიციის სათაო ოფისმა გააპროტესტა, რომ E.-ს ქმედება განმცხადებლის დაკითხვისას, 2002 წლის 1 ოქტომბერს, მიჩნეულიყო ძალადობადდა გათანაბრებოდა სამსახურებრივი მოვალეობის დარღვევას.
55. 2006 წლის 28 აგვისტოს ფრანკფურტის რაიონულმა სასამართლომ არ დააკმაყოფილა განმცხადებლის სარჩელი სამართლებრივი დახმარების მიღებაზე, რაც განმცხადებელმა სააპელაციო ინსტანციაში გაასაჩივრა.
56. 2007 წლის 28 თებერვალს ფრანკფურტის სააპელაციო სასამართლომ არ დააკმაყოფილა განმცხადებლის საჩივარი, დაეთანხმა რა რაიონული სასამართლოს დასაბუთებას. მან დაადასტურა, რომ კერძოდ, პოლიციის თანამშრომლებმა D.-მ და E.-მ, როდესაც ემუქრებოდნენ განმცხადებელს, შელახეს ადამიანის ღირსება, რომელიც ხელშეუხებელია და, ამდენად, დაარღვიეს თავიანთი სამსახურებრივი მოვალეობები. თუმცა, განმცხადებელს გაუჭირდა მიზეზობრივი კავშირის დადგენა წამების მუქარასა და სავარაუდო სულიერ ზიანს შორის, რაც, სავარაუდოდ, ფსიქოლოგიურ მკურნალობას საჭიროებდა. ოფიცრების მუქარა უმნიშვნელო იყო იმ ტრავმასთან შედარებით, რომელიც ბავშვის მკვლელობის ფაქტმა გამოიწვია. გარდა ამისა, განმცხადებელს თუნდაც დაემტკიცებინა, რომ პოლიციის თანამშრომელმა ისე შეანჯღრია იგი, თავი კედელზე მიარტყმევინა, ან ერთხელ ისე დაარტყა ხელი მკერდზე, სავარაუდოდ, ჰემატომა გამოიწვია, ასეთი ფიზიკური ზიანის მიყენება მეტისმეტად უმნიშვნელო იყო საიმისოდ, რომ კომპენსაციის ანაზღაურება მოეთხოვა. უფრო მეტიც, მისი ადამიანური ღირსების შელახვა წამების მუქარის გამო არ განაპირობებდა კომპენსაციის მიცემას, რადგან განმცხადებელს საკმარისი დაკმაყოფილება უკვე მიეკუთვნა მტკიცებულებების დაუშვებლად ცნობისა და პოლიციის თანამშრომელთა გასამართლების გამო.
57. 2008 წლის 19 იანვარს ფედერალურმა საკონსტიტუციო სასამართლომ, რომელმაც წარმოებაში მიიღო განმცხადებლის კონსტიტუციური სარჩელი, გააუქმა სააპელაციო სასამართლოს გადაწყვეტილება და საქმე იმავე სასამართლოს დაუბრუნა. სასამართლომ დაადგინა, რომ სამართლებრივი დახმარების მიცემაზე უარის თქმით, სააპელაციო სასამართლომ დაარღვია სასამართლოს თანაბარი ხელმისაწვდომობის პრინციპი. კერძოდ, სასამართლოს მსჯელობით, განმცხადებელი ვერ შეძლებდა იმის დამტკიცებას, რომ წამების მუქარის შედეგად მას სულიერი ზიანი მიადგა. გარდა ამისა, არ იყო აშკარა, რომ ფიზიკური ზიანი, რომელიც, განმცხადებლის მტკიცებით, დაკითხვისას მიაყენეს, როცა მას ხელბორკილები ედო, შესაძლოა უმნიშვნელოდ მიჩნეულიყო. ამასთანავე, კითხვა, განმცხადებლის ადამიანური ღირსების შელახვამ განაპირობა თუ არა ზიანის ანაზღაურება იმ დაკმაყოფილების მიუხედავად, რაც მას მიეკუთვნა, იყო სამართლებრივად რთული, რომლის პრეცედენტიც არ არსებობდა საბოლოო ინსტანციის სასამართლოს გადაწყვეტილებაში. ამდენად, ეს არ უნდა გადაწყვეტილიყო სარჩელში სამართლებრივი დახმარების თაობაზე.
58. დაბრუნებულ საქმეს ამჟამად კვლავ განიხილავს ფრანკფურტის რაიონული სასამართლო.

II. შესაბამისი შიდასახელმწიფოებრივი, საერთაშორისო საჯარო და შედარებითი სამართალი და პრაქტიკა

A.    შიდასახელმწიფოებრივი კანონმდებლობის დებულებები

1.    ძირითადი კანონი

59. ადამიანური ღირსების შესახებ ძირითადი კანონის 1-ლი მუხლის 1-ლი პუნქტის შესაბამისად:

„ადამიანური ღირსება ხელშეუვალია. მისი პატივისცემა და დაცვა ყველა სახელმწიფო უწყების მოვალეობაა.“

60. დაკავებული პირების შესახებ ძირითადი კანონის 104-ე მუხლის 1-ლი პუნქტის მე-2 წინადადების შესაბამისად:

„დაკავებული პირი არ შეიძლება დაექვემდებაროს სულიერ ან ფიზიკურ არასათანადო მოპყრობას.“

2.    სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსი

61. დაკითხვის აკრძალული მეთოდების შესახებ (verbotene Vernehmungsmethoden)სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 136-ე მუხლის „a“ პუნქტის შესამაბისად:

„(1) მსჯავრდებულის თავისუფლება, მიიღოს გადაწყვეტილება და გამოხატოს თავისი სურვილი, არ უნდა იყოს ხელყოფილი არასათანადო მოპყრობით, იძულებითი დაღლილობით, ფიზიკური ხელყოფით, ნარკოტიკების გამოყენებით, წამებით, მოტყუებით ან ჰიპნოზით. იძულების გამოყენება შეიძლება მხოლოდ სისხლის სამართლის საპროცესო კანონმდებლობით დადგენილ შემთხვევებში. მსჯავრდებულის დაშინება იმ ზომების გამოყენებით, რომლებიც სისხლის სამართლის საპროცესო კანონმდებლობით არ არის ნებადართული, ან უპირატესობის პერსპექტივის ჩამორთმევა, რაც კანონით არ არის გათვალისწინებული,აკრძალულია.

(2) ღონისძიებები, რომლებიც ხელყოფს მსჯავრდებულის მეხსიერებას ან მოცემული სიტუაციის აღქმისა და გაგების უნარს (Einsichtsfähigkeit), აკრძალულია.

(3) 1-ლი და მე-2 პუნქტებით გათვალისწინებული აკრძალვა მოქმედებს იმ შემთხვევაში, თუ მსჯავრდებული დათანხმდა [შეთავაზებული ზომის გამოყენებას]. ამ აკრძალვის დარღვევით მოპოვებული ჩვენებები არც იმ შემთხვევაში უნდა იქნას გამოყენებული, თუ მსჯავრდებული დათანხმდება მათ გამოყენებას.“

3.    სისხლის სამართლის კოდექსი

62. სისხლის სამართლის კოდექსის 211-ე მუხლის შესაბამისად, ადამიანის განზრახ მოკვლა კვალიფიცირდება მკვლელობად, თუ სახეზეა გარკვეული დამამძიმებელი ელემენტები – როგორიცაა: ქვენაგრძნობა cupidity, მოტყუება, treachery – ან თუ სხვა დანაშუალის დაფარვის მიზნით არის ჩადენილი. მკვლელობა უვადო თავისუფლების აღკვეთით ისჯება.
63. განმხილველი სასამართლოს განცხადებამ, რომ ჩადენილი დანაშაული არის განსაკუთრებული სიმძიმის, შეიძლება, inter alia, გავლენა მოახდინოს შემდგომ გადაწყვეტილებაზე – თავისუფლების აღკვეთის სასჯელის ბოლო ნაწილის პრობაციით შეცვლის შესახებ. სისხლის სამართლის კოდექსის 57-ე „a“ მუხლის შესაბამისად, სასამართლომ უვადო თავისუფლების აღკვეთა პრობაციით უნდა შეცვალოს, თუ მსჯავრდებულმა სასჯელის თხუთმეტი წელი მოიხადა. ეს გამართლებულია საზოგადოებრივი წესრიგის ინტერესებიდან გამომდინარე და პირის განსაკუთრებული სიმძიმის ბრალდება არ მოითხოვს სასჯელის აღსრულების გაგრძელებას.


B.    საერთაშორისო საჯარო სამართლის დებულებები

64. წამებისა და სხვა სასტიკი, არაადამიანური ან ღირსების შემლახველი მოპყრობისა და დასჯის წინააღმდეგ კონვენციის შესამაბისად, რომელიც მიღებულია გაეროს გენერალური ასამბლეის მიერ 1984 წლის 10 დეკემბერს (რეზოლუცია 39/46) და ძალაში შევიდა 1987 წლის 26 ივნისს:

მუხლი 1

„1. ამ კონვენციის მიზნებისათვის განსაზღვრება „წამება“ ნიშნავს ნებიერ მოქმედებას, რომლითაც რომელიმე პირს განზრახ აყენებენ ძლიერ ტკივილს ან ტანჯვას, ფიზიკურსა და ზნეობრივს, რათა მისგან ან მესამე პირისაგან მიიღონ ცნობები ან აღიარება, დასაჯონ ქმედებისათვის, რომელიც მან ან მესამე პირმა ჩაიდინა, ან რომლის ჩადენაშიც იგი ეჭვმიტანილია, აგრეთვე დააშინონ ან აიძულონ იგი ან მესამე პირი, ან ნებისმიერი მიზეზით, რომელსაც საფუძვლად უდევს ნებისმიერი ხასიათის დისკრიმინაცია, როცა ასეთ ტკივილსა და ტანჯვას აყენებს სახელმწიფოს თანამდებობის პირი ან სხვა ოფიციალური პირი, ან მათი წაქეზებით, ნებართვითა და მდუმარე თანხმობით. ამ განსაზღვრებაში არ იგულისხმება ტკივილი და ტანჯვა, რომლებიც წარმოიშვება მხოლოდ კანონიერ სანქციათა შედეგად, ამ სანქციათა განუყოფელი ნაწილია ან შემთხვევით არის მათგან გამოწვეული.“

მუხლი 15

„ყოველი მონაწილე სახელმწიფო უზრუნველყოფს, რომ ნებისმიერი განცხადება, რომელიც, როგორც დადგინდა, გაკეთებული იყო წამების შედეგად, არ იქნას გამოყენებული მტკიცებულებად ნებისმიერი სამართალწარმოებისას, გარდა იმ შემთხვევებისა, როცა იგი გამოიყენება იმ პირის წინააღმდეგ, რომელსაც ბრალად ედება წამება, როგორც მტკიცებულება, რომ ეს განცხადება გაკეთდა.“

მუხლი 16

„1. ყოველი მონაწილე სახელმწიფო კისრულობს ვალდებულებას თავის იურისდიქციაში შემავალ ნებისმიერ ტერიტორიაზე თავიდან აიცილოს სასტიკი, არაადამიანური და ღირსების შემლახველი მოპყრობისა და დასჯის სხვა აქტები, რომლებსაც არ მოიცავს I მუხლში აღნიშნული წამების განსაზღვრება, როცა ასეთ აქტებსჩადის სახელმწიფო თანამდებობის პირი ან სხვა ოფიციალური პირი, ან მათი წაქეზებით, ან მათი ნებართვით, ან მდუმარე თანხმობით. სახელდობრ, ვალდებულებები, რომლებსაც შეიცავს მე-10, 11,12 და 13 მუხლები, გამოიყენება, ოღონდ მათში ნახსენები განსაზღვრება „წამება“ უნდა შეიცვალოს განსაზღვრებით „სასტიკი, არაადამიანური ან ღირსების შემლახველი მოპყრობისა და დასჯის სხვა ფორმები“.


C.    სხვა სახელმწიფოებისა და სხვა ადამიანის უფლებათა დამცველი ორგანოების პრაქტიკა

1. წამების მუქარის სამართლებრივი კვალიფიკაცია

65. რამდენიმე ორგანიზაციამ, რომლებიც ახორციელებენ მონიტორინგს წამებისა და სხვა არაჰუმანური და დამამცირებელი მოპყრობის აკრძალვის დაცვაზე, წამოჭრეს კითხვა ამ აკრძალვის მოცულობის თაობაზე, ფიზიკური ზიანის მიყენების კონტექსტში.
66. ადამიანის უფლებათა ამერიკათშორისმა სასამართლომ 2003 წლის 27 ნოემბრის გადაწყვეტილებაში (Merits, Reparations and Costs) საქმეზე „Maritza Urrutia v. Guatemala“ (Series C # 103) დაადგინა:

„85. იმ წამებასთან დაკავშირებით, რაც სახელმწიფო მოხელეებმა მიაყენეს მარიცა ურუტიას, როდესაც იგი უკანონო და თვითნებურ პატიმრობაში იმყოფებოდა, სასამართლომ დადასტურებულად მიიჩნია, რომ სავარაუდო მსხვერპლს თავზე საბურველი ჰქონდა შემოხვეული, ხელბორკილებით იყო საწოლზე მიმაგრებული, ოთახში სინათლე ენთო და რადიო მთელი ხმით იყო ჩართული, რაც მას ხელს უშლიდა დაძინებაში. ამასთანავე, იგი ექვემდებარებოდა ძალიან ხანგრძლივ დაკითხვებს, რომლის დროსაც მას უჩვენებდნენ იმ ადამიანების ფოტოსურათებს, რომლებსაც წამების კვალი ეტყობოდათ ან მოკლული იყვნენ შეიარაღებული დაპირისპირებისას, და ემუქრებოდნენ, რომ მასაც ანალოგიური სახით იხილავდნენ თავისი ოჯახის წევრები. სახელმწიფო მოხელეები მას ასევე ფიზიკური წამებითა და მოკვლით ემუქრებოდნენ, თუ არ ითანამშრომლებდა მათთან. ამ მიზნით, აჩვენებდნენ მის და ოჯახის წევრების ფოტოსურათებს და თავის მიმოწერას ყოფილ ქმართან (supra პუნქტი 58.6). და ბოლოს, მარიცა ურუტიას აიძულეს ვიდეოს ჩაწერა, რაც შემდგომში გვატემალას ორ სატელევიზიო არხზე გავიდა. ჩანაწერში იგი თავისი სურვილის საწინააღმდეგოდ აკეთებს განცხადებას, რომლის შინაარსიც მან იძულებით დაადასტურა პრესკონფერენციაზე, გათავისუფლების შემდეგ (supra პუნქტები 58.8 და 58.9). ...

92. წამების ყველა ფორმის – როგორც ფიზიკურის, ისე ფსიქოლოგიურის – აბსოლუტური აკრძალვის საერთაშორისო სამართლებრივი რეჟიმი შემუშავდა და ამ უკანასკნელთან მიმართებით აღიარებული იქნა, რომ პირისთვის ფიზიკური ზიანის მიყენების მუქარა ან რეალური საფრთხე, გარკვეული პირობების არსებობისას, განაპირობებს სულიერი სტრესისისეთ დონეს, რომ შეიძლება ჩაითვალოს „ფსიქოლოგიურ წამებად“. ...

98. ზემოაღნიშნულის შესაბამისად, სასამართლო აცხადებს, რომ სახელმწიფომ დაარღვია ამერიკული კონვენციის მე-5 მუხლი, 1-ლი მუხლის 1-ლ პუნქტთან მიმართებით, აგრეთვე, წამების წინააღმდეგ ამერიკათშორისი კონვენციის 1-ლი და მე-6 მუხლებით გათვალისწინებული ვალდებულებები მარიცა ურუტიას საზიანოდ.“

67. წამებისა და სხვა არაადამიანური ან ღირსების შემლახველიმოპყრობის ან დასჯის საკითხებზე გაეროს ადამიანის უფლებათა კომისიის სპეციალურმა მომხსენებელმა გენერალური ასამბლეის წინაშე წარდგენილ 2001 წლის 3 ივლისის ანგარიშში დაადგინა (UN Doc. A/56/156): „როგორც ადამიანის უფლებათა კომიტეტის #20 ზოგად კომენტარშია აღნიშნული (1999 წლის 10 აპრილი) სამოქალაქო და პოლიტიკური უფლებების საერთაშორისო პაქტის მე-7 მუხლის თაობაზე, სპეციალურ მომხსენებელს სურს შეახსენოს მთავრობებს, რომ წამების აკრძალვა ეხება არა მარტო ისეთ ქმედებებს, რომლებიც იწვევენ ფიზიკურ ტკივილს, არამედ, აგრეთვე ქმედებებს, რომლებიც სულიერ ტკივილს აყენებს მსხვერპლს – მაგალითად, როგორიცაა დაშინება და სხვა მუქარის ფორმები“ (პუნქტი 3). მან მიუთითა, რომ „ფიზიკური წამების შიში შეიძლება თვითონვე წარმოადგენდეს სულიერ წამებას“ (პუნქტი 7).ამასთანავე, სპეციალური მომხსენებლის აზრით, „მსხვერპლისთვის ან მესამე პირისთვის ფიზიკური მთლიანობის წინააღმდეგ სერიოზული და რეალური მუქარა, მათ შორის, სიკვდილის მუქარა, შეიძლება გაუთანაბრდეს წამებას, არაადამიანურ ან ღირსების შემლახველმოპყრობას ან დასჯას, განსაკუთრებით იმ შემთხვევაში, როდესაც მსხვერპლი სამართალდამცველი მოხელეების ხელშია“ (პუნქტი 8).
68. გაეროს ადამიანის უფლებათა კომიტეტმა თავის 1983 წლის 29 მარტის გადაწყვეტილებაში საქმეზე „Estrella v. Uruguay“ (კომუნიკაცია #74/1980) დაადგინა, რომ კომუნიკაციის ავტორი, საკონცერტო პიანისტი, „დაექვემდებარა სასტიკ ფიზიკურ და ფსიქოლოგიურ წამებას, მათ შორის მუქარას, რომ მას ელექტროხერხით მოაჭრიდნენ ხელებს, რათა ეიძულებინათ შეთქმულების subversive საქმიანობის აღიარება“ (პუნქტი 8.3). ადამიანის უფლებათა კომიტეტმა დაადგინა, რომ იგი დაექვემდებარა წამებას სამოქალაქო და პოლიტიკური უფლებების საერთაშორისო პაქტის მე-7 მუხლის საწინააღმდეგოდ (ICCPR) (პუნქტი 10).

2. წამების ან სხვა აკრძალული არასათანადო მოპყრობის შედეგად მოპოვებული მტკიცებულების დაუშვებლად ცნობა: გამორიცხვის წესი

(a) პაქტის მონაწილე სახელმწიფოები

69. სასამართლოს    წინაშე წარდგენილი მასალები ცხადყოფს, რომ არ არსებობს ცალსახა კონსენსუსი პაქტის მონაწილე სახელმწიფოთა შორის გამორიცხვისწესის მოცულობის თაობაზე.

(b) ადამიანის უფლებათა დამცველი სხვა ორგანოები

70. გაეროს ადამიანის უფლებათა კომიტეტმა 1982 წლის 30 მაისის ზოგად კომენტარში წამებისა და სხვა არაადამიანური ან ღირსების შემლახველიმოპყრობის ან დასჯის შესახებ (მუხლი 7, ICCPR) განაცხადა:

„1. ... მე-7 მუხლიდან, პაქტის მე-2 მუხლთან ერთად, გამომდინარეობს, რომ სახელმწიფოებმა უნდა უზრუნველყონ ეფექტური დაცვა კონტროლის გარკვეული მექანიზმით. კომპეტენტურმა უწყებებმა ეფექტიანად უნდა გამოიძიონ საჩივრები ნებისმიერი არასათანადო მოპყრობის შესახებ. დამნაშავე პირები უნდა დაისაჯონ, ხოლო სავარაუდო მსხვერპლს ხელი უნდა მიუწვდებოდეს სამართლებრივი დაცვის ეფექტიან შიდასახელმწიფოებრივ საშუალებებზე, მათ შორის, კომპენსაციის მიღების უფლებაზე. დაცვის საშუალებებს, რაც კონტროლს ეფექტიანს ხდის, მიეკუთვნება ... სასამართლოს მიერ წამების ან მე-7 მუხლის საწინააღმდეგოდ, სხვა მოპყრობის შედეგად მოპოვებული მტკიცებულების დაუშვებლად გამოცხადება ...“

71. წამებისა და სხვა არაადამიანური ან ღირსების შემლახველიმოპყრობის ან დასჯის შესახებ # 7 ზოგადი კომენტარი ჩაანაცვლა 1992 წლის 10 მარტის # 20 ზოგადმა კომენტარმა, რომელშიც ნათქვამია:

„12. მნიშვნელოვანია, რომ მე-7 მუხლის დარღვევის თავიდან აცილების მიზნით, კანონი კრძალავდეს იმ მტკიცებულებებისა და ჩვენებების გამოყენებას სამართალწარმოებისას, რომლებიც მოპოვებულია წამების ან სხვა აკრძალული მოპყრობის შედეგად.“

72. წამების წინააღმდეგ კომიტეტმა, რომელიც გაეროს წამების წინააღმდეგ კონვენციას უწევს მონიტორინგს, 1998 წლის 11 მაისს გერმანიასთან მიმართებით დასკვნით მიმოხილვებში მიიღო რეკომენდაცია (doc. # A/53/44), რომ „შემდგომი საკანონმდებლო ყურადღება უნდა გამახვილდეს პაქტის მე-15 მუხლის მკაცრ აღსრულებაზე და მკაცრად უნდა აღიკვეთოს, რომ პირდაპირი ან ირიბი წამებით მოპოვებული ყველა მტკიცებულება არ მივიდეს გადაწყვეტილების მიმღებ მოსამართლემდე ნებისმიერი სასამართლო განხილვისას (იხილეთ პუნქტი 193).

(c) სხვა სახელმწიფოების პრეცედენტული სამართალი

73. სახელმწიფო მოხელეების უკანონო ქმედებათა შედეგად მოპოვებულ ფაქტებზე დაფუძნებული ინფორმაციის მსჯავრდებულის წინააღმდეგ ნებისმიერი ფორმით გამოყენების აკრძალვა (ე.წ. „შხამიანი ხის ნაყოფის“ დოქტრინა) მყარად დაინერგა ამერიკის შეერთებული შტატების სამართლებრივ ტრადიციაში (მაგალითისთვის, იხილეთ, U.S. Supreme Court, # 82-1651, Nix v. Williams, 1984 წლის 11 ივნისის გადაწყვეტილება, 467 U.S. 431 (1984), pp. 441 et seq.; U.S. Supreme Court, # 82-5298, Segura v. United States, 1984 წლის 5 ივლისის გადაწყვეტილება, 468 U.S. 796 (1984), pp. 796-97 და 815; და U.S. Supreme Court, # 07-513, Herring v. United States, 2009 წლის 14 იანვრის გადაწყვეტილება, 555 U.S. ... (2009), part II. A შემდგომი მითითებებით). აკრძალვა ეხება იძულებით მოპოვებულ აღიარებით ჩვენებებს (ამ საკითხთან დაკავშირებითიხილეთ, U.S. Supreme Court, # 50, Blackburn v. Alabama, 1960 წლის 11 იანვრის გადაწყვეტილება, 361 U.S. 199, pp. 205-207, და U.S. Supreme Court, # 8, Townsend v. Sain, 1963 წლის 18 მარტის გადაწყვეტილება, 372 U.S. 293 (1963), pp. 293 და 307-309), რაც იმას ნიშნავს, რომ თუ ბრალის აღიარებას მივყავართ დამატებით მტკიცებულებამდე, ასეთ მტკიცებულებას, ისევე როგორც აღიარებითი ჩვენებას, სასამართლო ცნობს დაუშვებლად (შედარებისთვის, Nix, cited above, p. 441, და Segura, cited above, p. 804). მტკიცებულება უნდა გამოირიცხოს მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ მისი მოპოვების უპირობო მიზეზია უკანონობა. სხვა სიტყვებით რომ ითქვას, მტკიცებულებას დაუშვებლად ცნობენ, თუ შეიძლება იმის დამტკიცება, რომ ის მოპოვებულია უკანონო ქმედების შედეგად. გამორიცხვის წესი არ გამოიყენება, როდესაც პოლიციის უკანონო ქმედებისა და მტკიცებულების მოპოვების კავშირი იმდენად შორია, რომ მოხდეს მათი დაზიანება. ასეთი შემთხვევაა, მაგალითად, როდესაც პოლიცია ეყრდნობა დამოუკიდებელ წყაროს მტკიცებულების მოპოვების მიზნით (იხილეთ, Nix, cited above, pp. 441-44, and Segura, cited above, pp. 796-97, 804-05 და 815 შემდგომი მითითებებით) ან, როდესაც მტკიცებულებას შეუძლია საბოლოოდ ან გარდაუვლად დაადგინოს, რომ არც ერთი კონსტიტუციური დებულება არ დარღვეულა (იხილეთNix, cited above, pp. 441-44).
74. გამორიცხვის წესი ასევე გამოიყენება სხვა იურისდიქციებში. სამხრეთ აფრიკის უმაღლესმა სააპელაციო სასამართლომ დაადგინა ერთ-ერთ თავის ბოლოდროინდელ გადაწყვეტილებაში (2003 წლის 10 აპრილი) საქმეზე Mthembu v. The State, case # 379/2007, [2008] ZASCA 51:

„დასკვნა: თანამონაწილის მტკიცებულება, რომელიც მოპოვებულია წამებით (მათ შორის უტყუარი მტკიცებულება, რომელიც მას ეფუძნება), დაუშვებელია ...

33. ... ჰილუქსი და მეტალის ყუთი გახლდათ უტყუარი მტკიცებულება, რომელიც არსებითი იყო სახელმწიფოს საქმეზე განმცხადებლის წინააღმდეგ ქურდობის ბრალდებით. ჩვეულებრივ, როგორც აღვნიშნე, ასეთი მტკიცებულება არ უნდა ცნობილიყო დაუშვებლად, რადგან იგი არსებობს რაიმე კონსტიტუციური ნორმის დარღვევისაგან დამოუკიდებლად. მაგრამ ის აღმოაჩინა პოლიციამ რამსერუპის წამების შედეგად. არ არსებობს არანაირი საფუძველი, რომ იგივეს აღმოაჩენდა სხვა შემთხვევაში. მაშინ ამ საქმის შედეგი სხვაგვარად დადგებოდა.

34. რამსერუპმა პოლიციასდაუყოვნებლად მისცა ჩვენება მას შემდეგ, რაც მისი წამების შედეგად მის სახლში აღმოაჩინეს მეტალის ყუთი. მისი შემდგომი მტკიცებულება რომ აშკარად ნებაყოფლობით მიცემულია, არ მიუთითებს იმ ფაქტზე, რომ ჩვენებაში მიცემული ინფორმაცია ჰილუქსისა და მეტალის ყუთის შესახებ ამოღებულია წამებით. ... ამდენად, არსებობს უდავო კავშირი მის წამებასა და მტკიცებულების შინაარსს შორის. წამებამ განაპირობა მტკიცებულების ამოღება. ... (The torture has stained the evidence irredeemably.) ... წამებამ მტკიცებულება გამოუსადეგარი გახადა. ...

36. ჰილუქსისა და მეტალის ყუთის შესახებ რამსერუპის ბრალის აღიარება ჩვენგან მოითხოვდა თვალების დახუჭვას იმ მეთოდზე, რითაც პოლიციამ ეს ინფორმაცია მოიპოვა მისგან.უფრო სერიოზულად, ეს უთანაბრდება სასამართლო პროცესის მორალურ დეგრადირებას (it is tantamount to involving the judicial process in ‘moral defilement’). ეს „რისკის ქვეშ დააყენებდა სასამართლო პროცესის ინტეგრაციას მართლმსაჯულების განხორციელების უპატივცემულობის გამო“. გრძელვადიან პერსპექტივაში, წამებით მიღებული მტკიცებულების დაშვებულად ცნობას შეიძლება ჰქონდეს მხოლო კოროზიული ეფექტი სისხლის სამართლის მართლმსაჯულების სისტემაზე. ჩემი აზრით, საზოგადოებრივი ინტერესი მოითხოვს მის დაუშვებლად ცნობას – მიუხედავად იმისა, ასეთი მტკიცებულება ახდენს თუ არა გავლენას სასამართლო განხილვის სამართლიანობაზე.

37. ყველა ამ მიზეზის გამო მიმაჩნია, რომ რამსერუპის მტკიცებულება ჰილუქსისა და მეტალის ყუთის შესახებ დაუშვებლად უნდა იქნას ცნობილი. ...“

 

სამართალი

I. კონვენციის მე-3 მუხლის სავარაუდო დარღვევა

75. განმცხადებელი ჩიოდა, რომ 2002 წლის 1 ოქტომბერს, პოლიციის მიერ დაკითხვისას, ის დაექვემდებარა წამებას კონვენციის მე-3 მუხლის საწინააღმდეგოდ. მისი მტკიცებით, იგი კვლავ იყო მე-3 მუხლის დარღვევის მსხვერპლი. კერძოდ, აღნიშნული მუხლის მიხედვით:

„არავინ შეიძლება დაექვემდებაროს წამებას, არაადამიანურ ან ღირსების შემლახველმოპყრობას ან დასჯას.“

76. მთავრობამ გააპროტესტა ეს განცხადება იმ თვალსაზრისით, რომ განმცხადებელს აღარ შეეძლო პრეტენზია ჰქონოდა მე-3 მუხლის დარღვევის მსხვერპლის სტატუსზე.

A. განმცხადებლის მსხვერპლის სტატუსი

77. კონვენციის 34-ე მუხლის შესაბამისად,

„სასამართლოს შეუძლია მიიღოს განაცხადები ნებისმიერი ფიზიკური პირისაგან, ... რომლებიც ამტკიცებენ, რომ ისინი არიან ერთ-ერთი მაღალი ხელშემკვრელი მხარის მიერ კონვენციით ან მისი ოქმებით გათვალისწინებული უფლებების დარღვევის მსხვერპლნი. ...“

78. სასამართლო მიიჩნევს, რომ მოცემულ შემთხვევაში ვერ უპასუხებს კითხვას – დაკარგა თუ არა განმცხადებელმაკონვენციის მე-3 მუხლის დარღვევის მსხვერპლის პირვანდელი სტატუსი კონვენციის 34-ე მუხლის მნიშვნელობიდან გამომდინარე – სანამ, პირველ რიგში, არ დაადგენს, თუ როგორ მოექცნენ განმცხადებელს დაკითხვისას და არ შეაფასებს ამ მოპყრობის სიმკაცრეს მე-3 მუხლის ჭრილში. ამის შემდეგ შესაძლებელია დადგინდეს ხელისუფლების რეაგირების ადეკვატურობა.

1. სადავო მოპყრობა ეწინააღმდეგება თუ არა მე-3 მუხლს

(a) პალატის გადაწყვეტილება

79. პალატამ გადაწყვიტა, რომ ფრანკფურტის პოლიციის უფროსის მოადგილის D.-ის მითითების საფუძველზე, გამომძიებელი E. დაემუქრა განმცხადებელს ფიზიკური ძალადობის შედეგად განსაკუთრებული ტკივილის მიყენებით – იმ მიზნით, რომ გაემხილა J.-ის ადგილსამყოფელი. პალატამ დაადგინა, რომ შემდგომი მუქარა, რასაც განმცხადებელი ამტკიცებდა, ან სავარაუდო ფიზიკური ზიანი, რომელიც დაკითხვის დროს მიაყენეს, არ დადასტურდა გონივრულ ეჭვს მიღმა. გაითვალისწინა რა საქმეზე არსებული ყველა გარემოება, პალატამ აღნიშნული მუქარა მიიჩნია არაადამიანურ მოპყრობად,რაც აკრძალულია მე-3 მუხლით.

(b) მხარეთა არგუმენტები

(i) განმცხადებელი

80. განმცხადებლის მტკიცებით, 2002 წლის 1 ოქტობერს, გამომძიებელ E.-ს მიერ დაკითხვისას, იგი დაექვემდებარა მე-3 მუხლით აკრძალულ მოპრყობას. გამომძიებელი E. დაემუქრა, რომ თუ არ გაამჟღავნებდა J.-ის ადგილსამყოფელს, „ისეთ აუტანელ ტკივილს მიაყენებდა, როგორიც არასოდეს განეცადა“. მისი მუქარით, ტკივილს ისე მიაყენებდნენ, რომ არანაირი კვალი არ დარჩებოდა, და რომ სპეციალურად გაწრთვნილი სპეციალისტი უკვე ვერტმფრენით მიემართებოდა პოლიციის დაწესებულებისაკენ. მუქარის დასასაბუთებლად, E.-მ ვერტმფრენის ფრთების ხმაურის იმიტაცია გააკეთა და დეტალურად აღწერა წამების გზით განსაცდელი ტკივილი. განმცხადებლის მტკიცებით, მის მიმართ კონკრეტული ღონისძიებები ფაქტობრივად განხორციელდა, რაც პოლიციის ექიმმა შემდგომში დაადასტურა იმ თვალსაზრისით, რომ იგი ემზადებოდა, დასწრებოდა წამებას, რათა თავიდან აეცილებინა განმცხადებლის მიერ გონების დაკარგვა ან მასზე რაიმე კვალის დატოვება პროცედურისაგან.
81. განმცხადებელი აგრეთვე ამტკიცებდა, რომ მას დაემუქრნენ სექსუალური ძალადობით; რომ საკანში ორ დიდ შავკანიან „ზანგთან“ მოათავსებდნენ, რომლებიც მას გააუპატიურებდნენ. დაკითხვის დროს მას ასევე მიაყენეს ფიზიკური ზიანი. E.-მ მას რამდენჯერმე დაარტყა მკერდზე, რის გამოც სისხლჩაქცევა გაუჩნდა, ხოლო ერთხელ თავი კედელს მიარტყმევინა. მან წარმოადგინა პოლიციის ექიმების ორი სამედიცინო დასკვნა, დათარიღებული 2002 წლის 4 და 7 ოქტომბრით, რაც ადასტურებდა ამ პრეტენზიას (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 21). იგი აგრეთვე ამტკიცებდა, რომ წაიყვანეს ბირშტეინში – მისი სურვილის წინააღმდეგ – და აიძულეს ფეხსაცმელების გარეშე სიარული ტყეში, სადაც მან დატოვა გვამი და, პოლიციის ბრძანებაზე, მიუთითა მისი ზუსტი ადგილმდებარეობა. აგრეთვე აიძულეს სხვა მტკიცებულებების გამჟღავნება, როდესაც ბირშტეინიდან უკან ბრუნდებოდნენ. მისი მტკიცებით, პოლიცია ემუქრებოდა მაშინაც, როდესაც უკვე იცოდნენ, რომ J. გარდაცვლილი იყო და, შესაბამისად, აიძულეს საკუთარი თავის მამხილებელი ჩვენება მიეცა, რათა მის წინააღმდეგ სისხლის სამართლებრივი დევნა გაგრძელებულიყო.
82. გაეროს წამების წინააღმდეგ კონვენციის 1-ლ და მე-15 მუხლებზე მითითებით (ზემოთ იხილეთ პუნტქი 64), განმცხადებელი ამტკიცებდა, რომ იმ მოპყრობას, რომელსაც იგი დაექვემდებარა ბრალის აღიარების იძულების მიზნით, უნდა მიეცეს წამების კვალიფიკაცია.

(ii) მთავრობა

83. პალატის წინაშე წარდგენილ არგუმენტებში მთავრობამ აღიარა, რომ სამწუხაროდ, დაირღვა მე-3 მუხლი 2002 წლის 1 ოქტომბერს, განმცხადებლის დაკითხვისას. ამავდროულად, მთავრობამ ხაზი გაუსვა იმ გარემოებას, რომ განმცხადებელს მხოლოდ დაემუქრნენ სასტიკი ტკივილის მიყენებით, თუ იგი პოლიციას არ გაუმჟღავნებდა J.-ის ადგილსამყოფელს. მთავრობამ გააპროტესტა, რომ განმცხადებელს სექსუალური ძალადობით ემუქრებოდნენ. იგი ასევე არ დაეთანხმა, რომ განმცხადებელს ზიანი დაკითხვისას მიაყენეს და აიძულეს, ფეხშიშველს ევლო ბირშტეინამდე. მას კანზე სისხლჩაქცევა გაუჩნდა ფრანკფურტის აეროპორტში დაპატიმრებისას. მთავრობა ხაზგასმით ამტკიცებდა, რომ ამ დრომდე, განმცხადებლის მტკიცებთ, E.-მ მხოლოდ ერთხელ დაარტყა მკერდზე და მხოლოდ ერთხელ მიარტყმევინა თავი კედელზე. ეროვნულმა სასამართლოებმა არ დაადგინეს, რომ ადგილი ჰქონდა დამატებით მუქარას ან ზიანის მიყენებას.
84. მთავრობამ შემდგომში მიუთითა, რომ პოლიციის თანამშრომლებმა, D.-მ და E.-მ, დაკითხვის სადავო მეთოდი გამოიყენეს მხოლოდ იმ მიზნით, რომ J.-ის სიცოცხლე გადაერჩინათ, რომელსაც, მათი აზრით, დიდი საფრთხე ემუქრებოდა. მათ არ იცოდნენ, რომ იმ დროისთვის J. უკვე მოკლული იყო.

(iii) მესამე მხარეთა ინტერვენცია
    
(a)    J.-ის მშობლები

85. J.-ის მშობლები დაეთანხმნენ მთავრობის არგუმენტაციას. მათი მტკიცებით, მხოლოდ ახლა ითქვა პირველად, რომ განმცხადებელს სხვადასხვა სახის დაზიანება – მათ შორის, მკერდის ქვემოთ მიყენებული – 2002 წლის 1 ოქტომბერს, დაკითხვის დროს მიაყენეს. თუმცა, განმცხადებელმა ადრე აღიარა, რომ ეს დაზიანება მას 2002 წლის 30 სექტემბერს, დაპატიმრებისას მიაყენეს. ეს აღიარება მოცემულია მის მიერ 2005 წელს გამოქვეყნებულ წიგნში (Allein mit Gott – der Weg zurück („ღმერთთან პირისპირ – უკან დაბრუნება“), გვ. 57-61, რომელიც, inter alia, მის წინააღმდეგ აღძრულ სისხლის სამართლის საქმესა და სასამართლო განხილვას ეხებოდა. ქვეთავში „დაპატიმრება“ განმცხადებელმა პოლიციის ექიმის 2002 წლის 4 ოქტომბრის სამედიცინო დასკვნის ასლი დაიმოწმა (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 21), რათა ეჩვენებინა, თუ რა დაზიანება მიაყენეს მას დაპატიმრებისას 2002 წლის 30 სექტემბერს. ახლა იგივე სამედიცინო ცნობა გამოიყენა იმის დასამტკიცებლად, რომ დაზიანება დაკითხვის დროს მიადგა. ამდენად, მისი დაზიანება არ უკავშირდებოდა მის დაკითხვას 2002 წლის 1 ოქტომბერს.

(b)    სამართლებრივი დაცვის ფონდი

86. კონვენციის ორგანოების დასკვნაზე მითითებით, კერძოდ, ბერძნების საქმეზე (Commission’s report, 1969 წლის 5 ნოემბერი, (1969) 12 Yearbook 170, p. 461) და Akkoç v. Turkey (nos. 22947/93 და 22948/93, §§ 25 და 116-17, ECHR 2000 X), სამართლებრივი დაცვის ფონდმა ხაზგასმით აღნიშნა – იმისათვის, რომ კონკრეტულ ქმედებას წამების კვალიფიკაცია მისცემოდა, არ იყო სავალდებულო ფიზიკური ზიანის მიყენება. სულიერი ზიანი, თავისი შინაარსით, წამების გავრცელებული ფორმაა. გარდა ამისა, სასამართლომ დაადასტურა, რომ მე-3 მუხლით აკრძალული საქციელის თაობაზე უბრალო მუქარას შეუძლია წამოჭრას ამმუხლის დარღვევის საკითხი (the third party cited Campbell and Cosans v. the United Kingdom, 25 თებერვალი, 1982, § 26, Series A # 48). სხვადასხვა საერთაშორისო ორგანოებმა, მათ შორის, inter alia, ადამიანის უფლებათა ამერიკათშორისმა სასამართლომ (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 66), წამების შესახებ გაეროს სპეციალურმა მომხსენებელმა (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 67) და გაეროს ადამიანის უფლებათა კომიტეტმა (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 68) ამგვარადვე დაადგინეს, რომ მძიმე ფიზიკური დაზიანების შესახებ მუქარა შეიძლება წარმოადგენდეს წამებას ან არასათანადო მოპყრობის სხვა ფორმას, რაც დამოკიდებულია საქმის გარემოებებსა და კონკრეტული პირისათვის მიყენებულ ზიანზე. ნებისმიერ შემთხვევაში, წამებასა და სხვა არასათანადო მოპყრობას შორის განსხვავების გაკეთება არ იყო აუცილებელი კონვენციის მე-3 მუხლთან მიმართებით, რადგან, წამების წინააღმდეგ გაეროს კონვენციის 1-ლი, მე-15 და მე-16მუხლების მსგავსად(ზემოთ იხილეთ პუნქტი 64), კონვენციის შესაბამისი მუხლი არ ითვალისწინებს რაიმე განსხვავებულ სამართლებრივ შედეგებს წამებისთვის, განსხვავებით აკრძალული არასათანადო მოპყრობის სხვა ფორმებისაგან. სამართლებრივი დაცვის ფონდმა – მიუთითა რა, inter alia, საქმეზე Labita v. Italy ([GC], # 26772/95, § 119, ECHR 2000 IV) – ხაზგასმით აღნიშნა, რომ წამების, არაადამიანური ან ღირსების შემლახველი მოპყრობის ან დასჯის აკრძალვა აბსოლუტურია და არანაირ გამონაკლისებს, გამართლებას ან შეზღუდვას არ ითვალისწინებს, საქმის გარემოებებისა თუ მსხვერპლის საქციელის მიუხედავად.

(c)    სასამართლო შეფასება

(i)    შესაბამისი პრინციპების შეჯამება

87. სასამართლო კვლავ იმეორებს, რომ კონვენციის მე-3 მუხლი დემოკრატიული საზოგადოების ერთ-ერთ ყველაზე ფუნდამეტურ ღირებულებაა. განსხვავებით კონვენციის სხვა მრავალი არსებითი დებულებისგან, მე-3 მუხლი არ ითვალისწინებს გამონაკლისს, ხოლო მე-15 მუხლის მე-2 პუნქტის შესაბამისად, ამ დებულების საფუძველზე დაუშვებელია გადახვევა ამ მუხლიდან საგანგებო მდგომარეობის დროსაც კი, როდესაც საფრთხე ემუქრება ერის სიცოცხლეს (იხილეთ Selmouni v. France [GC], # 25803/94, § 95, ECHR 1999-V, და Labita, cited above, § 119). სასამართლომ დაადასტურა, რომ ყველაზე რთულ სიტუაციებშიც კი, როგორიცაა ტერორიზმთან ბრძოლა და ორგანიზებული დანაშაული, კონვენცია აბსოლუტურად კრძალავს წამებას, არაადამიანურ ან ღირსების შემლახველმოპყრობას ან დასჯას, შესაბამისი პირის საქციელის მიუხედავად(იხილეთ Chahal v. the United Kingdom, 15 ნოემბერი, 1996, § 79, Reports of Judgments and Decisions 1996-V, და Labita, cited above, § 119). შესაბამისად, განმცხადებლის მიერ სავარაუდოდ ჩადენილი დანაშაულის შინაარსი არ არის რელევანტური მე-3 მუხლის მიზნებისათვის (იხილეთ V. v. the United Kingdom [GC], # 24888/94, § 69, ECHR 1999-IX; Ramirez Sanchez v. France [GC], # 59450/00, § 116, ECHR 2006-IX; და Saadi v. Italy [GC], # 37201/06, § 127, ECHR 2008 ...).
88. არასათანადო მოპყრობა რომ მე-3 მუხლის ფარგლებში მოექცეს, უნდა აკმაყოფილებდეს სისასტიკის მინიმალურ დონეს. ამ მინიმუმის შეფასება დამოკიდებულია საქმის ყველა გარემოებაზე, ზოგიერთ შემთხვევაში, მსხვერპლის სქესზე, ასაკსა და ჯანმრთელობის მდგომარეობაზე (იხილეთ Ireland v. the United Kingdom, 1978 წლის 18 იანვარი, § 162, Series A # 25, და Jalloh v. Germany [GC], # 54810/00, § 67, ECHR 2006-IX). სხვა ფაქტორები მოიცავს მიზანს, რის გამოც იგი დაექვემდებარა ამ მოპყრობას, განზრახვასა თუ მოტივაციას(შედარებისთვის, inter alia, Aksoy v. Turkey, 1996 წლის 18 დეკემბერი, § 64, Reports 1996-VI; Egmez v. Cyprus, # 30873/96, § 78, ECHR 2000 XII; და Krastanov v. Bulgaria, # 50222/99, § 53, 2004 წლის 30 სექტემბერი), ისევე როგორც მის კონტექსტს, როგორიცაა მეტისმეტი დაძაბულობისა და ემოციების გარემო (შედარებისთვის, იხილეთ, მაგალითად, Selmouni, cited above, § 104, დაEgmez, loc. cit.).

89. სასამართლომ მოპყრობა „არაადამიანურად“ მიიჩნია იმიტომ, რომ, inter alia, იგი იყო წინასწარ განზრახული, გამოიყენებოდა რამდენიმე საათის განმავლობაში და განაპირობა აქტიური ფიზიკური ხელყოფა და ინტენსიური ფიზიკური და სულიერი ტანჯვა (იხილეთ Labita, cited above, § 120, და Ramirez Sanchez, cited above, § 118). მოპყრობა არის „ღირსების შემლახველი,“ როდესაც იგი მსხვერპლში იწვევს შიშს, შეშფოთებასა და არასრულფასოვნებას, რასაც შეუძლია მისი დამცირება და დაკნინება და, სავარაუდოდ, მისი ფიზიკური თუ სულიერი წინააღმდეგობის გატეხვა, ან როდესაც მიზნად ისახავს, აიძულოს მსხვერპლი თავისი სურვილის ან შეგნების წინააღმდეგ იმოქმედოს (იხილეთ, inter alia, Keenan v. the United Kingdom, # 27229/95, § 110, ECHR 2001-III, და Jalloh, cited above, § 68).
90. იმის განსაზღვრისას, არასათანადო მოპყრობის კონკრეტული ფორმა კვალიფიცირდება თუ არა წამებად, გასათვალისწინებელია – კონვენციის მე-3 მუხლის შესაბამისად – განსხვავება ამ ცნებასა და არაადამიანური ან ღირსების შემლახველის ცნებას შორის. როგორც წინა საქმეებთან მიმართებით აღინიშნა, აშკარაა, რომ კონვენციის მიზანი იყო, ამგვარი განსხვავების გაკეთებით, სპეციალური სტიგმა მიენიჭებინა განზრახ არაადამიანური მოპყრობისათვის, რაც ძალიან მძიმე და სასტიკ ტანჯვას იწვევდა (იხ. ზემოხსენებული Ireland v. the United Kingdom, cited above, § 167; Aksoy, cited above, § 63; და Selmouni, cited above, § 96). მოპყრობის სისასტიკის გარდა, არსებობს წამების მიზანმიმართულიელემენტი, როგორც ეს აღიარებულია გაეროს კონვენციით – წამებისა და სხვა სასტიკი, არაადამიანური ან ღირსების შემლახველი მოპყრობისა და დასჯის წინააღმდეგ – რომლის 1-ლი მუხლი განსაზღვრავს წამებას, როგორც ნებისმიერ მოქმედებას, რომლითაც რომელიმე პირს განზრახ აყენებენ ძლიერ ტკივილს ან ტანჯვას, რათა, inter alia,მიიღონ ინფორმაცია, დასაჯონ ქმედებისათვის ან დააშინონ იგი (იხ. Akkoç, cited above, § 115).
91. სასამართლო შემდგომში იმეორებს, რომ მე-3 მუხლით აკრძალული ქმედების მუქარა, იმ პირობით, რომ ის საკმარისად რეალური და მალე განხორციელებადია, შესაძლოა ეწინააღმდეგებოდეს აღნიშნულ დებულებას. ამდენად, პირის წამების მუქარა შეიძლება წარმოადგენდეს, სულ მცირე, არაადამიანურ მოპყრობას (შედარებისთვის,Campbell and Cosans, cited above, § 26).
92. იმ მტკიცებულების შეფასებისას, რომელსაც ეფუძნება გადაწყვეტილება – დაირღვა თუ არა მე-3 მუხლი – სასამართლო სარგებლობს „გონივრულ ეჭვს მიღმა“ მტკიცებულების სტანდარტით. თუმცა, ამგვარი მტკიცებულება შეიძლება გამომდინარეობდეს საკმარისად ძლიერი, მკაფიო და ურთიერთთანმხვედრი ინტერვენციის ან ფაქტების მსგავსი მყარი პრეზუმფციების თანაარსებობიდან (იხილეთ, Jalloh, cited above, § 67, და Ramirez Sanchez, cited above, § 117). კერძოდ, სასამართლომ დაადგინა, რომ როდესაც პირი პოლიციის მიერ დაპატიმრებისას ჯანმრთელია, სახელმწიფო ვალდებულია დაასაბუთოს, თუ რამ გამოიწვია აღნიშნული დაზიანება, რისი შეუსრულებლობაც წამოჭრის საკითხს კონვენციის მე-3 მუხლის შესაბამისად (შედარებისთვის, Tomasi v. France, 27 აგვისტო, 1992, § 110, Series A # 241 A; Ribitsch v. Austria, 4 დეკემბერი, 1995, § 34, Series A # 336; Aksoy, cited above, § 61; და Selmouni, cited above, § 87).
93. როდესაც არის ბრალდებები კონვენციის მე-3 მუხლის შესაბამისად, სასამართლომ განსაკუთრებით ზედმიწევნით უნდა გამოიკვლიოს (see Matko v. Slovenia, # 43393/98, § 100, 2 November 2006, and Vladimir Romanov v. Russia, # 41461/02, § 59, 24 ივლისი, 2008). თუმცა, როდესაც ხორციელდება შიდასახელმწიფოებრივი სამართალწარმოება, სასამართლომ ფაქტების დამდგენი ეროვნული სასამართლოების შეფასება არ უნდა ჩაანაცვლოს თავისი შეფასებით და, ზოგადად მიღებული წესის თანახმად, ამ სასამართლოებმა უნდა შეაფასონ მათ წინაშე წარდგენილი მტკიცებულება (see Klaas v. Germany,22 სექტემბერი, 1993, § 29, Series A # 269, და Jasar v. “the former Yugoslav Republic of Macedonia”, # 69908/01, § 49, 15 თებერვალი, 2007). მართალია, სასამართლო არ იზღუდება ეროვნული სასამართლოების მიერ დადგენილი დასკვნებით, ჩვეულებრივ გარემოებებში იგი მოითხოვს დასაბუთებულ არგუმენტებს, რაც იმ დასკვნამდე მიიყვანს, რომ არ დაეთანხმოს ამ სასამართლოების მიერ დადგენილ ფაქტებს.

(ii) წინამდებარე საქმეზე აღნიშნული პრინციპების გამოყენება

(a) სასამართლოს მიერ ფაქტების შეფასება

94. იმ მოპყრობის შესაფასებლად, რასაც განმცხადებელი დაექვემდებარა 2002 წლის 1 ოქტომბერს, სასამართლო აღნიშნავს: მხარეებს არ გაუპროტესტებიათ, რომ იმ დილით, დაკითხვისას, ფრანკფურტის პოლიციის უფროსის მოადგილის ბრძანების საფუძველზე, გამომძიებელი E. აუტანელი ტკივილის მიყენებით დაემუქრა განმცხადებელს, თუ არ გაამჟღავნებდა J.-ის ადგილსამყოფელს. პროცედურა, რომელიც არანაირ კვალს არ დატოვებდა, უნდა ჩაეტარებინა სპეციალურად ამ მიზნით გაწვრთნილ პოლიციის თანამშრომელს, უკვე პოლიციისაკენ რომ მიემართებოდა ვერტმფრენით. აღნიშნული პროცედურა სამედიცინო ზედამხედველობით უნდა ჩატარებულიყო. ფაქტობრივად, ეს დაადასტურა ფრანკფურტის რაიონულმა სასამართლომ, როგორც განმცხადებლის, ისე პოლიციის თანამშრომლების წინააღმდეგ აღძრული სისხლის სამართალწარმოებისას (ზემოთ იხილეთ: პუნქტი 26 და პუნქტი 47). გარდა ამისა, D.-ს მიერ პოლიციის საქმის მასალებში ჩადებული განმარტებითი ბარათიდან (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 20) და D.-ს წინააღმდეგ აღძრულ სისხლის სამართლის საქმეზე შიდასახელმწიფოებრივი სასამართლოს დასკვნიდან გამომდინარე, აშკარად ჩანს(ზემოთ იხილეთ პუნქტი 47), რომ D. მიზნად ისახავდა, საჭიროების შემთხვევაში, აესრულებინა მუქარა „სიმართლის წამლის“ დახმარებით და მან განმცხადებელი გააფრთხილა, რომ ამ მუქარას დაუყოვნებლივ აასრულებდა.

95. რადგან D.-მ რამდენჯერმე უბრძანა მისდამი დაქვემდებარებული დეპარტამენტების ხელმძღვანელებს, საჭიროების შემთხვევაში, განმცხადებლის მიმართ ძალადობა გამოეყენებინათ– სანამ საბოლოოდ E.-ს უბრძანებდა, განმცხადებელს წამებით დამუქრებოდა (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 47)– მისი ბრძანება არ შეიძლება ჩაითვალოს სპონტანურ აქტად, სახეზე იყო განზრახვის აშკარა ელემენტი. ამასთანავე, როგორც შემდგომში ჩანს,განმცხადებელი, როდესაც იგი დააპატიმრეს, ხელბორკილებით იმყოფებოდა დაკითხვის ოთახში (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 57) და, ამდენად, იყო განსაკუთრებული მოწყვლადობისა და შეზღუდვის მდგომარეობაში. სასამართლო, ითვალისწინებს რა ეროვნული სასამართლოების დასკვნებსა და საქმეზე არსებულ მასალებს, დარწმუნებულია, რომ პოლიციის თანამშრომლებმა დაკითხვის სადავო მეთოდი მხოლოდ იმ იმედით გამოიყენეს, რომ შესაძლებელი იყო J.-ის სიცოცხლის გადარჩენა.
96. სასამართლო შემდგომში აღნიშნავს, რომ განმცხადებლის მტკიცებით, იგი ასევე დაექვემდებარა ფიზიკურ ხელყოფას და სექსუალური ძალადობის მუქარას. ამ ბრალდებების შეფასებისას, რომლებიც მთავრობამ გააპროტესტა, იყო თუ არა დადასტურებული გონივრულ ეჭვს მიღმა, სასამართლო ადგენს, რომ განმცხადებლის მიერ წარდგენილი სამედიცინო დასკვნების თვალსაზრისით, მისი მტკიცება –დაკითხვისას ფიზიკური ზიანის მიყენებაზე – მთლიანად არ არის დაუსაბუთებელი. ეს დასკვნები მიუთითებს, რომ განმცხადებელმა ნამდვილად მიიღო დარტყმა მკერდში სამედიცინო შემოწმებამდე რამდენიმე დღით ადრე.
97. თუმცა, სასამართლო ასევე ითვალისწინებს მთავრობის განმარტებასა და J.-ის მშობლების არგუმენტებს განმცხადებლის დაზიანებების მიზეზთან დაკავშირებით. მათი მტკიცებით – მიუთითებდნენ რა განმცხადებლის განცხადებას თავის წიგნში, რომელიც 2005 წელს გამოაქვეყნა – ყველა დაზიანება, მათ შორის, კანზე სისხლჩაქცევები, რაც მას უპირობოდ ჰქონდა, გაუჩნდა დაპატიმრების დროს, როდესაც სახე მიწას არტყმევინეს (ზემოთ იხილეთ პუნქტები: 13 და 14). სასამართლო აგრეთვე აღნიშნავს, რომ ეროვნულმა სასამართლოებმა არ დაადასტურეს განმცხადებლის სხვა დამატებითი ბრალდებები. როგორც ჩანს, განმცხადებელმა არ წამოჭრა ბრალდება დაპატიმრებისას მისთვის ფიზიკური ზიანის მიყენების თაობაზე ეროვნული სასამართლოების წინაშე, რომელთაც ჰქონდათ მტკიცებულების მოსმენისა და შეფასების უფლებამოსილება (კერძოდ, ზემოთ იხილეთ პუნქტი 26). უფრო მეტიც, სამედიცინო დასკვნებში არ იყო არანაირი მითითება დაზიანების სავარაუდო მიზეზებთან დაკავშირებით (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 21).
98. ზემოხსენებულის შესაბამისად, სასამართლოს არ შეუძლია დაადგინოს, რომ განმცხადებლის საჩივარი დაკითხვისას ფიზიკური ზიანის მიყენების თაობაზე, სექსუალური ძალადობის გამოყენებასთან ერთად, დადასტურებულია გონივრულ ეჭვს მიღმა.
99. სასამართლო შემდგომში აღნიშნავს, რომ განმცხადებლის არგუმენტების მიხედვით, იგი კვლავ დაექვემდებარა მე-3 მუხლით აკრძალულ მოპყრობას იმ კუთხით, რომ ბირშტეინის ტყეში ფეხშიშველი სიარული აიძულეს და აშკარად აიძულეს გვამის ადგილსამყოფელის მითითება და სხვა მტკიცებულებების გამჟღავნება. მთავრობა არც ამ ბრალდებებს დაეთანხმა. სასამართლო აღნიშნავს, რომ ხელისუფლების ორგანოების დასკვნების მიხედვით, დაკითხვის შემდეგ განმცხადებელი დათანხმდა პოლიციის თანამშრომლებს, გაჰყოლოდა წყალსაცავზე, სადაც მან J.-ის ცხედარი დამალა (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 17). არაფერი მიუთითებს იმაზე, რომ პოლიციის რომელიმეთანამშრომელმა განმცხადებელს სიტყვიერი მუქარით აიძულა ბირშტეინში გაყოლა, რათა გვამის ზუსტი ადგილმდებარეობა მიეთითებინა. თუმცა, ღიად რჩება კითხვა, განმცხადებლის მიერ მტკიცებულების გამჟღავნებას ბირშტეინში ჰქონდა თუ არა – და რამდენად ჰქონდა – მიზეზობრივი კავშირი მუქარასთან პოლიციის დაწესებულებაში, რაც მე-6 მუხლის შესაბამისად უნდა განიხილოს. იმ ფაქტის გათვალისწინებით, რომ სამედიცინო დასკვნებში ეწერა წყლულების დიაგნოზი განმცხადებლის ტერფებზე (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 21), სასამართლო ადგენს: ის ბრალდება, რომ მას ფეხშიშველი სიარული აიძულეს, არ არის საფუძველს მოკლებული. თუმცა, ეროვნულმა სასამართლოებმა – განიხილეს რა მათ წინაშე წარმოდგენილი მტკიცებულება, რომელიც თავიდან არც თვითონ განმცხადებელს უხსენებია შიდასახელმწიფოებრივი საქმის წარმოებისას – ეს ბრალდება არ დაადასტურეს (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 26). მიყენებული ზიანის მიზეზი არც ექიმებს დაუდგენიათ. ამ გარემოებებში სასამართლო არ მიიჩნევს, რომ განმცხადებლის ბრალდებები ამ თვალსაზრისით დადასტურებულია გონივრულ ეჭვს მიღმა.
100. ზემოაღნიშნულის შესაბამისად, სასამართლო მიიჩნევს, რომ 2002 წლის 1 ოქტომბრის დილას პოლიცია განმცხადებელს დაემუქრა, რომ J.-ის ადგილსამყოფელის გამჟღავნების მიზნით, მას აუტანელ ტკივილს მიაყენებდნენ იმ მეთოდით, როგორც ეს ზემოთ არის მოცემული 94-95 პუნქტებში.

(b) მოპყრობის სამართლებრივი კვალიფიკაცია

101. სასამართლო აღნიშნავს, რომ მთავრობის აზრით, ის მოპყრობა, რომელსაც დაექვემდებარა განმცხადებელი E.-ს მხრიდან, წარმოადგენდა კონვენციის მე-3 მუხლის დარღვევას. თუმცა, ითვალისწინებს რა განმცხადებლის მძიმე ბრალდებებს წამებასთან დაკავშირებით და მთავრობის პრეტენზიას მსხვერპლის სტატუსის დაკარგვის შესახებ, სასამართლო საჭიროდ მიიჩნევს, თვითონ შეაფასოს – აღნიშნულმა მოპყრობამ მიაღწია თუ არა სისასტიკის მინიმალურ დონეს, რომ მე-3 მუხლის ფარგლებში მოექცეს – და, დადებითი პასუხის შემთხვევაში, როგორ უნდა მოხდეს მისი კვალიფიკაცია. ითვალისწინებს რა თავისი პრეცედენტული სამართალის შესაბამის ფაქტორებს (ზემოთ იხილეთ პუნქტები 88-91), სასამართლო, თავის მხრივ, განიხილავს იმ მოპყრობის ხანგრძლივობას, რომელსაც განმცხადებელი დაექვემდებრა, მის ფიზიკურ და მორალურ შედეგებს განმცხადებელზე, იყო განზრახ თუ სხვა ფორმით ჩადენილი, ასევე, მის მიზანსა და კონტექსტს.
102. რამდენადაც აკრძალული ქმედების ხანგრძლივობასთან მიმართებით დაისმის კითხვა, სასამართლო აღნიშნავს, რომ დაკითხვა არასათანადო მოპყრობის პირობებში დაახლოებით ათი წუთის განმავლობაში გრძელდებოდა.
103. რაც შეეხება აღნიშნული მოპყრობის შედეგებს მის ფიზიკურ და სულიერ მგდომარეობაზე, სასამართლო აღნიშნავს, რომ განმცხადებელმა, რომელმაც თავდაპირველად უარი თქვა J.-ის ადგილსამყოფელის გამჟღავნებაზე, მუქარის ქვეშ აღიარა, სად გადამალა ცხედარი. ამის შემდეგ, მთელი გამოძიების განმავლობაში, იგი აგრძელებდა დეტალური ინფორმაციის მიცემას J.-ის სიკვდილის შესახებ. ამდენად, სასამართლო მიიჩნევს, რომ რეალურმა და დაუყოვნებლივმა მუქარამ განზრახული და მყისიერი არაადამიანური მოპყრობის შესახებ, რომელსაც განმცხადებელი დაექვემდებარა დაკითხვისას, ის სერიოზულად შეაშინა, მიაყენა ტკივილი და სულიერი ტანჯვა. თუმცა, განმცხადებელს არ წარმოუდგენია სამედიცინო დასკვნა, რომლითაც დადგინდებოდა განცდილი ან მიყენებული, გრძელვადიანი, უარყოფითი ფსიქოლოგიური შედეგები.
104. სასამართლო შემდგომში აღნიშნავს, რომ შიში იყო არა სპონტანური აქტი, არამედ განზრახ წინასწარ დაგეგმილი და მიზანმიმართული.
105. რაც შეეხება მუქარის მიზანს, სასამართლო ეთანხმება, რომ განმცხადებელი განზრახ დაექვემდებარა ამგვარ მოპყრობას იმ მიზნით, რომ გაემჟღავნებინა ინფორმაცია J.-ის ადგილსამყოფელის შესახებ.
106. სასამართლო ამასთანავე აღნიშნავს, რომ მუქარა განზრახული და მყისიერიარასათანადო მოპყრობის თაობაზე გაკეთდა იმ კონტექსტში, როდესაც განმცხადებელი სამართალდამცველ ორგანოებს ჰყავდათ წინასწარ პატიმრობაში, აშკარად ხელბორკილებით და, ამდენად, მოწყვლად მდგომარეობაში. ცალსახაა, რომ D. და E. თავიანთი სამსახურებრივი მოვალეობების განხორციელებისას მოქმედებდნენ როგორც სახელმწიფო მოხელეები და მიზნად ისახავდნენ, საჭიროების შემთხვევაში, აღნიშნული მუქარა აესრულებინათ ექიმის ზედამხედველობით, სპეციალურად გაწრვთნილი მოხელის მიერ. უფრო მეტიც, D.-ს ბრძანება განმცხადებლის მუქარის თაობაზე არ იყო სპონტანური გადაწყვეტილება, რადგან მან ასეთი ბრძანება ადრეც გასცა რამდენჯერმე, და იგი იყო მეტისმეტად შეუწყნარებელი, თუკი ხელქვეითები არ შეასრულებდნენ მის დირექტივებს. მუქარას ადგილი ჰქონდა მომეტებულად დაძაბულ და ემოციურ გარემოებებში, როდესაც პოლიციის თანამშრომლები იყვნენ ინტენსიური ზეწოლის ქვეშ, სჯეროდათ რა, რომ J.-ის სიცოცხლეს სერიოზული საფრთხე ემუქრებოდა.
107. ამ თვალსაზრისით, სასამართლო აღიარებს პოლიციის თანამშრომლების საქციელის მოტივაციას, რომ ისინი ცდილობდნენ ბავშვის სიცოცხლის გადარჩენას. თუმცა, აღსანიშნავია, რომ მე-3 მუხლის დებულებისა და მასთან დაკავშირებით დიდი ხნის განმავლობაში შემუშავებული პრეცედენტული სამართლის გათვალისწინებით (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 87), პირის არასათანადო მოპყრობის აკრძალვა გამოიყენება მსხვერპლის საქციელისა და ხელისუფლების მოტივაციის მიუხედავად. წამება, არაადამიანური ან ღირსების შემლახველი მოპყრობა დაუშვებელია იმ შემთხვევაშიც კი, როდესაც პირის სიცოცხლეს საფრთხე ემუქრება. არანაირი გადახვევა არ დაიშვება ამ მუხლიდან საგანგებო მდგომარეობის დროსაც კი, როდესაც საფრთხე ემუქრება ერის სიცოცხლეს. მე-3 მუხლი, რომელიც ფორმულირებულია მკაფიო ტერმინებით, აღიარებს, რომ ყველა ადამიანს აქვს აბსოლუტური, ხელშეუხებელი უფლება, არ დაექვემდებაროს წამებას ან არაადამიანურ თუ ღირსების შემლახველ მოპყრობას არანაირ, თუნდაც ყველაზე მძიმე სიტუაციაში. ფილოსოფიური საფუძველი, რომელიც ხაზს უსვამს უფლების აბსოლუტურ შინაარსს მე-3 მუხლის შესაბამისად, არ ითვალისწინებს რაიმე გამონაკლისს ან გამამართლებელ ფაქტორს, ან ინტერესების ბალანსს, შესაბამისი პირის საქციელისა და განსახილველი დანაშაულის შინაარსის მიუხედავად.
108. ითვალისწინებს რა იმ მოპყრობისათვის დამახასიათებელ ფაქტორებს, რომელსაც განმცხადებელი დაექვემდებარა, სასამართლო ეთანხმება, რომ რეალური და მყისიერი მუქარა განმცხადებლის წინააღმდეგ – მისგან ინფორმაციის მიღების მიზნით – აღწევდა სისასტიკის მინიმალურ დონეს იმისათვის, რომ აკრძალული ქმედება მოქცეულიყო მე-3 მუხლის მოქმედების ქვეშ. სასამართლო კვლავ აღნიშნავს, რომ მისი პრეცედენტული სამართლის შესაბამისად (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 91), რომელიც ასევე ეხება გაეროს წამების წინააღმდეგ კონვენციის 1-ლი მუხლით განსაზღვრულ წამების განმარტებას (ზემოთ იხილეთ პუნქტები 90 და 64), აგრეთვე, ადამიანის უფლებების დამცველი სხვა საერთაშორისო ორგანოების მიერ გამოთქმული მოსაზრებების გათვალისწინებით (ზემოთ იხილეთ პუნქტები 66-68), რომლებზეც აგრეთვე მიუთითებდა სამართლებრივი დაცვის ფონდი, წამების მუქარა შეიძლება გაუთანაბრდეს წამებას, რადგან წამების შინაარსი მოიცავს როგორც ფიზიკურ ტკივილს, ისე სულიერ ტანჯვას. კერძოდ, ფიზიკური წამების შიში შეიძლება თავისთავად წარმოადგენდეს სულიერ წამებას. თუმცა, საერთო თანხმობის პირობებში, სასამართლოც ანალოგიურად მიიჩნევს, რომ იმის კვალიფიკაცია, ფიზიკური წამების კონკრეტული მუქარა უთანბრდება თუ არა ფსიქოლოგიურ წამებას ან არაადამიანურ თუ ღირსების შემლახველ მოპყრობას, დამოკიდებულია მოცემული საქმის ყველა გარემოებაზე, უპირატესად, მიყენებული ზეწოლის სისასტიკესა და გამოწვეული სულიერი ტანჯვის ინტენსივობაზე. განმცხადებლის საქმის შედარებით იმ საქმეებთან, რომლებშიც, პრეცედენტული სამართლის შესაბამისად, დადგინდა წამება, სასამართლო მიიჩნევს, რომ განმცხადებელთან მიმართებით გამოყენებული დაკითხვის მეთოდი საქმის გარემოებების არსებობისას იყო საკმარისად სერიოზული, რომ გაუთანაბრდეს არაადამიანურ მოპყრობას მე-3 მუხლის შესაბამისად, მაგრამ მას არ მიუღწევია სისასტიკის იმ დონისათვის, რაც საჭიროა წამების ზღვარის მისაღწევად.

2.    დაკარგა თუ არა განმცხადებელმა მსხვერპლის სტატუსი

(a)    პალატის გადაწყვეტილება

109. პალატამ მიიჩნია, რომ განმცხადებელს აღარ შეეძლო ჰქონოდა პრეტენზია მე-3 მუხლის დარღვევის მსხვერპლის სტატუსზე. მან დაადგინა: ეროვნულმა სასამართლოებმა ცალსახად დაადგინეს – როგორც განმცხადებელის, ისე პოლიციის თანამშრომლების, D.-ისა და E.-ს, სისხლის სამართლებრივი დევნისას – რომ დაკითხვის დროს E.-ს მოპყრობა განმცხადებლისადმი იყო მე-3 მუხლის დარღვევა. ამასთანავე, ამ დარღვევის გამო განმცხადებელმა მიიღო საკმარისი დაკმაყოფილება ეროვნულ დონეზე. პოლიციის ორი თანამშრომელი, რომლებიც მას დაემუქრნენ, მსჯავრდებულნი და გასამართლებულნი იქნენ და დაბრკოლება შეექმნათ კარიერის გაგრძელებაში. მოცემულ შემთხვევაში არსებულ გარემოებებში, ეს ბრალდებები ჩაითვალა საკმარისად დაკმაყოფილების მისაცემად ფულადი კომპენსაციისაგან განსხვავებული მეთოდით. გარდა ამისა, გამოძიების აღწერილი მეთოდების გამოყენებამ განაპირობა ის შედეგები, რომ განმცხადებელის სასამართლო განხილვამდე გაკეთებულიგანცხადებები არ იქნა აღიარებული მტკიცებულებად.

(b)    მხარეთა არგუმენტები

(i) განმცხადებელი

110. განმცხადებლის მტკიცებით, მას არ დაუკარგავს მე-3 მუხლის დარღვევის მსხვერპლის სტატუსი. ეროვნულმა სასამართლოებმა ვერ შეძლეს, მკაფიოდ დაემტკიცებინათ კონვენციით გათვალისწინებული უფლების დარღვევა სამართლებრივად სავალდებულო მეთოდით. თავიანთ გადაწყვეტილებებში მათ მხოლოდ მიუთითეს მე-3 მუხლზე, არ დააკმაყოფილეს რა განმცხადებლის სარჩელები და პრეტენზიები.
111. განმცხადებელმა აგრეთვე განაცხადა, რომ მას არ მიუღია ადეკვატური დაკმაყოფილება წამების აკრძალვის დარღვევისათვის. ასევე არ მიუღია რაიმე პირადი სარგებლობა D.-ისა და E.-ს მსჯავრდების გამო, რომლებსაც დაეკისრათ ძალიან მოკრძალებული, გადავადებული ჯარიმები, და არ დაეკისრათ არანაირი დისციპლინური პასუხისმგებლობა თავიანთი საქციელისათვის. უფრო მეტიც, D. დაწინაურდა კიდეც მისი მსჯავრდების მერე. სამსახურებრივი პასუხისმგებლობის სამართალწარმოება, რომლის დროსაც განმცხადებელი ითხოვდა კომპენსაციას მე-3 მუხლის საწინააღმდეგო მოპყრობის გამო, კვლავ განხილვის სტადიაშია სამოქალაქო საქმეთა სასამართლოს მიერ და მას დღემდე არანაირი კომპენსაცია არ მიუღია. გარდა ამისა, იგი ამტკიცებდა, რომ status quo ante შეიძლება აღდგენილიყო მხოლოდ სასამართლო განხილვისას – მტკიცებულების ყველა იმ ელემენტისდაუშვებლად ცნობით, რომლებიც მოპოვებულია მე-3 მუხლის დარღვევით. აღნიშნული მტკიცებულებით, რომლის დაშვებადობა სასამართლო განხილვის დაწყებისთანავე განისაზღვრა, უზრუნველყოფილი იქნა მისი მსჯავრდება და მაქსიმალური სასჯელის შეფარდება არაპირდაპირი გზით. მხოლოდ წინასასამართლო განხილვაზე გაკეთებული იმ განცხადებების დაუშვებლად ცნობა, რომლებიც იძულებითი გახლდათ, არ იყო საკმარისი დაკმაყოფილება, რადგან ამგვარი განცხადებები არ იყო აუცილებელი პროკურატურისთვის მის წინააღმდეგ დევნის განსახორციელებლად მას შემდეგ, რაც მოპოვებული იქნა რეალური მტკიცებულება.

(ii) მთავრობა

112. მთავრობა დიდი პალატის წინაშე ითხოვდა დიდი პალატის დასკვნის დადასტურებას, რომ განმცხადებელმა დაკარგა მე-3 მუხლის დარღვევის მსხვერპლის სტატუსი. გერმანიის სამმა სასამართლომ, კერძოდ, რაიონულმა სასამართლომ და ფედერალურმა საკონსტიტუციო სასამართლომ განმცხადებლის წინააღმდეგ აღძრული სისხლის სამართალწარმოებისას, ხოლო რაიონულმა სასამართლომ პოლიციის თანამშრომლების წინააღმდეგ აღძრული სამართალწარმოებისას, აშკარად დაადგინეს მე-3 მუხლის დარღვევა. ამ სასამართლოებმა ხაზგასმით აღნიშნეს, რომ ადამიანური ღირსება ხელშეუხებელია, და რომ წამება იკრძალება მაშინაც კი, როდესაც პირის სიცოცხლეს საფრთხე ემუქრება.
113. მთავრობის არგუმენტების მიხედვით, განმცხადებელმა მიიღო საკმარისი დაკმაყოფილება. პოლიციის ორი თანამშრომელი გასამართლდა და შეეფარდა სისხლის სამართლის პასუხისმგებლობა. მთავრობამ ხაზგასმით აღნიშნა, რომ პოლიციის თანამშრომლის გასამართლება და მსჯავრდება იყო ძალიან სერიოზული საკითხი. ამასთანავე, ორივე თანამშრომელი ჩამოსცილდა თავის სამსახურს. მთავრობის აღიარებით, განმცხადებელს არ მიუღია კომპენსაცია, მაგრამ პრეტენზია გამოთქვა, რომ მან სამსახურებივი პასუხისმგებლობის სამართალწარმოება ეროვნული სასამართლოების წინაშე წამოიწყო მხოლოდ [ევროპულ] სასამართლოში განაცხადის შეტანის შემდეგ, შესაბამისად, ის ფაქტი, რომ სამართალწარმოება კვლავ მიმდინარეობდა, არ უნდა გათვალისწინებულიყო, რამდენადაც საქმე მსხვერპლის სტატუსის დაკარგვას ეხებოდა. გარდა ამისა, ფრანკფურტის რაიონულმა სასამართლომ დაუშვებლად ცნო განმცხადებლის არა მხოლოდ 2002 წლის 1 ოქტომბრის, არამედ პოლიციის, პროკურატურისა და მოსამართლის წინაშე მიცემული ყველა შემდგომი აღიარებითი ჩვენება. განმცხადებელმა – მიუხედავად იმისა, განუმარტეს, რომ მის პირველად ჩვენებებს არ გამოიყენებდნენ მტკიცებულების სახით – მაინც მისცა ახალი სრული აღიარება სასამართლო მოსმენის მეორე დღეს, სხვა რაიმე მტკიცებულების წარმოდგენამდე.

(iii) მესამე მხარეები (სამართლებრივი დაცვის ფონდი)

114. სამართლებრივი დაცვის ფონდის არგუმენტების მიხედვით, აღიარებული იქნა საერთაშორისო პრეცედენტული სამართალი, რომ წამებისა და სხვა აკრძალული არასათანადო მოპყრობის შემთხვევებში სამართლებრივი დაცვის ადეკვატური და საკმარისი საშუალებები, კერძოდ, მოიცავდა რეპარაციის შემდეგ ფორმებს, რომლებიც შეიძლება იყოს რელევანტური ერთობლივად კონკრეტულ შემთხვევაში. პირველ რიგში, საჭირო იყო გამოძიება არასათანადო მოპყრობაზე პასუხისმგებელი ნებისმიერი პირის იდენტიფიცირებისმიზნით და სასჯელის შეფარდება (it cited, inter alia, Assenov and Others v. Bulgaria, 28 ოქტომბერი, 1998, § 102, Reports 1998 VIII). მეორე რიგში, სახელმწიფო ვალდებული იყო, ჰქონოდა ეფექტური სისხლის სამართლის მართლმსაჯულების სისტემა, როდესაც შესაძლებელი იყო წამებისა და სხვა აკრძალული არასათანადო მოპყრობის ჩამდენ პირთა ეფექტიანად დასჯა და მომავალში დანაშაულის თავიდან აცილება. მე-3 მუხლის დარღვევისათვის შეფარდებული სასჯელიუნდა ასახავდეს დანაშაულის სიმძმეს, ხოლო სახელმწიფოს ვალდებულება, დასაჯოს პასუხისმგებელი მოხელეები, სერიოზულად უნდა გათვალისწინდეს და არ უნდა იყოს უბრალო ფორმალობა (by way of comparison, it cited Nikolova and Velichkova v. Bulgaria, # 7888/03, § 63, 20 დეკემბერი, 2007). მესამე რიგში, სამართლებრივი დაცვის ადეკვატური და საკმარისი საშუალებები წამებისა და აკრძალული არასათანადო მოპყრობის სხვა ფორმებისათვის უნდა მოიცავდეს ეფექტიან სამოქალაქო საშუალებებს, კერძოდ, მატერიალური და არამატერიალური ზიანის ანაზღაურების კომპენსაციას. სასამართლომ არაერთხელ აღნიშნა, რომ განაჩენი per se არ არის საკმარისი, წარმოადგენდეს სამართლიან დაკმაყოფილებას ისეთ შემთხვევებში, როდესაც სერიოზული – მაგალითად, მე-3 მუხლის – დარღვევებია, და დაადგინა არამატერიალური ზიანის ანაზღაურება (it cited, for instance, Selçuk and Asker v. Turkey, 24 აპრილი, 1998, §§ 117-18, Reports 1998 II). მეოთხე რიგში, საჭირო იყო იმ უფლებების აღდგენა, რომლებიც ეხებოდა წამების განგძრობად ეფექტს, როგორიცაა არანებაყოფლობით ბრალის აღიარების დაუშვებლად ცნობა. მეხუთე რიგში, სახელმწიფომ უნდა უზრუნველყოს აკრძალული ქმედების გამეორების თავიდან აცილების შესაბამისი ღონისძიებები.

(c)    სასამართლოს შეფასება

(i) შესაბამისი პრინციპების შეჯამება

115. სასამართლო კვლავ იმეორებს, რომ პირველ რიგში, ეროვნულ ხელისუფლებას ეკისრება კონვენციის ნებისმიერი დარღვევის ანაზღაურება. ამ თვალსაზრისით, კითხვა – შეუძლია თუ არა განმცხადებელს პრეტენზია ჰქონდეს სავარაუდო დარღვევის მსხვერპლის სტატუსზე – კონვენციის შესაბამისად, რელევანტურია სამართალწარმოების ნებისმიერ ეტაპზე (იხილეთ, inter alia, Siliadin v. France, # 73316/01, § 61, ECHR 2005-VII, and Scordino v. Italy (# 1) [GC], # 36813/97, § 179, ECHR 2006 V). ნებისმიერი გადაწყვეტილება ან ღონისძიება განმცხადებლის სასარგებლოდ არ არის საკმარისი მისთვის „მსხვერპლის“ სტატუსის ჩამოსართმევად კონვენციის 34-ე მუხლის მიზნებისათვის, გარდა იმ შემთხვევისა, როდესაც ეროვნულმა ხელისუფლებამ აშკარად ან არსებითად აღიარა და შემდგომ მისცა ანაზღაურება კონვენციის დარღვევისათვის (იხილეთ, inter alia, Eckle v. Germany, 15 ივლისი, 1982, § 66, Series A # 51; Dalban v. Romania [GC], # 28114/95, § 44, ECHR 1999-VI; Siliadin, cited above, § 62; და Scordino (# 1), cited above, § 180).
116. რაც შეეხება ანაზღაურებას, რომელიც სათანადო და საკმარისია კონვენციით გათვალისწინებული უფლების დარღვევის გამოსწორებისათვის, სასამართლომ ზოგადად დაადგინა, რომ ეს უნდა იყოს დამოუკიდებელი საქმის ყველა გარემოებაში და უნდა გათვალისწინდეს, კერძოდ, კონვენციის დარღვევის შინაარსი (შედარებისთვის, მაგალითად, იხილეთScordino (# 1), cited above, § 186). სახელმწიფო მოხეელების მიერ კონვენციის მე-3 მუხლის საწინააღმდეგო, მიზანმიმართული არასათანადო მოპყრობის შემთხვევაში, სასამართლომ არაერთხელ დაადგინა, რომ საკმარისი ანაზღაურების მიზნით, საჭიროა ორი ღონისძიების განხორციელება. პირველ რიგში, სახელმწიფო ხელისუფლებამ უნდა უზრუნველყოს დეტალური და ეფექტიანი გამოძიება პასუხისმგებელი პირების გამოვლენისა და დასჯის მიზნით (იხილეთ, inter alia, Krastanov, cited above, § 48; Çamdereli v. Turkey, # 28433/02, §§ 28-29, 17 ივლისი, 2008; and Vladimir Romanov, cited above, §§ 79 and 81). მეორე რიგში, საჭიროების შემთხვევაში, აუცილებელია განმცხადებლისთვის კომპენსაციის (იხილეთ Vladimir Romanov, cited above, § 79, and, mutatis mutandis, Aksoy, cited above, § 98, და Abdülsamet Yaman v. Turkey, # 32446/96, § 53,2 ნოემბერი, 2004 (ორივე მე-13 მუხლის კონტექსტში)) – ან, სულ მცირე, არასათანადო მოპყრობის შედეგად მიყენებული ზიანის კომპენსაციის – მოთხოვნისა და ანაზღაურების საშუალების მიცემა(შედარებისთვის, mutatis mutandis, Nikolova and Velichkova, cited above, § 56 (მე-2 მუხლის დარღვევასთან დაკავშირებით); Çamdereli, cited above, § 29; და Yeter v. Turkey, # 33750/03, § 58, 13 იანვარი, 2009).
117. რაც შეეხება დეტალური და ეფექტიანი გამოძიების მოთხოვნას, სასამართლო იმეორებს: როდესაც პირი წამოჭრის დასაბუთებულ პრეტენზიას, რომ იგი პოლიციის ან სხვა სახელმწიფო მოხელის მხრიდან სერიოზულ არასათანადო მოპყრობას დაექვემდებარა უკანონოდ და მე-3 მუხლის საწინააღმდეგოდ, ეს დებულება, კონვენციის 1-ლ მუხლთან ერთად – რომლის მიხედვითაც, სახელმწიფოს ზოგადი ვალდებულებაა, „თავისი იურისდიქციის ფარგლებში ყველასათვის უზრუნველყოს ამ კონვენციით ... განსაზღვრული უფლებები და თავისუფლებები“ – გულისხმობს, რომ უნდა ჩატარდეს ოფიციალური გამოძიება. ასეთ გამოძიებას, ისევე როგორც კონვენციის მე-2 მუხლი ითვალისწინებს, უნდა მივყავდეთ პასუხისმგებელი პირების გამოვლენასა და დასჯამდე (იხილეთ, inter alia, Assenov and Others, cited above, § 102; Labita, cited above, § 131; Çamdereli, cited above, §§ 36-37; და Vladimir Romanov, cited above, § 81). გამოძიების პრაქტიკაში ეფექტიანად ჩატარების წინაპირობაა, რომ სახელმწიფოს ჰქონდეს სისხლის სამართლის კანონმდებლობა, რომელიც დასჯადად აცხადებს მე-3 მუხლის საწინააღმდეგო ქმედებებს (შედარებისთვის, mutatis mutandis, M.C. v. Bulgaria, # 39272/98, §§ 150, 153 და 166, ECHR 2003-XII; Nikolova and Velichkova, cited above, § 57; დაÇamdereli, cited above, § 38).
118. რაც შეეხება კომპენსაციის მოთხოვნას ეროვნულ დონეზე – კონვენციის მე-3 მუხლის დარღვევის გამოსწორების მიზნით – სასამართლომ არაერთხელ დაადგინა, რომ დეტალურ და ეფექტიან გამოძიებასთან ერთად, საჭიროების შემთხვევაში, სახელმწიფომ განმცხადებელს უნდა მისცეს კომპენსაცია ან, სულ მცირე, არასათანადო მოპყრობის შედეგად განმცხადებლისთვის მიყენებული ზიანის კომპენსაციის მოთხოვნისა და ანაზღაურების საშუალება (დეტალურად იხილეთ ზემოთ პუნქტი 116). სასამართლოს პრაქტიკაში უკვე ჰქონდა ისეთი შემთხვევა, კონვენციის სხვა მუხლების კონტექსტში მიეთითებინა, რომ განმცხადებლის მსხვერპლის სტატუსი შეიძლება დამოკიდებული იყოს ეროვნულ დონეზე მიცემულ კომპენსაციაზე, იმ ფაქტების გათვალისწინებით, რომლებსაც იგი ასაჩივრებს სასამართლოს წინაშე (მაგალითისთვის, იხილეთ, Normann v. Denmark (dec.), # 44704/98, 14 ივნისი, 2001, და Scordino (# 1), cited above, § 202,მე-6 მუხლის შესაბამისად, საჩივართან მიმართებით, ან Jensen and Rasmussen v. Denmark (dec.), # 52620/99, 20 მარტი, 2003, მე-11 მუხლის შესაბამისად, საჩივართან მიმართებით). ეს დასკვნა ეხება, mutatis mutandis, მე-3 მუხლის დარღვევასთან დაკავშირებულ საჩივრებს.
119. მიზანმიმართული არასათანადო მოპყრობისას შეუძლებელია მე-3 მუხლის გამოსწორება მხოლოდ კომპენსაციის მიცემით განმცხადებლისათვის. თუ ხელისუფლებას შეუძლია, შეზღუდოს თავისი რეაგირება სახელმწიფო მოხელეების მიზანმიმართული არასათანადო მოპყრობის ფაქტებზე მხოლოდ კომპენსაციის გადახდით და არ მიიღებს სათანადო ზომებს პასუხისმგებელი პირების დევნისა და დასჯის მიზნით, სახელმწიფო მოხელეებისათვის, ზოგიერთ შემთხვევაში, შესაძლებელი იქნება მათი ზედამხედველობის ქვეშ მყოფ პირთა უფლებების ხელყოფა პრაქტიკულად დაუსჯელად, ხოლო წამების, არაადამიანური ან ღირსების შემლახველიმოპყრობის ან დასჯის ზოგადი სამართლებრივი აკრძალვა, მისი ფუნდამენტური მნიშვნელობის მიუხედავად, პრაქტიკაში არაეფექტიანი იქნება (იხილეთ, among many other authorities, Krastanov, cited above, § 60; Çamdereli, cited above, § 29; დაVladimir Romanov, cited above, § 78).

(ii)    წინამდებარე საქმეზე აღნიშნული პრინციპების გამოყენება

120. ამდენად, პირველ რიგში, სასამართლომ უნდა განიხილოს, ეროვნულმა ხელისუფლებამ აღიარა თუ არა, აშკარად ან არსებითად, კონვენციის დარღვევა. ამ თვალსაზრისით, სასამართლო აღნიშნავს: განმცხადებლის წინააღმდეგ სისხლის სამართალწარმოებისას, ფრანკფურტის სასამართლომ თავის 2003 წლის 9 აპრილით დათარიღებულ გადაწყვეტილებაში აშკარად განაცხდა, რომ განმცხადებლის მუქარა ტკივილის მიყენების თაობაზე – მისგან ინფორმაციის მიღების მიზნით – წარმოადგენდა დაკითხვის მეთოდს, არამარტო სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 136-ემუხლის „a“პუნქტის შესაბამისად. მუქარამ აგრეთვე უგულებელყო კონვენციის მე-3 მუხლი, რაც საფუძვლად უდევს კოდექსის ზემოხსენებულ დებულებას (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 26). აგრეთვე, ფედერალურმა საკონსტიტუციო სასამართლომ, მე-3 მუხლის დარღვევის შესახებ რაიონული სასამართლოს დასკვნაზე მითითებით, აღნიშნა, რომ განმცხადებლის ადამიანური ღირსება და პატიმრების არასათანადო მოპყრობის აკრძალვა (ძირითადი კანონის 1-ლი მუხლი და 104-ე მუხლის 1-ლი პუნქტის მე-2 წინადადება) უგულებელყოფილია (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 42). ამასთანავე, პოლიციის თანამშრომლების მიმართ 2004 წლის 20 დეკემბრის გამამტყუნებელ განაჩენში ფრანკფურტის რაიონულმა სასამართლომ დაადგინა, რომ გამოძიების ასეთი მეთოდები არ შეიძლებოდა გამართლებულიყო როგორც აუცილებლობიდან გამომდინარე, რადგან „აუცილებლობა“ არ იცავდა ადამიანის ღირსების აბსოლუტური დაცვის დარღვევას ძირითადი კანონის 1-ლი მუხლის შესაბამისად, რაც აგრეთვე კონვენციის მე-3 მუხლის საფუძველია (ზემოთ იხილეთ პუნტქი 48). ამ თვალსაზრისით, დიდი პალატა, რომელიც ეთანხმება პალატის დასკნებს ამ მიმართულებით, მიიჩნევს: ეროვნულმა სასამართლოებმა, რომლებმაცამ საკითხზე მიიღეს გადაწყვეტილება, მკაფიოდ და უპირობოდ აღიარეს, რომ განმცხადებლის დაკითხვა იყო კონვენციის მე-3 მუხლის დარღვევა.
121. იმის შეფასებისას, ეროვნულმა ხელისუფლებამ შემდგომში მისცა თუ არა განმცხადებელს სათანადო და საკმარისი ანაზღაურება მე-3 მუხლის დარღვევის გამო, სასამართლომ უნდა გადაწყვიტოს, პირველი რიგში, ჩატარდა თუ არა დეტალური და ეფექტიანი გამოძიება პასუხისმგებელი პირების წინააღმდეგ პრეცედენტული სამართლის მოთხოვნების შესაბამისად. ასეთი გადაწყვეტილების მიღებისას, სხვა შემთხვევებში, სასამართლომ რამდენიმე კრიტერუმი გაითვალისწინა. პირველ რიგში, ეფექტიანი გამოძიებისათვის მნიშვნელოვანი ფაქტორები – რომლებიც განმსაზღვრელია ხელისუფლების გადაწყვეტილებისათვის, პასუხისმგებელი პირების გამოვლენისა და მათი დასჯის მიზნით – არის დროულობა (შედარებისთვის, inter alia, Selmouni, cited above, §§ 78-79; Nikolova and Velichkova, cited above, § 59; და Vladimir Romanov, cited above, §§ 85 et seq.) და მისი აღსრულება (შედარებისთვის Mikheyev v. Russia, # 77617/01, § 109, 26 იანვარი, 2006, და Dedovskiy and Others v. Russia, # 7178/03, § 89, 15 May 2008). გარდა ამისა, გამოძიების შედეგები და სისხლის სამართალწარმოება, შეფარდებული სასჯელის, ისევე, როგორც მიღებული დისციპლინური ზომების ჩათვლით, მიჩნეულია გადამწყვეტად. მას აქვს არსებითი მნიშვნელობა იმის უზრუნველსაყოფად, რომ არ მოხდეს სასამართლო სისტემის დამაბრკოლებელი ეფექტისა და იმ როლის მნიშვნელობის ხელყოფა, რაც მას ეკისრება არასათანადო მოპყრობის აკრძალვის დარღვევის პრევენციისათვის (შედარებისთვის Ali and AyşeDuran v. Turkey, # 42942/02, § 62, 8 აპრილი, 2008; Çamdereli, cited above, § 38; და Nikolova and Velichkova, cited above, §§ 60 et seq.).
122. წინამდებარე საქმეზე სასამართლო აღნიშნავს, რომ პოლიციის თანამშრომების D.-სა და E.-ს წინააღმდეგ სისხლის სამართლებრივი გამოძიება დაიწყო 2002 წლის 1 ოქტომბერს განმცხადებლის დაკითხვიდან სამი-ოთხი თვის შემდეგ (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 23) და მათი საბოლოო მსჯავრდება მოხდა ორი წლისა და სამი თვის მერე. თუმცა, სასამართლო აღნიშნავს, რომ ფრანკფურტის რაიონულმა სასამართლომ შეამსუბუქა მათი სასჯელი სხვადასხვა ფაქტორის, მათ შორის, ხანგრძლივი სამართალწარმოების გათვალისწინებით, იგი მზად არის დაეთანხმოს, რომ მიუხედავად ამისა, გამოძიება და სისხლის სამართალწარმოება იყო საკმარისად მყისიერი და სწრაფი,კონვენციით დადგენილი სტანდარტების შესაბამისად.
123. სასამართლო შემდგომში აღნიშნავს, რომ პოლიციის თანამშრომლები დამნაშავედ ცნეს ძალადობასა და ძალადობის წაქეზებაში, გერმანიის სისხლის სამართლის კანონის დებულებების შესაბამისად, განმცხადებლის დაკითხვისას მე-3 მუხლის საწინააღმდეგო ქმედების გამო. თუმცა, სასამართლო აღნიშნავს, რომ მათ შეეფარდათ მხოლოდ ძალიან მოკრძალებული და გადავადებული ჯარიმები. ამ კუთხით, სასამართლო კიდევ ერთხელ აღნიშნავს, რომ მისი ფუნქცია არ არის, ინდივიდუალური ბრალეულობის ხარისხზე გამოიტანოს გადაწყვეტილება (იხილეთ, Öneryıldız v. Turkey [GC], # 48939/99, § 116, ECHR 2004 XII, და Nachova and Others v. Bulgaria [GC], nos. 43577/98 და 43579/98, § 147, ECHR 2005 VII), ან განსაზღვროს დამნაშავის შესაბამისი სასჯელი. ეს საკითხები ეროვნული სისხლის სამართლის საქმეთა სასამართლოს ექსკლუზიურ განსჯადობას მიეკუთვნება. თუმცა, კონვენციის მე-19 მუხლისა და იმ პრინციპის შესაბამისად, რომ კონვენცია მიზნად ისახავს დაცვას უფლებებისა, რომლებიც არის არა თეორიული ან წარმოსახვითი, არამედ პრაქტიკული და ეფექტიანი, სასამართლომ უნდა უზრუნველყოს, რომ სახელმწიფოს ვალდებულება – თავისი იურისდიქციის ფარგლებში ყველასათვის უზრუნველყოს უფლებების დაცვა – ადეკვატურად შესრულდეს (იხილეთ, Nikolova and Velichkova, cited above, § 61, with further references). აქედან გამომდინარე, სასამართლომ, აღიარებს რა ეროვნული სასამართლოების როლს შესაბამისი სასჯელის შერჩევაში სახელმწიფო მოხელეების არასათანადო მოპყრობის გამო, უნდა შეინარჩუნოს საზედამხედველო ფუნქცია და ჩაერიოს იმ შემთხვევაში, თუ შეფარდებული სასჯელიჩადენილი ქმედების არაპროპორციულია. სხვა სიტყვებით რომ ითქვას, სახელმწიფოს მოვალეობა, ჩაატაროს ეფექტიანი გამოძიება, ძირითად მნიშვნელობას დაკარგავდა (იხილეთ, Nikolova and Velichkova, cited above, § 62; აგრეთვე, შედარებისთვის, Ali and AyşeDuran, cited above, § 66).
124. სასამართლოს მხედველობიდან არ გამორჩენია ის ფაქტი, რომ ფრანკფურტის რაიონულმა სასამართლომ D-სა და E-ს სასჯელების განსაზღვრისას გაითვალისწინა მთელი რიგი შემამსუბუქებელი გარემოებები (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 50). იგი ეთანხმება, რომ წინამდებარე განაცხადი განსხვავებულია სხვა საქმეებისაგან, რომლებიც ეხება იმ სახელმწიფო მოხელეების სისასტიკის თვითნებურ და მძიმე ქმედებებს, რომლებიც შემდგომში მიმალვას ცდილობდნენ და რომლებზეც სასამართლომ მიიჩნია, რომ აღსრულებადი თავისუფლების აღკვეთის შეფარდება იქნებოდა უფრო მეტად მართებული (შედარებისთვის, მაგალითად, Nikolova and Velichkova, cited above, § 63, და Ali and AyşeDuran, cited above, §§ 67-72). მიუხედავად ამისა, თითქმის სიმბოლური ჯარიმების დაკისრება – 60 და 90 დღის განმავლობაში 60 და 120 ევროს გადახდით – და უფრო მეტიც, მათი შესრულების გადავადება არ შეიძლება ჩაითვალოს ადეკვატურ რეაგირებად მე-3 მუხლის დარღვევისათვის, თუნდაც მოპასუხე სახელმწიფოში სასჯელის შეფარდების არსებული პრაქტიკის კონტექსტში იქნას განხილული. ამგვარ სასჯელს, რომელიც აშკარად არაპროპორციულია კონვენციის ერთ-ერთი ძირითადი უფლების დარღვევასთან მიმართებით, არ აქვს დამაბრკოლებელი ეფექტი, აღკვეთოს არასათანადო მოპყრობის აკრძალვის შემდგომი დარღვევები მომავალ რთულ სიტუაციებში.
125. რაც შეეხება დაკისრებულ/შეფარდებულ დისციპლინურ სასჯელს, სასამართლო აღნიშნავს, რომ D-სა და E.-ს საქმის გამოძიებისა და სასამართლო განხილვისას ისინი გადაიყვანეს ისეთ თანამდებობებზე, რომ აღარ ჰქონდათ უშუალო შეხება სისხლის სამართლის დანაშაულის გამოძიებასთან (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 50). მოგვიანებით D. ტექნოლოგიის, ლოგისტიკისა და ადმინისტრაციის პოლიციის სათაო ოფისის უფროსად დაინიშნა (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 52). ამ თვალსაზრისით, სასამართლო მიუთითებს თავის არაერთგზის დასკვნაზე, რომ როდესაც სახელმწიფო მოხელეებს ბრალად ედებათ არასათანადო მოპყრობა, მნიშვნელოვანია, ისინი ჩამოშორებული იყვნენ სამსახურებრივი მოვალეობების შესრულებას, სანამ მიმდინარეობს გამოძიება, ან მოხდება მათი გასამართლება, ხოლო მსჯავრდების შემთხვევაში სამსახურიდან უნდა გათავისუფლდნენ (მაგალითისთვის იხილეთ, Abdülsamet Yaman, cited above, § 55; Nikolova and Velichkova, cited above, § 63; და Ali and AyşeDuran, cited above, § 64). სასამართლო თუნდაც დაეთანხმოს, რომ წინამდებარე საქმეზე არსებული ფაქტების შედარება სხვა საქმეებთან, რომლებიც ზემოთ იყო მითითებული, არ შეიძლება, მაინც ადგენს: D.-ს შემდგომი დანიშვნა პოლიციის უფროსად იწვევს სერიოზულ ეჭვებს, თუ რამდენად ადეკვატური რეაგირება ჰქონდა ხელისუფლების მე-3 მუხლის დარღვევის სიმძიმესთან მიმართებით, რის ჩადენაშიც მას ბრალი ედებოდა.
126. რაც შეეხება კომპენსაციის დამატებით მოთხოვნას ეროვნულ დონეზე – მე-3 მუხლის დარღვევის გამოსწორების მიზნით – სასამართლო შენიშნავს, რომ განმცხადებელმა ისარგებლა შესაძლებლობით, მიეღო კომპენსაცია იმ ზიანისათვის, რაც მას მიადგა მე-3 მუხლის დარღვევის გამო. თუმცა, როგორც ჩანს, მისი განაცხადი სამართლებრივ დახმარებაზე, რომ მიემართა სამსახურებრივი პასუხისმგებლობის სამართალწარმოებისათვის, საქმის უკან დაბრუნების შემდეგ, სამ წელზე მეტი ხნის განმავლობაში მიმდინარეობს და, შედეგად, არ ჩატარებულა არანაირი მოსმენა და არანაირი გადაწყვეტილება არ გამოტანილა არსებით განხილვასთან დაკავშირებით. სასამართლო აღნიშნავს, რომ პრაქტიკაში მას მიუკუთვნებია – კონვენციის 41-ე მუხლის შესაბამისად – არამატერიალური ზიანის ანაზღაურება მე-3 მუხლის დარღვევის სიმძიმის გამო (იხილეთ, among many other authorities, Selçuk and Asker, cited above, §§ 117-118).
127. ნებისმიერ შემთხვევაში, სასამართლო მიიჩნევს, რომ კონვენციის დარღვევის გამო სათანადო ანაზღაურება შეიძლება მიეკუთვნოს მხოლოდ იმ პირობით, რომ განაცხადი კომპენსაციის თაობაზე, თავისთავად, სამართლებრივი დაცვის ეფექტიანი, ადეკვატური და ხელმისაწვდომი საშუალებაა. კომპენსაციის თაობაზე სარჩელის განხილვის მეტისმეტად გაჭიანურება სამართლებრივი დაცვის საშუალებას არაეფექტურს ხდის (შედარებისთვის, mutatis mutandis, Scordino (# 1), cited above, § 195, „გონივრული ვადის“ თაობაზე მე-6 მუხლის მოთხოვნის შეუსრულებლობასთან დაკავშირებით, კომპენსაციასთან მიმართებით). იგი [სასამართლო] ადგენს, რომ ეროვნული სასამართლოს უუნარობა, არსებითად განეხილა განმცხადებლის საკომპენსაციო საჩივარი სამ წელზე მეტი ხნის განმავლობაში, იწვევს სერიოზულ ეჭვებს სამსახურებრივი პასუხისმგებლობის სამართალწარმოების ეფექტიანობასთან დაკავშირებით, წინამდებარე საქმეზე არსებულ გარემოებებში. როგორც ჩანს, ხელისუფლებას არ ჰქონდა სურვილი გადაწყვეტილება მიეღო განმცხადებლისთვის სათანადო ანაზღაურების მიკუთვნებაზე და, ამდენად, არ მოახდინა ადეკვატური და ეფექტიანი რეაგირება მე-3 მუხლის დარღვევასთან მიმართებით.
128. სასამართლო აგრეთვე აღნიშნავს, რომ განმცხადებლის არგუმენტების მიხედვით, ანაზღაურება ხელისუფლების მხრიდან მე-3 მუხლის დარღვევის გამო შეიძლება მიკუთვნებოდა მხოლოდ მტკიცებულების ყველა იმ ელემენტის დაუშვებლად ცნობით მისი საქმის სასამართლო განხილვაზე, რომლებიცმოპოვებულია უშუალოდ ამ მუხლის დარღვევის შედეგად. სასამართლო მიიჩნევს, რომ ზოგადად, პრეცედენტული სამართლის შესაბამისად, გამოძიებისა და კომპენსანციის მოთხოვნების დაცვა აუცილებელი და საკმარისია იმ მიზნით, რომ მოპასუხე სახელმწიფომ ეროვნულ დონეზე მიაკუთვნოს ადეკვატური ანაზღაურებასაჯარო მოხელეების მიერ მე-3 მუხლის დარღვევით მიყენებული არასათანადო მოპყრობის გამო (ზემოთ იხილეთ პუნქტები 116-119). თუმცა, სასამართლომ აგრეთვე დაადგინა, რომ კითხვა – თუ რა სახის ანაზღაურების ღონისძიებებია სათანადო და საკმარისი კონვენციით გათვალისწინებული უფლების დარღვევის გამოსასწორებლად – დამოკიდებულია საქმის ყველა გარემოებაზე (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 116). ამდენად, სასამართლო არ გამორიცხავს შესაძლებლობას, რომ იმ შემთხვევებში, როდესაც მე-3 მუხლით, გამოძიების აკრძალული მეთოდის გამოყენებამ განაპირობა განმცხადებლისთვის არახელსაყრელი შედეგები მისი სისხლის სამართლებრივი დევნისას, სათანადო და საკმარისი ანაზღაურება ამ დარღვევაზე, ზემოხსენებულ მოთხოვნებთან ერთად, შეიძლება მოიცავდეს რესტიტუციის ღონისძიებებს, რომლებიც ეხება გამოძიების აკრძალული მეთოდისგანგრძობად გავლენას continuing impact სასამართლო განხილვის დროს, კერძოდ, მე-3 მუხლის დარღვევით მოპოვებული მტკიცებულების დაუშვებლად ცნობას.
129. თუმცა, მოცემულ შემთხვევაში, სასამართლომ არ უნდა გადაწყვიტოს ეს საკითხი და, ამდენად, ამ ეტაპზე არ უნდა განიხილოს, დაკითხვის აკრძალულ მეთოდს საგამოძიებო პროცესის წარმოებისას ჰქონდა თუ არა განგრძობითი გავლენა continuing impact განმცხადებლის საქმის სასამართლო განხილვაზე და გამოიწვია თუ არა მისთვის უარყოფითი შედეგები. ზემოხსენებული დასკვნების გათვალისწინებით, სასამართლო მიიჩნევს, რომ ნებისმიერ შემთხვევაში, ეროვნული ხელისუფლების მიერ მიღებულმა სხვადასხვა ზომამ ვერ შეძლო სრულად დაეკმაყოფილებინა ანაზღაურების მოთხოვნა, როგორც ამას პრეცედენტული სამართალი ითვალისწინებს. ამდენად, მოპასუხე სახელმწიფომ არ მიაკუთვნა განმცხადებელს საკმარისი დაკმაყოფილება მე-3 მუხლის დარღვევით ჩადენილი მოპყრობის გამო.
130. აქედან გამომდინარე, განმცხადებელს კვლავ შეუძლია განაცხადოს პრეტენზია – იყოს მე-3 მუხლის დარღვევის მსხვერპლი კონვენციის 34-ე მუხლის მნიშვნელობისათვის.

B. მე-3 მუხლთან შესაბამისობა

131. სასამართლო თავის ზემოთ აღნიშნულ დასკვნაზე (იხილეთ პუნქტები: 94-108) მიუთითებს, რომ 2002 წლის 1 ოქტომბერს, პოლიციის მიერ დაკითხვის დროს, განმცხადებელს დაემუქრნენ წამებით J-ის ადგილსამყოფელის გამჟღავნების მიზნით და დაკითხვის ეს მეთოდი წარმოადგენდა მე-3 მუხლით აკრძალულ არაადამიანურ მოპყრობას.
132. ამდენად, დაირღვა კონვენციის მე-3 მუხლი.

II. კონვენციის მე-6 მუხლის სავარაუდო დარღვევა

133. განმცხადებელი აგრეთვე ამტკიცებდა, რომ მის მიმართ დაირღვა სამართლიანი სასამართლო განხილვის უფლება, კერძოდ, იმის გამო, რომ დასაშვებად ცნეს და გამოიყენეს მტკიცებულება, რომელიც მოპოვებულია მე-3 მუხლის დარღვევის შედეგად ბრალის აღიარებით. მე-6 მუხლის შესაბამისად:

„1. ... წარდგენილი ნებისმიერი სისხლის სამართლებრივი ბრალდების საფუძვლიანობის გამორკვევისას ყველასაქვს გონივრულ ვადაში მისი საქმის სამართლიანი ... განხილვის უფლება ... სასამართლოს მიერ.

3. ყოველ პირს, ვისაც ბრალად ედება სისხლის სამართლის დანაშაულის ჩადენა, აქვს, სულ მცირე, შემდეგი უფლებები: ...

c) დაიცვას თავი პირადად ან მის მიერ არჩეული დამცველის მეშვეობით ...“

A. დიდი პალატის წინაშე საქმის მოცულობა

134. სასამართლო აღნიშნავს, რომ დიდი პალატის წინაშე განმცხადებელმა კვლავ გაიმეორა თავისი პრეტენზია მე-6 მუხლის შესაბამისად, რომ მას განზრახ უთხრეს უარი ადვოკატთან დაკავშირებაზე 2002 წლის 1 ოქტომბერს, სანამ მის წინააღმდეგ არსებული ყველა მტკიცებულება არ იქნა უზრუნველყოფილი. პრეცედენტული სამართლის შესაბამისად, დიდი პალატისათვის გადაცემული „საქმე“ არის განაცხადი, რომელიც პალატის მიერ დაშვებულად გამოცხადდა (იხილეთ, inter alia, K. and T. v. Finland [GC], # 25702/94, § 141, ECHR 2001-VII; Göç v. Turkey [GC], # 36590/97, § 36, ECHR 2002 V;და Cumpǎnǎ and Mazǎre v. Romania [GC], # 33348/96, § 66, ECHR 2004 XI). რადგან პალატამ 2007 წლის 10 აპრილის გადაწყვეტილებაში დაშვებადობის თაობაზე დაადგინა, რომ განმცხადებელმა არ ამოწურა კონვენციის 35-ე მუხლის 1-ლი პუნქტით გათვალისწინებული სამართლებრივი დაცვის შიდასახელმწიფოებრივი საშუალებები ადვოკატთან კონსულტაციის თაობაზე პრეტენზიის შესახებ, დიდ პალატას არ აქვს [განაცხადის] განხილვის იურისდიქცია.

B. მთავრობის პირველადი პრეტენზია

135. მთავრობამ გააპროტესტა, რომ განმცხადებელმა არ ამოწურა კონვენციის 35-ე მუხლის 1-ლი პუნქტით გათვალისწინებული სამართლებრივი დაცვის შიდასახელმწიფოებრივი საშუალებებები საჩივრის დანარჩენ ნაწილთან მიმართებით, მე-6 მუხლის შესაბამისად. მან სათანადოდ არ წამოჭრა ეროვნული სასამართლოების წინაშე თავისი პრეტენზიები, რომ არ შეწყდა მისი სისხლის სამართლებრივი დევნა,მგონი შეწყდა უნდა იყოს. ალბათ „იქნა შეწყვეტილს“ წერდა. და სამართალწარმოებისას გამოძიების აკრძალული მეთოდების გამოყენების შედეგად მოპოვებული მტკიცებულებები დასაშვებად ცნეს.

1. პალატის გადაწყვეტილება

136. პალატას არ მიაჩნია საჭიროდ, გადაწყვეტილება გამოიტანოს მთავრობის პირველად პრეტენზიაზე, რომელიც მან გამოთქვა საჩივრის არსებითად განხილვის დროს – მე-6 მუხლის შესაბამისად – როდესაც დაადგინა, რომ არ დარღვეულა მე-6 მუხლი (იხილეთ პალატის გადაწყვეტილების პუნქტი 86).

2. მხარეთა არგუმენტები

(a) მთავრობა

137. მთავრობამ გააპროტესტა დიდი პალატის წინაშე, რომ განმცხადებელმა არ ამოწურა სამართლებრივი დაცვის შიდასახელმწიფოებრივი საშუალებები იმავე მიზეზების გამო, რომლებზეც მიუთითა პალატის წინაშე საქმის განხილვისას. მთავრობა ამტკიცებდა, რომ პირველ რიგში, განმცხადებლის პრეტენზიასთან დაკავშირებით, სისხლის სამართლის საქმის განხილვა არ იყო სამართლიანი, რადგან იგი უნდა შეწყვეტილიყო მის მიმართ მუქარის გამო, ფედერალურმა საკონსტიტუციო სასამართლომ მისი კონსტიტუციური სარჩელი განსახილველად არ მიიღო, რადგან განმცხადებელმა ვერ შეძლო წარმოედგინა საკმარისი დასაბუთება. განმცხადებელს ეკისრებოდა მტკიცების ტვირთი – დაესაბუთებინა, რატომ არ მოითხოვდა კონსტიტუციური კანონმდებლობა არა მხოლოდ პოლიციის მიერ დაკითხვისას მოპოვებული მტკიცებულების დაუშვებლად ცნობას, არამედ სამართალწარმოების შეწყვეტასაც.
138. მეორე რიგში, განმცხადებელმა არ ამოწურა სამართლებრივი დაცვის შიდასახელმწიფოებრივი საშუალებებები, რადგან იგი ასაჩივრებდა გარკვეული სახის მტკიცებულებების დაუშვებლად ცნობაზე უარის თქმას სამართალწარმოებისას. როგორც ფედერალურმა საკონსტიტუციო სასამართლომ დაადგინა, განმცხადებელმა ვერ შეძლო მართლმსაჯულების ფედერალური სასამართლოს წინაშე სამართალწარმოებისას საფუძვლიანად დაესაბუთებინა, კანონით დადგენილი წესით, რომ იგი ასევე აპროტესტებდა ბირშტეინიდან ამოღებული მტკიცებულების გამოყენებას, რაც წარმოადგენდა სრულიად განსხვავებულ საჩივარს სამართალწარმოების შეწყვეტის შესახებ მის განცხადებასთან შედარებით. კერძოდ, განმცხადებელმა არ გაასწორა ფედერალური პროკურორის 2004 წლის 9 მარტის განცხადება, რომელიც შეიცავდა ამ უკანასკნელის შეფასებას სააპელაციო საჩივრის მოცულობასთან დაკავშირებით, რომ განმცხადებელი არ ამტკიცებდა სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 136-ე მუხლის „a“ პუნქტის დარღვევას.

(b) განმცხადებელი

139. განმცხადებელმა გააპროტესტა აღნიშნული მოსაზრება. იგი ამტკიცებდა, რომ ამოწურა სამართლებრივი დაცვის შიდასახელმწიფოებრივი საშუალებები. მართლმსაჯულების ფედერალური სასამართლოს წინაშე წარდგენილ საჩივარში მან შეიტანა ფართო სარჩელი, რაც მიზნად ისახავდა სისხლის სამართალწარმოების შეწყვეტას იმ მეთოდის გამო, რომლითაც მოხდა მტკიცებულების მოპოვება. მისი ფართო სარჩელი მოიცავდა უფრო ვიწრო განაცხადს მისგან აღიარების შედეგად მიღებული რეალური მტკიცებულების დაუშვებლად ცნობის შესახებ. სარჩელს დანართის სახით მიამაგრა თავისი 2003 წლის 9 აპრილის ყველა განაცხადის ასლი. ფედერალურმა საკონსტიტუციო სასამართლომ მისი სააპელაციო საჩივარი არ დააკმაყოფილა ყოველგვარი დასაბუთების გარეშე.
140. ამასთანავე, განმცხადებელმა ხაზგასმით მიუთითა, რომ თავის შემდგომ საჩივარში ფედერალური საკონსტიტუციო სასამართლოს წინაშე სრულად დაასაბუთა საკუთარი პრეტენზია, ამომწურავად განმარტა ხსენებული სასამართლოს ძირითად გადაწყვეტილებებზე მითითებით, რომ სისხლის სამართლებრივი დევნის შეწყვეტისა და სადავო მტკიცებულებებისდაუშვებლად ცნობის შესახებ უარის თქმით, მის მიმართ დაირღვა ძირითადი კანონის 1-ლი და 104-ე მუხლებით გათვალისწინებული უფლებები.

3. სასამართლოს შეფასება

141. დიდ პალატას აქვს პირველადი პრეტენზიის განხილვის უფლებამოსილება, რადგან პალატის წინაშე მთავრობამ იგივე პრეტენზია თავიდანვე წამოჭრა საკუთარ მიმოხილვებში განაცხადის დაშვებადობასთან დაკავშირებით (იხილეთ, პალატის გადაწყვეტილების პუნქტი 84), სასამართლოს რეგლამენტის 55-ე და 54-ე მუხლების შესაბამისად (იხილეთ, N.C. v. Italy [GC], # 24952/94, § 44, ECHR 2002-X; Azinas v. Cyprus [GC], # 56679/00, §§ 32 და 37, ECHR 2004 III; და Sejdovic v. Italy [GC], # 56581/00, § 41, ECHR 2006-II).
142. სასამართლო კვლავ იმეორებს, რომ 35-ე მუხლის მიზანია, ხელშემკვრელ სახელმწიფოებს სავარაუდო დარღვევების პრევენციისა და გამოსწორების საშუალება მისცეს, სანამ აღნიშნული ბრალდებები მათ წინააღმდეგ წარედგინება მას [ევროპული სასამართლო] (იხილეთ, inter alia, Civet v. France [GC], # 29340/95, § 41, ECHR 1999 VI). რამდენადაც კონვენციის 35-ე მუხლის 1-ლი პუნქტი გამოყენებული უნდა იქნას გარკვეული ხარისხის მოქნილობითა და ზედმეტი ფორმალობის გარეშე, ის არ მოითხოვს მხოლოდ სარჩელების შეტანას შესაბამისი განსჯადობის ეროვნული სასამართლოების წინაშე და სამართლებრივი დაცვის შიდასახელმწიფოებრივი საშუალებების გამოყენებას გამოტანილ გადაწყვეტილებათა გასაჩივრებისათვის. როგორც წესი, ის აგრეთვე მოითხოვს, რომ, შემდგომში [ევროპული] სასამართლოს წინაშე შეტანილი სარჩელები განიხილონ იმავე სასამართლოებმა, სულ მცირე, არსებითად, ფორმალური მოთხოვნების შესაბამისად და შიდასახელმწიფოებრივი კანონმდებლობით დადგენილ ვადებში (იხილეთ, among other authorities, Cardot v. France, 19 მარტი, 1991, § 34, Series A # 200, და Elçi and Others v. Turkey, nos. 23145/93 და 25091/94, §§ 604 და 605, 13 ნოემბერი, 2003).
143. შესაბამისად, სამართლებრივი დაცვის შიდასახელმწიფოებრივი საშუალებები არ არის ამოწურული, როდესაც საჩივარი არ მიიღება წარმოებაში განმცხადებლის მიერ დაშვებული პროცედურული შეცდომის გამო. თუმცა, არ შეიძლება დადგინდეს განმცხადებლის წინააღმდეგ, რომ მან არ ამოწურა სამართლებრივი დაცვის შიდასახელმწიფოებრივი საშუალებები, თუ, კანონმდებლობით დადგენილი წესის მიუხედავად, უფლებამოსილმა ორგანომ არსებითად განიხილა სარჩელი (შედარებისთვის, inter alia, Mitropolia Basarabiei Si Exarhatul Plaiurilor and Others v. Moldova (dec.), # 45701/99, 7 ივნისი, 2001; Skałka v. Poland (dec.), # 43425/98, 3 ოქტომბერი, 2002;Jalloh v. Germany (dec.), # 54810/00, 26 October 2004; და Vladimir Romanov, cited above, § 52).
144. სასამართლო აღნიშნავს: განმცხადებელი ასაჩივრებდა, რომ მისი სისხლის სამართლის საქმის განხილვა არ იყო სამართლიანი თავისი აღიარებითი ჩვენების შედეგად მოპოვებული მტკიცებულების დაშვების გამო. მან ეს საკითხი რაიონული სასამართლოს წინაშე წამოჭრა. კერძოდ, 2003 წლის 9 აპრილის პირველად განაცხადში ითხოვდა იმის აღიარებას, რომ სისხლის სამართალწარმოებისას მისი ყველა ჩვენების გამოყენება, რომლებიც საგამოძიებო ორგანოებისთვის ცნობილი გახდა უკანონოდ ამოღებული განცხადებების გამო, აკრძალულიყო (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 25). სასამართლო აღნიშნავს, რომ მართლმსაჯულების ფედერალური სასამართლოს წინაშე წარდგენილ სააპელაციო საჩივარში განმცხადებელი მიუთითებდა პირველად განაცხადზე, რომლის სრული ასლი წარუდგინა სასამართლოს (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 37). მართლმსაჯულების ფედერალურმა სასამართლომ არ დააკმაყოფილა მისი საჩივარი, ყოველგვარი დასაბუთების გარეშე. აღნიშნული გარემოებების არსებობისას, სასამართლო დარწმუნებულია, რომ პრეცედენტული სამართლის მოთხოვნების შესაბამისად, განმცხადებელმა მართლმსაჯულების ფედერალური სასამართლოს წინაშე სამართალწარმოებისას წამოჭრა სარჩელის არსებითი მხარე applicant raised the substance of his complaint მე-6 მუხლის შესაბამისად. კერძოდ, იგი ვერ იმსჯელებს, ხსენებულმა სასამართლომ გაიზიარა თუ არა განმცხადებლის სარჩელის მოცულობის შესაძლო განსხვავებულ ინტერპრეტაცია ფედერალური პროკურორის მიერ. რადგან განმცხადებლი კვლავ აპროტესტებდა ფედერალური საკონსტიტუციო სასამართლოს წინაშე, რომ გამოძიების არაკონსტიტუციური მეთოდების გამოყენებას უნდა გამოეწვია სადავო მტკიცებულებების დაუშვებლად ცნობა საქმის განხილვისას (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 40), სასამართლო ადგენს, რომ განმცხადებელმა წამოჭრა სარჩელის არსებითი მხარე applicant raised the substance of his complaint – მე-6 მუხლის შესაბამისად – ეროვნული სასამართლოების წინაშე სამართალწარმოებისას.
145. სასამართლო შემდგომში აღნიშნავს, რომ ამასთანავე განმცხადებელმა მიმართა რაიონულ სასამართლოს, მართლმსაჯულების ფედერალურ სასამართლოსა და ფედერალურ საკონსტიტუციო სასამართლოს მის წინააღმდეგ სისხლის სამართლებრივი დევნის შეწყვეტის თაობაზე, გამოძიების არაკონსტიტუციური მეთოდების გამოყენების გამო (ზემოთ იხილეთ პუნქტები 24,37 და 40). ისევე როგორც მისი განაცხადი (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 144), ეს მოთხოვნაც შეეხებოდა სისხლის სამართლის საქმის განხილვისას იმ მტკიცებულების გამოყენების სამართლებრივ შედეგებს, რომელიც მოპოვებულია დაკითხვის აკრძალული მეთოდებით, წინასწარი გამოძიების ეტაპზე. ამ თვალსაზრისით, ფედერალურმა საკონსტიტუციო სასამართლომ მისი კონსტიტუციური სარჩელი დაუშვებლად ცნო არასაფუძვლიანობის გამო. სასამართლო აღნიშნავს, რომ მიუხედავად ამისა, ფედერალურმა საკონსტიტუციო სასამართლომ თავის გადაწყვეტილებაში დაადასტურა: გამოძიების ეტაპზე პოლიციის მუქარა განმცხადებლისთვის ტკივილის მიყენების თაობაზე, ძირითადი კანონის მიხედვით, იყო ადამიანის ღირსებისა და განმცხადებლის მიმართ არასათანადო მოპყრობის აკრძალვის დარღვევა. იმავე სასამართლომ შემდგომში დაადგინა, რომ პროცედურული შეცდომა – გამოძიების არაკონსტიტუციური მეთოდების გამოყენება – საკმარისად გამოასწორეს სისხლის სამართლის სასამართლოებმა, რომლებმაცსასამართლო განხილვაზე დაუშვებლად ცნეს მუქარის ქვეშ გაკეთებული განცხადებები და, ამასთანავე, არ მოითხოვეს სისხლის სამართალწარმოების შეწყვეტა (ზემოთ იხილეთ პუნქტები 42-44). სასამართლო მიიჩნევს, რომ ამ მიმოხილვების მეშვეობით, საკონსტიტუციო სასამართლომ ნაწილობრივ მაინც არსებითად განიხილა განმცხადებლის საკონსტიტუციო საჩივარი მის წინააღმდეგ სისხლის სამართლებრივი დევნის შეწყვეტის თაობაზე. ამდენად, მოცემულ შემთხვევაში არ შეიძლება დადგინდეს, რომ მან არ ამოწურა სამართლებრივი დაცვის შიდასახელმწიფოებრივი საშუალებები.
146. სასამართლო ადგენს, რომ განმცხადებელმა ეროვნულ სასამართლოებს საშუალება მისცა, გამოესწორებინათ დარღვეული უფლება, და ასკვნის – მთავრობის არგუმენტი, რომ არ ამოწურულა სამართლებრივი დაცვის შიდასახელმწიფოებრივი საშუალებები, არ უნდა დაკმაყოფილდეს.

D.    კონვენციის მე-6 მუხლთან შესაბამისობა

1.    პალატის განჩინება

147. პალატამ დაადგინა, რომ არ დარღვეულა მე-6 მუხლის 1-ლი და მე-3 პუნქტები. მისი აზრით, რაიონულმა სასამართლომ დაუშვებლად ჩათვალა წინასასამართლო სხდომაზე წარმოდგენილი განცხადებები, რომლებიც განმცხადებელმა უთხრა საგამოძიებო ორგანოებს, გამოძიების პროცესში, დაკითხვისას აკრძალული მეთოდების განრგძობადი ეფექტის გამო. თუმცა, ეროვნულმა სასამართლომ გამოიყენა მტკიცებულების ზოგიერთი ელემენტი, რომლებიც უზრუნველყოფილი იყო განმცხადებლის განცხადებათა არაპირდაპირი შედეგის სახით. პალატამ მიიჩნია: არსებობდა მყარი ვარაუდი, რომ მტკიცებულების ელემენტების გამოყენება, რომლებიც იყო მე-3 მუხლით აკრძალული მეთოდებით მოპოვებული აღიარებითი ჩვენების შედეგი, საქმის განხილვას ხდიდა არასამართლიანს იმავე სახით, როგორც თვითონ მოპოვებული აღიარებითი ჩვენების გამოყენება. თუმცა, მოცემულ გარემოებებში საქმის სასამართლო განხილვისას განმცხადებლის ახალი აღიარებითი ჩვენება გახდა მსჯავრდების ძირითადი საფუძველი. მტკიცებულებათა სხვა ელემენტები, მათ შორის, სადავო უტყუარი მტკიცებულება, იყო მხოლოდ დამატებითი შინაარსის და ემყარებოდა ამ აღიარების ნამდვილობის დადასტურებას.
148. პალატა ვერ დარწმუნდა იმაში, რომ განმცხადებელს აღარ დარჩა დაცვის სხვა საშუალება, საქმის სასამართლო განხილვისას ბრალის აღიარების გარდა, მტკიცებულების სადავო ელემენტების დაშვებადობის თვალსაზრისით. შიდასახელმწიფოებრივი სამართალწარმოებისას, როდესაც განმცხადებელს იცავდა ადვოკატი, მან დაადასტურა, რომ ნებაყოფლობით აღიარა ბრალი სინანულის გამო. ის ფაქტი, რომ საქმის სასამართლო განხილვისას მის აღიარებები განსხვავდებოდა, შეიძლება მიჩნეული იყოს გადახვევად თავისი დაცვის სტრატეგიისაგან. განმცხადებელმა ასევე გამოიყენა საქმის სასამართლო განხილვისას სადავო უტყუარი მტკიცებულების გასაჩივრების საშუალება და პალატამ აღიარა, რომ რაიონულმა სასამართლომ ყველა ინტერესი შეწონამტკიცებულების დასაშვებად ცნობაზე გადაწყვეტილების გამოტანისას.
149. ამ ელემენტების თვალსაზრისით, პალატამ დაადგინა, რომ მტკიცებულებათა სადავო ელემენტების გამოყენების გამო, განმცხადებლის სასამართლო პროცესი არ იყო მთლიანად არასამართლიანი.

2. მხარეთა არგუმენტები

(a) განმცხადებელი

150. განმცხადებლის არგუმენტების მიხედვით, მე-3 მუხლის დარღვევის შედეგად მოპოვებული უტყუარი მტკიცებულების დასაშვებად ცნობის გამო მისი სისხლის სამართლის საქმის განხილვა არ იყო სამართლიანი და წარმოადგენდა მე-6 მუხლის დარღვევას. მტკიცებულების დასაშვებად ცნობით მას მთლიანად ჩამოერთვა საკუთარი თავის დაცვის უფლება. ასევე ჩამოერთვა დაცვის უფლება, როგორც ეს გათვალისწინებულია საკუთარი თავის წინააღმდეგ მამხილებელი ჩვენების აკრძალვის პრინციპით. მისი მტკიცებით, ბირშტეინში და იქიდან დაბრუნებისას ამოღებული მტკიცებულება მოპოვებულია პოლიციის ბრძანების საფუძველზე, რომ მისთვის ეიძულებინათ ზუსტი ადგილსამყოფელის მითითება. მას აიძულეს ფეხშიშველა სიარული ტყეში იმ ადგილამდე, სადაც J.-ის ცხედარი იყო დამალული. ის ფაქტი, რომ მისთვის მიცემული მითითებები, თუ სად გადამალა ცხედარი, და შემდგომში მისი აღმოჩენა აისახა ვიდეოფირზე, მეტყველებდა იმას, რომ ბირშტეინის მოვლენები ემსახურებოდა არა ბავშვის გადარჩენას, არამედ მტკიცებულების მოპოვებას იმ მიზნით, რომ დაედგინათ მისი ბრალეულობა.
151. განმცხადებელი ამტკიცებდა, რომ სადავო უტყუარი მტკიცებულება იყო გადამწყვეტი და არა მხოლოდ ხელშემწყობი მისი მსჯავრდების უზრუნველყოფისას. თუმცა, შესაძლებელი იყო სხვა ბრალდებების წარდგენაც, აღიარების შედეგად საკუთარი თავის წინააღმდეგ მიცემული მამხილებელი მტკიცებულება მთლიანად იყო საჭირო მკვლელობაში ბრალდების დადასტურებისა და მსჯავრდებისათვის. არ არსებობდა რამე ჰიპოთეტურისუფთა გზა, რომელიც პოლიციას ამ მტკიცებულებამდე მიიყვანდა შესაბამის დროს. და საერთოდ, იპოვიდა თუ არა მას, მხოლოდ განსჯის საგანია.
152. რადგან საქმის განმხილველმა სასამართლომ საქმის განხილვის საწყის სტადიაზე არ დააკმაყოფილა მისი განაცხადი მე-3 მუხლის დარღვევით მოპოვებული მტკიცებულების დაუშვებლად ცნობის თაობაზე, საქმის განხილვის შედეგი იმ დროისთვის ეფექტიანად განისაზღვრა. დაცვის ყველა შესაძლო სტრატეგია, როგორიცაა დუმილის უფლების გამოყენება, ან მტკიცება, რომ J. შემთხვევით იქნა მოკლული, ან ბრალის ნებაყოფლობითი აღიარება თავიდანვე სასჯელის შემსუბუქების მიზნით, არაეფექტიანი აღმოჩნდა. საქმის განხილვის მეორე დღეს მან ნაწილობრივ – და მხოლოდ საქმის განხილვის დასასრულს მთლიანად – აღიარა J.-ის განზრახ მკვლელობა, მას შემდეგ, რაც განხილული იქნა წარმოდგენილი მტკიცებულების სადავო ელემენტები, რომელთა დაუშვებლად ცნობასაც ითხოვდა. ბრალდების მხარემ და დამხმარე accessory პროკურორებმა, რომლებიც ეწინააღმდეგებოდნენ სასჯელის შემსუბუქებას, მიუთითეს, რომ მან აღიარა მხოლოდ ის, რაც უკვე დადასტურებული იყო.
153. განმცხადებლის მტკიცებით, მიუხედავად იმისა, დაკითხვის მეთოდი კვალიფიცირდება თუ არა წამებად ან არაადამიანურ მოპყრობად, კონვენცია (კერძოდ, სასამართლოს ზემოხსენებული გადაწყვეტილება Jalloh-ის საქმეზე) და საერთაშორისო საჯარო სამართალი (სამოქალაქო და პოლიტიკური უფლებების პაქტის მე-14 მუხლი, გაეროს წამების წინააღმდეგ კონვენციის მე-15 და მე-16 მუხლები) ითვალისწინებს წამებისა და არაადამიანური მოპყრობის აბსოლუტური აკრძალვის დარღვევით მოპოვებული ყველა მტკიცებულების დაუშვებლად ცნობას. ეროვნული სასამართლოებისა და პალატის მოსაზრების საწინააღმდეგოდ, მე-3 მუხლის აბსოლუტური უფლების დაცვა ვერ იქნებოდა და არ უნდა ყოფილიყო შეწონილი სხვა ინტერესებთან, როგორიცაა მსჯავრდების უზრუნველყოფის დაკმაყოფილება. ფაქტობრივად, სადავო მტკიცებულების დაუშვებლად ცნობა იყო არსებითიწამებისა თუ არასათანადო მოპყრობის წახალისების თავიდან აცილებისა და, შესაბამისად, ასეთი საქციელის პრაქტიკაში განხორციელების პრევენციისათვის.

(b) მთავრობა

154. მთავრობამ მოუწოდა დიდ პალატას, დაედასტურებინა პალატის დასკვნა, რომ არ დარღვეულა კონვენციის მე-6 მუხლის 1-ლი და მე-3 პუნქტები. რაც შეეხება იმ მეთოდს, რომლითაც მოპოვებულია სადავო მტკიცებულება, მთავრობამ გააპროტესტა, რომ განმცხადებელმა ფეხშიშველმა იარა, ან რომ იგი დაექვემდებარა მუქარას ბირშტეინში და უკან დაბრუნებისას.
155. მთავრობადაეთანხმა, რომ რაიონულმა სასამართლომ საქმის განხილვის საწყის ეტაპზე მიიღო გადაწყვეტილება ბირშტეინში აღმოჩენილი მტკიცებულების სადავო ელემენტების მტკიცებულებად ცნობაზე საქმის სასამართლო განხილვისას. გარდა ამისა, განმცხადებელმა დაადასტურა ეროვნული სასამართლოების წინაშე, რომ სინანულის გამო ნებაყოფლობითი აღიარება მისცა სასამართლოს საქმის განხილვისას, და რომ უნდოდა პასუხი ეგო ჩადენილი დანაშაულისათვის, თუმცა, მას შეეძლო დუმილის უფლებით ესარგებლა ან ტყუილი ეთქვა სასამართლოს წინაშე. მას შესაძლოა შეეცვალა საკუთარი თავის დაცვის სტრატეგია იმ იმედით, რომ შედარებით ნაკლებ სასჯელს შეუფარდებდნენ, მაგრამ მისი გადაწყვეტილება არ უკავშირდებოდა მტკიცებულების სადავო ელემენტების გამოყენებას. არ იყო სწორი, რომ საქმის სასამართლო განხილვისასგანმცხადებელს არ გააჩნდა არჩევანის საშუალება და მხოლოდ ბრალის აღიარების საშუალება ჰქონდა, რადგან როგორც საქმის განმხილველმა სასამართლომ დაადგინა, შესაძლოა მკვლელობის ჩადენაში მისი ბრალეულობა არ დადასტურებულიყო, მას რომ კვლავ არ მიეცა აღიარებითი ჩვენება. საქმის განმხილველი სასამართლოს კომპეტენტური ინსტრუქციის საფუძველზე, განმცხადებელმა ბრალი აღიარა საქმის განხილვის მეორე დღეს. მისი აღიარებიდან აშკარა იყო, რომ J. განზრახ მოკლა. განსხვავება პირველ და ბოლო სასამართლო აღიარებას შორის შედარებით უმნიშვნელო გახლდათ – პირველად მან არ აღიარა, რომ J.-ის მოკვლა თავიდანვე მისი გეგმის ნაწილი იყო. ეს დამატებითი აღიარება არ იყო აუცილებელი ელემენტი მკვლელობის დასადასტურებლად.
156. მთავრობამ ხაზგასმით აღნიშნა, რომ განმცხადებლის მსჯავრდება ეფუძნებოდა მის ნებაყოფლობით აღიარებას საქმის სასამართლო განხილვისას. ბირშტეინიდან დაბრუნების შემდეგ უზრუნველყოფილი მტკიცებულების ელემენტებს – როგორიცაა J.-ის ცხედარი, ავტოფსიის დასკვნა და წყალსაცავთან განმცხადებლის მანქანის საბურავების კვალი – ჰქონდა მხოლოდ accessory დამხმარე შინაარსი და გამოყენებული იქნა სასამართლო განხილვაზე განმცხადებლის ბრალის აღიარების სიმართლის დასადგენად. ამაზე გარკვევით მიუთითა რაიონულმა სასამართლომ განმცხადებლის გამამტყუნებელი განაჩენის სამოტივაციო ნაწილში.
157. მთავრობამ აღნიშნა, რომ კონვენციის მე-6 მუხლი, როგორც ასეთი, არ ადგენს რაიმე სახის წესებს მტკიცებულების დაშვებადობასთან დაკავშირებით, რაც უპირატესად ეროვნული კანონმდებლობით დასარეგულირებელი საკითხია. მთავრობამ აგრეთვე მიუთითა თავის ვალდებულებაზე – კონვენციის შესაბამისად – აღძრას სისხლის სამართლებრივი დევნა მკვლელის წინააღმდეგ. საზოგადოებრივი ინტერესი, გასამართლდეს მოტაცებული ბავშვის მკვლელი, ძალიან დიდია. მთავრობის მტკიცებით, ამერიკის შეერთებული შტატების უმაღლესი სასამართლოს პრეცედენტული სამართალი, რომელიც ყველაზე შორს წავიდა „შხამიანი ხის ნაყოფის“ გამოყენების აკრძალვის კუთხით, მოითხოვს სერიოზულ ანალიზს. წამყვან საქმეზე Nix v Williams (11 ივნისი, 1984 (467 U.S. 431), ზემოთ იხილეთ პუნქტი 73), მაგალითად, სასამართლომ დაადგინა, რომ არასათანადო გამოძიების შედეგად აღმოჩენილი გვამი შეიძლებოდა ყოფილიყო დასაშვები მტკიცებულება, თუ მისი აღმოჩენა ყველა შემთხვევაში იქნებოდა შესაძლებელი. მოცემულ შემთხვევაში შესაძლებელი იყო, რომ J.-ის ცხედარს, რომელიც განმცხადებელმა დამალა ისეთ ადგილას, სადაც სხვა დროსაც სტუმრობდა, ადრე თუ გვიან აღმოაჩენდნენ.

(c) მესამე მხარეთა ინტერვენცია

(i) J.-ის მშობლები

158. J.-ის მშობლების მიერ წარმოდგენილი არგუმენტების მიხედვით, განმცხადებლის საქმის განხილვა შეესაბამებოდა მე-6 მუხლის მოთხოვნებს. საქმის სასამართლო განხილვაზე განმცხადებელს არასდროს მიუთითებია, რომ მან იძულებით მისცა აღიარება. პირიქით, არაერთგზის გაიმეორა, რომ თავის განცხადებებს აკეთებდა დამოუკიდებლად და მსხვერპლის ოჯახის პატივისცემის გამო. მშობლების მტკიცებით, განმცხადებელმა საქმის სასამართლო განხილვის მეორე დღესვე აღიარა, რომ დაახრჩო J. თუმცა, იმ მომენტში მან უარყო, რომ ამას ისახავდა მიზნად მოტაცებამდე. შემდგომში, თავის მომდევნო განცხადებაში მან აღიარა, რომ თავიდანვე აპირებდა ბიჭის მოკვლას.
159. J.-ის მშობლებმა ხაზგასმით აღნიშნეს: განმცხადებელმა თავის საბოლოო განცხადებაში დაადასტურა, რომ წინასასამართლო სხდომაზე გაკეთებული განცხადებების დაუშვებლად ცნობის გამო მას მიეცა საშუალება, აერჩია დუმილის უფლება ან მიეცა აღიარება, და რომ არ ყოფილა ყველაფერი უკვე დამტკიცებული. განმცხადებლის მტკიცებით, მან სრულად და დამოუკიდებლად აღიარა ბრალი იმის მიუხედავად, რომ აცნობიერებდა რისკს – ამას არ ექნებოდა რაიმე (შემამსუბუქებელი) გავლენა საქმის განმხილველი სასამართლოს გადაწყვეტილებაზე. თავის წიგნში („ღმერთთან პირისპირ – უკან დაბრუნება“) განმცხადებელი არ ახსენებდა, რომ მან ბრალი აღიარა პოლიციის მიერ დაკითხვის შედეგად. თავის წიგნში მან საქმის სასამართლო განხილვაზე ახალი აღიარებითი ჩვენების მოტივებთან დაკავშირებით დაადასტურა, რომ მას უნდოდა გამოეხატა სინანული და, ამდენად, თავისი ქმედება დეტალურად აღწერა იმ რისკის ქვეშ – რაც განხორციელდა კიდეც – რომ მისი აღიარება სასჯელზე რაიმე გავლენას არ მოახდენდა (იხილეთ გვერდები: 225-26). შესაბამისად, მისი საქციელი სამართალწარმოებისას არ წარმოადგენდა საპასუხო რეაქციას საქმის განმხილველი სასამართლოს გადაწყვეტილებაზე სადავო მტკიცებულების დასაშვებად ცნობის შესახებ.

(ii) სამართლებრივი დაცვის ფონდი

160. სამართლებრივი დაცვის ფონდმა ხაზგასმით აღნიშნა, რომ გამორიცხვის წესი, რომელიც კრძალავდა წამებით ან არასათანადო მოპყრობით მოპოვებული მტკიცებულების დასაშვებად ცნობას, ეფუძნებოდა (i) წამების შედეგად მოპოვებული მტკიცებულების არასანდოობას, (ii) წამების შედეგად განპირობებული და წარმოდგენილი ცივილიზებული ღირებულებების ხელყოფას,(iii) საზოგადოებისა და პოლიციის მიზანს – მსოფლიოს ნებისმიერ ადგილზე მოესპოთ წამების მოტივაცია, (iv) ფუნდამენტური უფლებების დაცვის უზრუნველყოფის აუცილებლობას (ჯეროვანი და სამართლიანი სასამართლო პროცესი) (v) დასამართლებრივი პროცესის მთლიანობის საჭიროებას.
161. მრავალი საერთაშორისო დეკლარაცია, წესი, რეზოლუცია და კონვენცია კრძალავს სამართალწარმოებაში წამების ან არაადამიანური მოპყრობის შედეგად მოპოვებული განცხადებების დასაშვებად ცნობას მტკიცებულების სახით. სამართლებრივი დახმარების ფონდის აზრით, სადისკუსიო საკითხია, რომ გამორიცხვის წესი მოიცავდა არა მარტო ბრალის აღიარებას, არამედ ასევე მისგან derivative evidence გამომდინარე მტკიცებულებას, რომელიც მოპოვებულია წამების ქვეშ გაკეთებული განცხადების შედეგად, იმის მიუხედავად, რომ წამების წინააღმდეგ გაეროს კონვენციის მე-15 მუხლი (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 64), კერძოდ, გაგებულია ვიწრო მნიშვნელობით. გაეროს ადამიანის უფლებათა კომიტეტმა, მაგალითად, 1982 წლის 30 მაისის N7 რეზოლუციაში (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 70) დაადგინა, რომ წამების აკრძალვის ეფექტიანი კონტროლის უზრუნველყოფის მიზნით, მნიშვნელოვანია, წამებისა და არაადამიანური თუ ღირსების შემლახველი მოპყრობის შედეგად მოპოვებული ბრალის აღიარება და სხვა მტკიცებულება დაუშვებლად იქნას ცნობილი. ანალოგიურად, სამხრეთ აფრიკის სააპელაციო უმაღლესმა სასამართლომ 2008 წლის 10 აპრილის გადაწყვეტილებაში საქმეზე Mthembu v. The State (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 74) დაადგინა, რომ წამებით მოპოვებული მტკიცებულების, მათ შორის, მისგან გამომდინარე უტყუარი მტკიცებულების, გამოყენება განაპირობებს არასამართლიან სამართალწარმოებას. ეს დებულება თანაბრად გამოიყენება არასათანადო მოპყრობის სხვა ფორმებთან მიმართებით. სასამართლოს დასკვნა Jalloh-ის საქმეზე(cited above, §§ 99 და 104-07) და საქმეზე Harutyunyan v. Armenia-ს (# 36549/03, § 63, ECHR 2007 VIII) იმავე მიმართულებისაკენ მიუთითებს.

3. სასამართლოს შეფასება

(a) შესაბამისი პრინციპების შეჯამება

162. სასამართლო კვლავ იმეორებს, რომ კონვენციის მე-19 მუხლის შესაბამისად, მისი მოვალეობაა, უზრუნველყოს მაღალი ხელშემკვრელი მხარეების მიერ კონვენციით ნაკისრ ვალდებულებათა შესრულება. კერძოდ, მისი ფუნქცია არ არის გამოასწოროს, სავარაუდოდ, ეროვნული სასამართლოების მიერ ჩადენილი ფაქტობრივი ან სამართლებრივი შეცდომები, თუ ისინი არ ხელყოფენ კონვენციით დაცულ უფლებებსა და თავისუფლებებს. მე-6 მუხლი, უზრუნველყოფს რა სამართლიანი სასამართლოს განხილვის უფლებას, არ ადგენს მტკიცებულების, როგორც ასეთის, დაშვებადობის რაიმე წესს, რაც ეროვნული სასამართლოს რეგულირების სფეროა (იხილეთ, Schenk v. Switzerland, 12 ივლისი, 1988, §§ 45-46, Series A # 140; Teixeira de Castro v. Portugal, 9 ივნისი, 1998, § 34, Reports 1998 IV; და Heglas v. the Czech Republic, # 5935/02, § 84, 1 მარტი, 2007).

163. ამდენად, სასამართლოს ფუნქცია არ არის, განსაზღვროს კონკრეტული სახის მტკიცებულების – მაგალითად, ეროვნული კანონმდებლობის შესაბამისად, არაკანონიერად მოპოვებული მტკიცებულების – დასაშვებობა. კითხვა, რომელსაც პასუხის უნდა გაეცეს, ასეთია: სამართალწარმოება, როგორც მთლიანი, მათ შორის მტკიცებულების მოპოვების მეთოდი, არის თუ არა სამართლიანი. ეს მოიცავს არაკანონიერების გამოძიებას და, როდესაც საკითხი შეეხება კონვენციით გათვალისწინებული სხვა უფლების დარღვევას, დადგენილი დარღვევის შინაარსს (იხილეთ, inter alia, Khan v. the United Kingdom, # 35394/97, § 34, ECHR 2000 V; P.G. და J.H. v. the United Kingdom, # 44787/98, § 76, ECHR 2001-IX; და Allan v. the United Kingdom, # 48539/99, § 42, ECHR 2002 IX).
164. იმის განსასაზღვრად, სამართალწარმოება, როგორც მთლიანი, იყო თუ არა სამართლიანი, გასათვალისწინებელია, დაცული იქნა თუ არა დაცვის მხარის უფლებები. კერძოდ, უნდა განიხილოს, განმცხადებელს მიეცა თუ არა მტკიცებულების ნამდვილობისა და მისი გამოყენების გასაჩივრების შესაძლებლობა. გარდა ამისა, გასათვალისწინებელია მტკიცებულების ხარისხი, ისევე როგორც მისი მოპოვების გარემოებები, და რამდენად ბადებს ეს გარემოებები მისი სანდოობისა და სიზუსტის ეჭვს. რადგან აუცილებლად წამოიჭრება სამართლიანობის პრობლემის არარსებობა, როდესაც სხვა მასალებით არ დასტურდება მტკიცებულება, შეიძლება ითქვას, რომ როცა მტკიცებულება ძალიან მყარია და არ არსებობს არასანდოობის რისკი, დამატებითი მტკიცებულების საჭიროება, შესაბამისად, მცირეა (იხილეთ, inter alia, Khan, cited above, §§ 35 და37; Allan, cited above, § 43; and Jalloh, cited above, § 96). ამ თვალსაზრისით, სასამართლო მნიშვნელობას ანიჭებს, ჰქონდა თუ არა სადავო მტკიცებულებას გადამწყვეტი ძალა სამართალწარმოების შედეგისათვის (შედარებისთვის, კერძოდ, Khan, cited above, §§ 35 და 37).
165. რაც შეეხება კონვენციის დადგენილი დარღვევის შინაარსის განხილვას, სასამართლო იმეორებს, რომ კითხვა – მე-8 მუხლის დარღვევით მოპოვებული ინფორმაციის მტკიცებულების სახით გამოყენებამ გახადა თუ არა საქმის სასამართლო განხილვა, როგორც მთლიანი, არასამართლიანი მე-6 მუხლის საწინააღმდეგოდ – უნდა განისაზღვროს საქმის ყველა გარემოების, მათ შორის, განმცხადებლის დაცვის უფლებისა და სადავო მტკიცებულების ხარისხისა და მნიშვნელობის გათვალისწინებით (შედარებისთვის, inter alia, Khan, cited above, §§ 35-40; P.G. და J.H. v. the United Kingdom, cited above, §§ 77-79; და Bykov v. Russia [GC], # 4378/02, §§ 94-98, ECHR 2009-... რომელშიც მე-6 მუხლის დარღვევა არ დადგინდა). თუმცა, განსაკუთრებული ყურადღება ექცევა მე-3 მუხლის დარღვევით მოპოვებული მტკიცებულების გამოყენებას სისხლის სამართალწარმოებისას. ასეთი მტკიცებულების გამოყენება, რომელიც უზრუნველყოფილია კონვენციით აღიარებული ერთ-ერთი ძირითადი და აბსოლუტური უფლების დარღვევის შედეგად, ყოველთვის წამოჭრის სერიოზულ საკითხებს სამართალწარმოების სამართლიანობასთან დაკავშირებით, მაშინაც კი, როდესაც ამგვარი მტკიცებულების დასაშვებად ცნობა არ იყო გადამწყვეტი მსჯავრდების უზრუნველყოფისას (იხილეთ İçöz v. Turkey (dec.), # 54919/00, 9 იანვარი, 2003; Jalloh, cited above, §§ 99 და 104; Göçmen v. Turkey, # 72000/01, §§ 73-74, 17 ოქტომბერი, 2006; და Harutyunyan, cited above, § 63).
166. შესაბამისად, აღიარებებთან დაკავშირებით სასამართლომ დაადგინა, როგორც ასეთი, რომ მე-3 მუხლის დარღვევით, წამების (შედარებისთვის, Örs and Others v. Turkey, # 46213/99, § 60, 20 ივნისი, 2006; Harutyunyan, cited above, §§ 63, 64 და 66; და Levinţa v. Moldova, # 17332/03, §§ 101 და 104-05, 16 დეკემბერი, 2008) ან სხვა არასათანადო მოპყრობის (შედარებისთვის, Söylemez v. Turkey, # 46661/99, §§ 107 და 122-24, 21 სექტემბერი, 2006, და Göçmen, cited above, §§ 73-74) შედეგად მოპოვებული განცხადებების, როგორც მტკიცებულების, დასაშვებად ცნობამ სისხლის სამართალწარმოებისას რელევანტური ფაქტების დადგენის მიზნით, განაპირობა მთელი სამართალწარმოების არასამართლიანობა. ეს დასკვნა გამოიყენება განცხადებების მტკიცებულებითი ძალისა probative value of the statements და იმის მიუხედავად, იყო თუ არა მათი გამოყენება გადამწყვეტი ბრალდებულის მსჯავრდების უზრუნველსაყოფად (ibid.).
167. საქმის სასამართლო განხილვისას, მე-3 მუხლის დარღვევით არასათანადო მოპყრობის უშუალო შედეგად მოპოვებული უტყუარი მტკიცებულების გამოყენებასთან დაკავშირებით, სასამართლომ მიიჩნია, რომ ძალადობის შედეგად მოპოვებული მამხილებელი, უტყუარი მტკიცებულება – სულ მცირე, მაშინ, თუ ეს ქმედება წამებად კვალიფიცირდება – არასდროს უნდა იქნას გამოყენებული დამნაშავის ბრალეულობის დასადგენად, მიუხედავად მისი მტკიცებულებითი probative value ძალისა. სხვა ნებისმიერი დასკვნა მხოლოდ მოახდენდა მორალურად დასჯადი ქმედების არაპირდაპირ ლეგიტიმაციას, რომლის აკრძალვაც, ან სხვა სიტყვებით რომ ითქვას, „სისასტიკის კანონის მანტიით შეფუთვა“, უნდოდათ კონვენციის ავტორებს (იხილეთ Jalloh, cited above, § 105). Jalloh-ის საქმეზე სასამართლომ ღიად დატოვა კითხვა – ისეთი ქმედებით მოპოვებული უტყუარი მტკიცებულების გამოყენება, რომელიც კვალიფიცირდება არაადამიანურ და ღირსების შემლახველ მოპყრობად, მაგრამ არ წარმოადგენს წამებას, ყოველთვის ხდის თუ არა საქმის სასამართლო განხილვას არასამართლიანს, როგორიცაა, თავის მხრივ, მტკიცებულების წონა და მისი მტკიცებულებითი ძალა, ბრალდებულის მიერ მისი გასაჩივრების შესაძლებლობა და სასამართლო განხილვაზე გამოყენება (ibid. §§ 106-07). სასამართლომ დაადგინა მე-6 მუხლის დარღვევა ხსენებულ საქმეზე, არსებული კონკრეტული გარემოებებიდან გამომდინარე (ibid. §§ 107-08).
    168. რაც შეეხება დუმილის უფლების დარღვევის შედეგად მოპოვებული მტკიცებულების გამოყენებასა და საკუთარი თავის წინააღმდეგ მამხილებელი ჩვენების აკრძალვის პრივილეგიას, სასამართლო იმეორებს, რომ ესენი საყოველთაოდ აღიარებული საერთაშორისო ნორმებია, რომლებიც მე-6 მუხლით გათვალისწინებული სამართლიანი პროცედურების ცნების ფუნდამენტია. მათ საფუძვლად უდევს, inter alia, ბრალდებულის დაცვა ხელისუფლების მხრიდან არამართლზომიერი იძულების წინააღმდეგ, რითაც ხელს უწყობს არასამართლიანი გადაწყვეტილების მიღების თავიდან აცილებასა და მე-6 მუხლის მიზნების შესრულებას. კერძოდ, პირის უფლება, არ მისცეს თავის წინააღმდეგ მამხილებელი ჩვენება, გულისხმობს, რომ სისხლის სამართლის საქმეზე ბრალდების მხარეს ეკისრება მტკიცების ტვირთი, მსჯავრდებულის სურვილის წინააღმდეგ ძალადობის ან ზეწოლის მეთოდებით მოპოვებული მტკიცებულების გამოყენების გარეშე (იხილეთ, inter alia, Saunders v. the United Kingdom, 17 დეკემბერი, 1996, § 68, Reports 1996-VI; Heaney and McGuinness v. Ireland, # 34720/97, § 40, ECHR 2000-XII; და Jalloh, cited above, § 100).

(b) აღნიშნული პრინციპების გამოყენება წინამდებარე საქმეზე

169. რამდენადაც მე-6 მუხლის მე-3 პუნქტის მოთხოვნები – დაცვის უფლებებთან მიმართებით – და საკუთარი თავის წინააღმდეგ მამხილებელი ჩვენების აკრძალვის პრინციპი წარმოადგენს მე-6 მუხლის 1-ლი პუნქტით გარანტირებული სამართლიანი სასამართლოს უფლების განსაკუთრებულ ასპექტებს, სასამართლო განიხილავს საჩივრებს ამ ორი დებულების შესაბამისად (შედარებისთვის, among other authorities, Windisch v. Austria, 27 სექტემბერი, 1990, § 23, Series A # 186; Lüdi v. Switzerland, 15 ივნისი, 1992, § 43, Series A # 238; Funke v. France, 25 თებერვალი, 1993, § 44, Series A # 256 A; და Saunders, cited above, § 68).
170. იმის განსაზღვრისას, ზემოხსენებული პრინციპების შესაბამისად, სისხლის სამართალწარმოება, როგორც მთლიანი – განმცხადებლის წინააღმდეგ, რომელიც თავდაპირველად აპროტესტებდა კონვენციით გათვალისწინებული უფლებების დარღვევით მოპოვებული მტკიცებულების გამოყენებას – შეიძლება თუ არა ჩაითვალოს სამართლიანად, სასამართლომ უნდა გაითვალისწინოს, პირველ რიგში, კონვენციის დარღვევის შინაარსი და მოპოვებული სადავო მტკიცებულების მოცულობა. სასამართლო მიუთითებს თავის ზემოაღნიშნულ დასკვნაზე, რომ 2002 წლის 1 ოქტომბრის დილას განმცხადებლის ჩვენება მოიპოვა E.-მ,დაკითხვისას მე-3 მუხლის დარღვევით (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 108). იგი შემდგომში ასკვნის: არაფერი მიუთითებდა იმაზე, რომ განმცხადებელს პოლიცია მეორედ დაემუქრა ბირშტეინში, ან მგზავრობის დროს, რათა უტყუარი მტკიცებულების გამჟღავნება ეიძულებინათ მისთვის (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 99).
171. სასამართლო მიუთითებს რაიონული სასამართლოს დასკვნაზე, რომ განმცხადებლის განცხადებები, მათ შორის, ბირშტეინში და პოლიციის დაწესებულებაში დაბრუნებისას მუქარის ქვეშ გაკეთებული განცხადებები, განხორციელდა მუქარის განგრძობადი ეფექტის ქვეშ და, შესაბამისად, დაუშვებელია (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 29), მაშინ, როდესაც ამგვარი განცხადებების შედეგად მოპოვებული უტყუარი მტკიცებულება ჩაითვალა დასაშვებად. სასამართლო აღნიშნავს, რომ ეროვნული სასამართლოების წინაშე სამართალწარმოებისას უტყუარი სადავო მტკიცებულება კვალიფიცირდა მტკიცებულებად, რომელიც საგამოძიებო ორგანოებისათვის ცნობილი გახდა განმცხადებლის განცხადებებისშედეგად (long-range effect ხანგძლივი ეფექტი (“Fernwirkung”) – ზემოთ იხილეთ პუნქტი 31). თავისი შეფასების მიზნებიდან გამომდინარე, მე-6 მუხლის შესაბამისად, სასამართლო გადამწყვეტად მიიჩნევს, რომ სახეზეა მიზეზობრივი კავშირი –მე-3 მუხლის დარღვევით განმცხადებლის დაკითხვასა და განმცხადებლის განცხადებების შედეგად ხელისუფლების მხრიდან უზრუნველყოფილ უტყუარ მტკიცებულებას შორის, როგორიცაა: J.-ის ცხედრის აღმოჩენა, მიღებული ავტოფსიის დასკვნა, განმცხადებლის მანქანის კვალიწყალსაცავთან, ისევე როგორც J.-ის ზურგჩანთა, ტანსაცმელი და განმცხადებლის საბეჭდი მანქანა. სხვა სიტყვებით რომ ითქვას, სადავო უტყუარი მტკიცებულება უზრუნველყოფილი იქნა პოლიციის დაკითხვის უშუალო შედეგად, რაც მე-3 მუხლის დარღვევაა.
172. გარდა ამისა, კითხვა წამოიჭრება მე-6 მუხლის შესაბამისად მე-3 მუხლის საწინააღმდეგო მეთოდებით მოპოვებულ მტკიცებულებასთან მიმართებით –მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ მტკიცებულება არ იყო დაუშვებლად ცნობილი განმცხადებლის სისხლის სამართლის საქმის სასამართლო განხილვაზე. სასამართლო აღნიშნავს, რომ რაიონულმა სასამართლომ დასაშვებად არ ცნო არც ერთი აღიარებითი ჩვენება, რომლებიც გამოძიების პროცესში მუქარის ან მუქარის განგრძობადი ზემოქმედების ქვეშ გააკეთა განმცხადებელმა (ზემოთ იხილეთ პუნქტები 28-30). თუმცა, ხსენებულმა სასამართლომ საქმის სასამართლო განხილვის დასაწყისში არ დააკმაყოფილა რა განმცხადებლის შუამდგომლობა, უარყო აეკრძალა იმ მტკიცებულების ელემენტთა დასაშვებობა, რომელიც საგამოძიებო ორგანოებმა უზრუნველყვეს მე-3 მუხლის საწინააღმდეგო მოპყრობის განგრძობადი ზემოქმედებით გაკეთებული განცხადებების შედეგად (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 31).
173. ამგვარად, სასამართლო მოსმენის სამართლიანობის დადგენის მიზნით, სასამართლო მოითხოვს იმ უტყუარი მტკიცებულების დასაშვებად ცნობის შედეგების განხილვას, რომელიც მოპოვებულია მე-3 მუხლის საწინააღმდეგო არაადამიანურ და ღირსების შემლახველ მოპყრობად – მაგრამ არა წამებად –კვალიფიცირებული ქმედების შედეგად. როგორც ზემოთ აღინიშნა (იხილეთ პუნქტები 166-167), თავის პრეცედენტულ სამართალში დღემდე სასამართლომ არ გადაწყვიტა საკითხი, ასეთი მტკიცებულების გამოყენება ყოველთვის განაპირობებს თუ არა არასამართლიან სასამართლო მოსმენას, საქმეზე არსებული გარემოებების მიუხედავად. თუმცა, სასამართლომ დაადგინა, რომ სისხლის სამართალწარმოებისას მე-3 მუხლის საწინააღმდეგო მოპყრობით – იმის მიუხედავად, იგი კვალიფიცირდება წამებად, არაადამიანურ თუ ღირსების შემლახველ მოპყრობად –მოპოვებული განცხადებებისა და წამების ქმედების უშუალო შედეგად მოპოვებული უტყუარი მტკიცებულების გამოყენება სამართალწარმოებას, როგორც მთლიანს, ავტომატურად აქცევს არასამართლიანად მე-6 მუხლის საწინააღმდეგოდ (ზემოთ იხილეთ პუნქტები 166-167).
174. სასამართლო აღნიშნავს, რომ კონვენციის ხელშემკვრელ მხარეებს, სხვა სახელმწიფოების სასამართლოებსა და ადამიანის უფლებების დამცველ სხვა ორგანიზაციებს შორის არ არსებობს ცალსახა კონსენსუსი მტკიცებულების გამორიცხვის წესის გამოყენების ზუსტი მოცულობის თაობაზე (ზემოთ იხილეთ მითითებები პუნქტებში 69-74). კონკრეტულად ისეთ ფაქტორებს, როგორიცაა ნებისმიერ შემთხვევაში აღმოჩნდება თუ არა სადავო მტკიცებულება საბოლოო სტადიაზე გამოძიების აკრძალული მეთოდებისაგან დამოუკიდებლად, შეუძლია გავლენის მოხდენა ამგვარი მტკიცებულების დაშვებადობაზე.
175. სასამართლოსთვის ცნობილია, რომ სახეზეა სხვადასხვა competing მომიჯნავე უფლება და ინტერესი. ერთი მხრივ, უტყუარი, ხშირ შემთხვევაში სანდო და დამაჯერებელი, მტკიცებულების დაუშვებლად ცნობა სისხლის სამართალწარმოებისას ხელს შეუშლის ეფექტიან სისხლის სამართლებრივ დევნას. უეჭველია, რომ დანაშაულის მსხვერპლი და მისი ოჯახი, ისევე როგორც საზოგადოება, დაინტერესებულია დამნაშავეების გასამართლებითა და დასჯით. ეს ინტერესი ძალიან მაღალი იყო მოცემულ შემთხვევაში. უფრო მეტიც, ეს შემთხვევა იმითაც არის განსაკუთრებული, რომ სადავო უტყუარი მტკიცებულება მოპოვებულია დაკითხვის უკანონო მეთოდებით, რაც, თავის მხრივ, მიზნად ისახავდა არა სისხლის სამართლებრივი გამოძიების გაგრძელებას, არამედ გამოყენებულიყო პრევენციული,კერძოდ, ბავშვის სიცოცხლის გადარჩენისა და, ამგვარად, კონვენციით – კერძოდ, მე-2 მუხლით – გარანტირებული სხვა ძირითადი უფლების უზრუნველყოფის მიზნებიდან გამომდინარე. მეორე მხრივ, ბრალდებულს სისხლის სამართალწარმოებისას აქვს სამართლიანი სასამართლოს უფლება, რაც შეიძლება კითხვის ნიშნის ქვეშ დადგეს ეროვნული სასამართლოების მიერ მე-3 მუხლით აკრძალული არაადამიანური მოპყრობის –კონვენციით გარანტირებულიერთ-ერთი ძირითადი და აბსოლუტური უფლებისდარღვევის –შედეგად მოპოვებული მტკიცებულების გამოყენების შემთხვევაში. რასაკვირველია, აგრეთვე არსებობს სასამართლო პროცესის მთლიანობის შენარჩუნებისა და კანონის უზენაესობაზე დამყარებული ცივილიზებული საზოგადოების ღირებულებების საზოგადოებრივი ინტერესი.
176. ითვალისწინებს რა ზემოხსენებულ ინტერესებს მე-6 მუხლის კონტექსტში, სასამართლოს არ შეუძლია არ აღნიშნოს ის ფაქტი, რომ კონვენციის მე-3 მუხლი მოიცავს აბსოლუტურ უფლებას. წარმოადგენს რა აბსოლუტურ უფლებას, დაუშვებელია სხვა ინტერესებმა – როგორიცაა განსახილველი დანაშაულის სიმძიმე ან საზოგადოებრივი ინტერესი ეფექტიანი სისხლის სამართლებრივი დევნის მიმართ – გადაწონოს იგი, რადგან ამით ხელყოფდა მის აბსოლუტურ ბუნებას (შედარებისთვის, აგრეთვე, mutatis mutandis, Saadi v. Italy, cited above, §§ 138-39). სასამართლოს აზრით, არც ადამიანის სიცოცხლის დაცვისა და არც სისხლის სამართლებრივი დევნის უზრუნველყოფის მოპოვება არ შეიძლება მე-3 მუხლით გათვალისწინებული არასათანადო მოპყრობის აკრძალვის აბსოლუტური უფლების დაცვის დათმობის ხარჯზე, რადგან ეს შეიწირავდა აღნიშნულ ღირებულებებს და მოახდენდა მართლმსაჯულების განხორციელების დისკრედიტაციას.
177. ამასთან დაკავშირებით, სასამართლო აგრეთვე მიუთითებს მთავრობის არგუმენტზე, რომ კონვენციის შესაბამისად, იგი ვალდებული იყო მკვლელის წინააღმდეგ გამოეყენებინა სისხლის სამართლის კანონმდებლობა და, ამგვარად, დაეცვა სიცოცხლის უფლება. კონვენცია ნამდვილად მოითხოვს, რომ ხელშემკვრელმა სახელმწიფოებმა უზრუნველყონ სიცოცხლის უფლების დაცვა (იხილეთ, among many other authorities, Osman v. the United Kingdom, 28 ოქტომბერი, 1998, §§ 115-16, Reports 1998 VIII). თუმცა, ის არ მოითხოვს სახელმწიფოებისაგან ამ ვალდებულების შესრულებას ისეთი ქმედებით, რაც წარმოადგენს მე-3 მუხლით გათვალისწინებული არაადამიანური მოპყრობის აბსოლუტური აკრძალვის დარღვევას, ან ისეთი მეთოდით, რომელიც ხელყოფს ყველა ბრალდებულის სამართლიანი სასამართლო განხილვის უფლებას მე-6 მუხლის შესაბამისად (შედარებისთვის, mutatis mutandis, Osman, cited above, § 116). სასამართლო ეთანხმება, რომ წინამდებარე საქმეზე სახელმწიფო მოხელეები მოქმედებდნენ რთულ და სტრესულ პირობებში და ცდილობდნენ სიცოცხლის გადარჩენას. თუმცა, ეს ვერ შეცვლის იმ ფაქტს, რომ მათ მოიპოვესუტყუარი მტკიცებულება მე-3 მუხლის დარღვევის შედეგად. გარდა ამისა, მძიმე სასჯელის საპირისპიროდ, დემოკრატიულ საზოგადოებაში სამართლიანი სასამართლოს უფლების პატივისცემა უზრუნველყოფილი უნდა იქნას შესაძლო მაქსიმალური ხარისხით (შედარებისთვის, Salduz v. Turkey [GC], # 36391/02, § 54, ECHR 2008-...).
178. თუმცა, მე-3 მუხლისაგან განსხვავებით, მე-6 მუხლი არ შეიცავს აბსოლუტურ უფლებას. ამდენად, სასამართლომ უნდა განსაზღვროს, რა ზომები უნდა ჩაითვალოს აუცილებელად და საკმარისად მე-3 მუხლის დარღვევის შედეგად მოპოვებული მტკიცებულების უზრუნველყოფის თაობაზე სისხლის სამართალწარმოებისას მე-6 მუხლით გარანტირებული უფლებების ეფექტიანი დაცვის უზრუნველყოფის მიზნით. პრეცედენტული სამართლის მიხედვით (ზემოთ იხილეთ პუნქტები 165-167), ამგვარი მტკიცებულების გამოყენება წამოჭრის სერიოზულ კითხვებს სამართალწარმოების სამართლიანობასთან დაკავშირებით. უნდა ვაღიაროთ, რომ მე-6 მუხლის კონტექსტით, მე-3 მუხლით აბსოლუტურად აკრძალული ქმედებით მოპოვებული მტკიცებულების დასაშვებად ცნობა შესაძლოა სტიმული გახდეს სამართალდამცველი ორგანოებისათვის, გამოიყენონ აღნიშნული მეთოდები, მიუხედავად აბსოლუტური აკრძალვისა. გამოძიების მე-3 მუხლის საწინააღმდეგო მეთოდების შეზღუდვა და პირის ეფექტიანი დაცვა შესაძლოა აგრეთვე მოითხოვდეს, როგორც წესი, მე-3 მუხლის ნებისმიერი დარღვევის შედეგად მოპოვებული უტყუარი მტკიცებულების დაუშვებლად ცნობას სასამართლო განხილვისას, თუნდაც ეს მტკიცებულება უფრო შორს იყოს მე-3 მუხლის დარღვევისაგან, ვიდრე მტკიცებულება, რომელიც მოპოვებულია უშუალოდ ამ მუხლის დარღვევის შედეგად. სხვა შემთხვევაში, საქმის სასამართლო განხილვა, როგორც მთლიანი, იქნება არასამართლიანი. თუმცა, სასამართლო მიიჩნევს, რომ როგორც სისხლის სამართლის სასამართლოს სამართლიანობა, ისე, მე-3 მუხლის შესაბამისად, აბსოლუტური აკრძალვისეფექტიანიდაცვა, საფრთხის ქვეშ შეიძლება დადგეს მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ დადგინდება, რომ მე-3 მუხლის დარღვევამ გავლენა მოახდინა სასამართლო პროცესის შედეგზე ბრალდებულის წინააღმდეგ, რასაც, თავის მხრივ, გავლენა აქვს მის მსჯავრდებასა თუ სასჯელის შეფარდებაზე.
179. სასამართლო აღნიშნავს, რომ წინამდებარე საქმეზე რაიონულმა სასამართლომ განმცხადებლის მიერ დანაშაულის ჩადენის აღსრულებასთან დაკავშირებით თავისი ფაქტობრივი დასკვნები – და, შესაბამისად, დასკვნები გადამწყვეტია განმცხადებლის გასამართლებისათვის მკვლელობისა და გამოსყიდვის მოთხოვნით მოტაცების მუხლებით –აშკარად დააფუძნაგანმცხადებლის სრულიად ახალ და სრულ აღიარებით ჩვენებას საქმის სასამართლო განხილვისას (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 34). გარდა ამისა, სასამართლომ მიიჩნია, რომ ახალი აღიარება არის არსებითი, თუ არა ერთადერთი, საფუძველი დანაშაულის დაგეგმვასთან მიმართებით, რამაც თავისი როლი შეასრულა განმცხადებლის მსჯავრდებასა და გასამართლებაში (ibid.). ეროვნულმა სასამართლოებმა საქმის სასამართლო განხილვაზე დასაშვებად ცნობილი დამატებითი მტკიცებულება გამოიყენეს არა განმცხადებლის წინააღმდეგ –მისი ბრალეულობის დასადგენად – არამედ მხოლოდ მისი აღიარების სანდოობის შესამოწმებლად. ეს მტკიცებულება შეიცავდა ავტოფსიის შედეგებს J.-ის გარდაცვალების მიზეზთან დაკავშირებით და განმცხადებლის საბურავების კვალს, რომელიც აღმოაჩინეს წყალსაცავთან ახლოს, სადაც ბავშვის ცხედარი იპოვეს. ეროვნულმა სასამართლოებმა აგრეთვე მიუთითეს corroborative დამადასტურებელმტკიცებულებაზე, რომელიც უზრუნველყოფილი იქნა მუქარის ქვეშ მიცემული პირველი აღიარებითი ჩვენებისაგან დამოუკიდებლად, იმის გათვალისწინებით, რომ განმცხადებელს პოლიცია საიდუმლოდ უთვალთვალებდა გამოსასყიდი თანხის მიღების შემდეგ,და რომ მისი ბინა დაპატიმრებისთანავე გაიჩხრიკა. ეს მტკიცებულება, რომელიც იყო „დაუზიანებელი“ „untainted“ მე-3 მუხლის დარღვევის გამო, მოიცავდა J.-ის დის ჩვენებას, გამოძალვის წერილს, დანაშაულის დაგეგმვის შესახებ ჩანაწერს, რომელიც განმცხადებლის ბინაში აღმოაჩინეს, ასევე გამოსასყიდის სახით მიღებულ თანხას, რაც იპოვეს განმცხადებლის ბინაში და მის საბანკო ანგარიშებზე. (ibid.).
180. ზემოხსენებულის გათვალისწინებით, სასამართლო მიიჩნევს, რომ საქმის სასამართლო განხილვაზე განმცხადებლის მეორე აღიარება –მარტო ან სხვა ხელშეუხებელ „untainted“ უტყუარ მტკიცებულებასთან ერთად –წარმოადგენდა მისი მსჯავრდებისა და გასამართლების საფუძველს მკვლელობისა და გამოსყიდვის მიღების მიზნით მოტაცებისთვის. სადავო უტყუარი მტკიცებულება არ იყო აუცილებელი და არც გამოყენებულა მისი ბრალეულობის დადგენისა და სასჯელის შეფარდებისას. შეიძლება ითქვას, რომ დარღვეული იყო მიზეზობრივი ჯაჭვი, რომელსაც გამოძიების აკრძალული მეთოდებიდან განმცხადებლის მსჯავრდებასა და გასამართლებამდე მივყავდით, სადავო უტყუარ მტკიცებულებასთან მიმართებით.
181. ამ დასკვნების გათვალისწინებით, სასამართლომ უნდა გამოიკვლიოს, გამოძიების პროცესში მე-3 მუხლის დარღვევამ მოახდინა თუ არა გავლენა განმცხადებლის მიერ ბრალის აღიარებაზე სასამართლო განხილვისას. იგი აღნიშნავს, რომ ამას ამტკიცებდა განმცხადებელი სასამართლოს წინაშე წარმოდგენილ განაცხადში. თავის არგუმენტებში მას არ ჰქონდა დაცვის სხვარაიმე საშუალება, გარდა იმისა, ადრე ეღიარებინა, რომ რაიონულმა სასამართლომ საქმის სასამართლო განხილვის საწყის ეტაპზე არ დააკმაყოფილა მისი მოთხოვნა მე-3 მუხლის დარღვევით მოპოვებული მტკიცებულების დაუშვებლად ცნობის თაობაზე.
182. სასამართლო მიიჩნევს: პირველ რიგში, სასამართლო განხილვის მეორე დღეს ბრალის აღიარებამდე, განმცხადებელს განუმარტეს, რომ მას ჰქონდადუმილის უფლება, და რომ არც ერთი განცხადება, რომელიც მან ადრე გააკეთა ბრალეულობასთან დაკავშირებით, არ გამოიყენებოდა მტკიცებულების სახით მის წინააღმდეგ (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 34). ამდენად, სასამართლო ეთანხმება, რომ შიდასახელმწიფოებრივი კანონმდებლობა და პრაქტიკა მნიშვნელობას ანიჭებს აკრძალული არასათანადო მოპყრობის გზით მიღებულ აღიარებით ჩვენებას (contrast Hulki Güneş v. Turkey, # 28490/95, § 91, ECHR 2003-VII, და Göçmen, cited above, § 73), და რომ განმცხადებელთან მიმართებით აღდგენილი იქნა status quo ante, რაც გულისხმობს იმ სიტუაციას, რომელშიც იგი იმყოფებოდა მე-3 მუხლისდარღვევამდე ამ თვალსაზრისით.
 183. გარდა ამისა, განმცხადებელმა, რომელიც წარმოადგინა ადვოკატმა, სასამართლო განხილვის მეორე და ბოლო დღეების განცხადებაში ხაზგასმით აღნიშნა, რომ მიუხედავად 2002 წლის 1 ოქტომბრის მოვლენებისა, მან ბრალი თავისუფლად აღიარა სინანულის გამო და მის მიერ ჩადენილ დანაშაულზე პასუხისმგებლობის აღების მიზნით (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 32). იგი ასე მოიქცა იმ ფაქტის მიუხედავად, რომ მისი წინა მცდელობა – დაუშვებლად ეცნოთ სადავო უტყუარი მტკიცებულება – წარუმატებელი აღმოჩნდა. ამდენად, სასამართლოს არ აქვს არანაირი საფუძველი მიიჩნიოს, რომ განმცხადებელმა არ თქვა სიმართლე და არ აღიარებდა ბრალს, თუ რაიონული სასამართლო საქმის განხილვის დაწყებისას სადავო უტყუარ მტკიცებულებას დასაშვებად ცნობდა, და რომ მისი აღიარება უნდა ჩაითვალოს როგორც იმ ღონისძიებების შედეგი, რომლებიც ხელყოფდა მისი დაცვის უფლებების არსს.
184. ნებისმიერ შემთხვევაში, რაიონული სასამართლოს მსჯელობიდან აშკარად გამომდინარეობს, რომ განმცხადებლის მეორე აღიარებითი ჩვენება სასამართლო განხილვის მეორე დღეს იყო არსებითი მისი გასამართლებისათვის მკვლელობის გამო – იმ დანაშაულისათვის, რომლისთვისაც სხვა შემთხვევაში შესაძლოა ვერ დაედგინათ მისი ბრალეულობა (ზემოთ იხილეთ პუნქტები 34 და 35). განმცხადებლის აღიარება მიუთითებდა ბევრ დამატებით ელემენტზე, რომლებიც არ უკავშირდებოდა იმას, თუ რისი დამტკიცება შეიძლებოდა სადავო უტყუარი მტკიცებულებით. როდესაც მტკიცებულებამ აჩვენა, რომ J. დაახრჩეს და განმცხადებელი იმყოფებოდა წყალსაცავთან ბირშტეინში, მისმა აღიარებამ მნიშვნელოვნად დაადასტურა მისი განზრახვა, ისევე როგორც სხვა მოტივები J.-ის მკვლელობის მიზნით. ამ ელემენტების გათვალისწინებით, [ევროპული] სასამართლო არ არის დარწმუნებული, რომ რადგან სასამართლო განხილვის დასაწყისში სადავო უტყუარი მტკიცებულება დაუშვებლად არ ცნეს, განმცხადებელს არ შეეძლო გამოეყენებინა დუმილის უფლება და აღარ ჰქონდა დაცვის სხვა საშუალება, გარდა ბრალის აღიარებისა. ამდენად, სასამართლო არ ეთანხმება, რომ გამოძიების პროცესში არც მე-3 მუხლის დარღვევამ იქონია გავლენა სასამართლო განხილვისას განმცხადებლის მიერ ბრალის აღიარებაზე.
185. რაც შეეხება დაცვის უფლებას, სასამართლო აგრეთვე შენიშნავს, რომ განმცხადებელს მიეცა შესაძლებლობასასამართლო განხილვისას სადავო უტყუარი მტკიცებულების დაშვებადობის გასაჩივრებისა, და რომ რაიონულ სასამართლოს ჰქონდა ამ მტკიცებულების დაუშვებლად ცნობის უფლებამოსილება. ამდენად, ამ თვალსაზრისით, არც განმცხადებლის დაცვის უფლება იქნა უგულებელყოფილი.
186. სასამართლო აღნიშნავს: განმცხადებელი ასაჩივრებდა, რომ მას ჩამოერთვა დაცვის უფლება, რასაც ითვალისწინებდა მისი საქმის სასამართლო მოსმენაზე საკუთარი თავის წინააღმდეგ მამხილებელი ჩვენების აკრძალვის პრივილეგია. როგორც ზემოთ აღინიშნა (იხილეთ პუნქტი 168), პირის უფლება – არ მისცეს მამხილებელი ჩვენება საკუთარი თავის წინააღმდეგ – გულისხმობს, რომ ბრალდების მხარეს ეკისრება მტკიცების ტვირთი მსჯავრდებულის მიმართ, ამ უკანასკნელის სურვილის წინააღმდეგ იძულების ან ძალადობის მეთოდებით მოპოვებული მტკიცებულების გამოყენების გარეშე. სასამართლო მიუთითებს თავის ზემოხსენებულ დასკვნებზე, რომ ეროვნულმა სასამართლოებმა განმცხადებელს მსჯავრი დასდეს ბრალის მეორედ აღიარების საფუძველზე, სადავო უტყუარი მტკიცებულების – როგორც მისი ბრალეულობის აუცილებელი მტკიცების – გამოყენების გარეშე. ამდენად, სასამართლო ასკვნის, რომ საკუთარი თავის წინააღმდეგ მამხილებელი ჩვენების აკრძალვის პრივილეგია დაცული იქნა განმცხადებლის საქმეზე სამართალწარმოებისას.
187. სასამართლო ასკვნის, რომ განმცხადებლის საქმეზე არსებულ კონკრეტულ გარემოებებში, იმ ფაქტს, რომ არ გახდა შესაძლებელი სადავო უტყუარი მტკიცებულების დაუშვებლად ცნობა, რაც უზრუნველყოფილი იყო არაადამიანური მოპყრობის მეთოდის გამოყენებით, არ ჰქონდა გავლენა განმცხადებლის მსჯავრდებასა და სასჯელის შეფარდებაზე. რადგან ერთნაირად იქნა დაცული განმცხადებლის დაცვის უფლება, აგრეთვე მისი უფლება, არ მიეცა თავისი საწინააღმდეგო ჩვენება, მისი საქმის სასამართლო მოსმენა, როგორც მთლიანი, უნდა ჩაითვალოს სამართლიანად.
188. შესაბამისად, არ დარღვეულა კონვენციის მე- მუხლის 1-ლი და მე- პუნქტები.

III. კონვენციის 41-ე მუხლის გამოყენება

189. კონვენციის 41-ე მუხლის თანახმად:

„თუ სასამართლო დაადგენს, რომ დაირღვა კონვენცია და მისი ოქმები, ხოლო შესაბამისი მაღალი ხელშემკვრელი მხარის შიდასახელმწიფოებრივი სამართალი დარღვევის მხოლოდ ნაწილობრივი გამოსწორების შესაძლებლობას იძლევა, საჭიროების შემთხვევაში, სასამართლო დაზარალებულ მხარეს სამართლიან დაკმაყოფილებას მიაკუთვნებს.“

A.    ზიანი

190. განმცხადებელს არ მოუთხოვია მატერიალური თუ მორალური ზიანისანაზღაურება, მიუთითებდა რა, რომ მისი განაცხადის მიზანი იყო ეროვნული სასამართლოების მიერ საქმის ხელახალი განხილვა. მთავრობას ამ კომენტარზე არგუმენტი არ წარმოუდგენია.
191. შესაბამისად, სასამართლო არ მიაკუთვნებს ანაზღაურებას ზიანთან მიმართებით. რაც შეეხება სპეციფიკურ ზომებს, რომლებიც მოითხოვა განმცხადებელმა კომპენსაციის სახით, სასამართლომიიჩნევს, რომ მე-6 მუხლის შესაბამისი დასკვნის თვალსაზრისით, განმცხადებელს არ აქვს საფუძველი, მოითხოვოს საქმის ხელახალი განხილვა ან თავიდან დაწყება ეროვნული სასამართლოების წინაშე.

B.  ხარჯები და დანახარჯები

192. წერილობითი მტკიცებულების წარდგენისას განმცხადებელმა კვლავ დაადასტურა თავისი პრეტენზიები, რომლებიც მან პალატის წინაშე წარადგინა, და მოითხოვა სისხლის სამართალწარმოების ხარჯების ანაზღაურება, რისი გადახდაც დააკისრა რაიონულმა სასამართლომ მისი გასამართლების შემდეგ, 72,855.60 ევროს ოდენობით. მან სასამართლოს დისკრეციას მიანდო, გადაეწყვიტა – თანხის რა ნაწილს (რაც მოიცავდა, inter alia, ექსპერტის, მოწმისა და ადვოკატის ხარჯებს) ჩათვლიდაგანპირობებულად მისი კონვენციით გათვალისწინებული უფლებების დარღვევით. იგი ამტკიცებდა, რომ სააპელაციო და კონსტიტუციური სარჩელების შეტანის საფასური ფედერალურ საკონსტიტუციო სასამართლოში (რისი თანხაც არ იყო დაკონკრეტებული) მხოლოდ იმიტომ გაიღო, რომ ეცადა კონვენციის დარღვევების გამოსწორება.
193. განმცხადებელი, რომელსაც მიეცა სამართლებრივი დახმარება, აგრეთვე 22,647.85 ევროს მოითხოვდა სასამართლოს წინაშე გაწეული ხარჯებისა და დანახარჯებისათვის. ქვითრებით წარმოდგენილი ხარჯები მოიცავდა იურიდიული კონსულტაციის, შიდასახელმწიფოებრივი სამართალწარმოებისას საქმის მასალების მიღების, იურისტების ანგარიშების, ასლის გადაღების საფასურსა და მგზავრობის, კვებისა და განთავსების ხარჯებს, აგრეთვე, ეროვნული სასამართლოების წინაშე წარმოებაში მიღებული საქმის შემდგომში განხილვის ხარჯებს.
194. მთავრობამ არ გააკეთა კომენტარი განმცხადებლის მიერ დიდი პალატის წინაშე წარმოდგენილ პრეტენზიაზე. მთავრობამ პალატის წინაშე განაცხადა, რომ რაიონული სასამართლოს მიერ განმცხადებლის სასარგებლოდ მინიჭებული თანხა არ იყო დაკისრებული იმ მიზნით, რომ თავიდან აეცილებინათ ან გამოესწორებინათ მისი კონვენციით გათვალისწინებული უფლებების დარღვევა. განმცხადებელს მართლმსაჯულების ფედერალური სასამართლოს ან ფედერალური საკონსტიტუციო სასამართლოს წინაშე სამართალწარმოებისას არ დაუკონკრეტებია რაიმე თანხის დაკისრება. განმცხადებლის კონვენციით გათვალისწინებული უფლებების დარღვევის დადგენის გამო, ეროვნული სასამართლოს წინაშე საქმის ხელახალი განხილვისა და განმცხადებლის მიმართ გამამართლებელი გადაწყვეტილების გამოტანის შემთხვევაში, თანხის დაკისრების საკითხი უნდა გადაწყვიტოს რაიონულმა სასამართლომ.
195. მთავრობამ ასევე სასამართლოს დისკრეციას მიანდო ადვოკატის საფასურის გონივრულობის დადგენა.
196. სასამართლოს პრეცედენტული სამართლის მიხედვით, გაწეული ხარჯები და დანახარჯები არ ანაზღაურდება 41-ე მუხლის შესაბამისად, სანამ არ დადასტურდება, რომ მისი გაღება აუცილებელი და საჭირო იყო და გონივრულია თანხასთან მიმართებით. ამასთანავე, სამართლებრივი დახმარების ხარჯები ანაზღაურდება მხოლოდ იმდენად, რამდენადაც ისინი უკავშირდება დადგენილ დარღვევას (მაგალითისთვის, იხილეთ, Beyeler v. Italy (სამართლიანი დაკმაყოფილება) [GC], # 33202/96, § 27, 2002 წლის 28 მაისი; Kafkaris v. Cyprus [GC], # 21906/04, § 176, ECHR 2008 ...; და Sahin v. Germany [GC],# 30943/96, § 105, ECHR 2003 VIII).
197. რაც შეეხება ეროვნული სასამართლოების წინაშე გაწეულ ხარჯებსა და დანახარჯებს, სასამართლო აღნიშნავს, რომ განმცხადებელმა მას მიანდო შეეფასებინა, რაიონული შეეხება ეროვნული სასამართლოების წინაშე გა სამართალწარმოებისეხარჯებისსასამართლოების წინაშე გაწეულ ხარჯებსა და დანახარჯებს, სასამართლო აღნიშნავს, რომ განმცხადებელმა მას მიანსასამართლო აღნიშნავს, რომ მართალია, გამოძიების პროცესში მან დაადგინა მე-3 მუხლის ხელყოფა, მაგრამ კონვენციის მოთხოვნების დაცვა დაადგინა განმცხადებლის წინააღმდეგ სისხლის სამართალწარმოებისას. რადგან განმცხადებელმა ვერ შეძლო ეროვნული სასამართლოების წინაშე სამართალწარმოებისათვის გაწეული ყველა ხარჯის დაკონკრეტება, რაც მე-3 მუხლის დარღვევის გამოსწორებას ისახავდა მიზნად, სასამართლოს არ შეუძლია დაკმაყოფილების მიკუთვნება ამ თავის შესაბამისად.
198. რაც შეეხება მის წინაშე გაწეულ ხარჯებსა და დანახარჯებს, სასამართლო მიიჩნევს, რომ განმცხადებლის მიერ მოთხოვნილი თანხა ნაწილობრივ არ იყო აუცილებლად გადასახდელი და, მთლიანობაში, გადაჭარბებულია. გარდა ამისა, განმცხადებლის საჩივარი სასამართლოს წინაშე მხოლოდ ნაწილობრივ იყო წარმატებული. აქედან გამომდინარე, სასამართლო მიიჩნევს, რომ ამ თავის შესაბამისად, გონივრულია განმცხადებლისთვის 4,000 ევროს მიკუთვნება, 2,276.60 ევრო ევროპის საბჭოსაგან უკვე მიიღო სამართლებრივი დახმარების სახით, გადასახდელი იქნება 1,723.40 ევრო, რასაც დაემატება ყველა გადასახდი, რომელიც შეიძლება დაერიცხოს განმცხადებელს აღნიშნულ თანხაზე.

C.  საურავი

199. სასამართლოს მიაჩნია, რომ საურავის ოდენობა უნდა დადგინდეს ევროპის ცენტრალური ბანკის ზღვრული სასესხო განაკვეთის მიხედვით, რასაც დაემატება სამი პროცენტი.


ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, სასამართლო

1.    ერთხმად უარყოფს მთავრობის პირველად პრეტენზიას განმცხადებლის საჩივართან მიმართებით, კონვენციის მე-6 მუხლის შესაბამისად;

2.    ადგენს თერთმეტი ხმით ექვსის წინააღმდეგ, რომ განმცხადებელს კვლავ შეუძლია ჰქონდეს პრეტენზია „მსხვერპლის“ სტატუსზე კონვენციის მე-3 მუხლის შესაბამისად, კონვენციის 34-ე მუხლის მიზნებისათვის;

3.    ადგენს თერთმეტი ხმით ექვსის წინააღმდეგ, რომ დაირღვა კონვენციისმე-3 მუხლი;

4.    ადგენს თერთმეტი ხმით ექვსის წინააღმდეგ, რომ არ დარღვეულა კონვენციისმე-6 მუხლის 1-ლი და მე-3 პუნქტები;

5.    ადგენს ათი ხმით შვიდის წინააღმდეგ, რომ
(a) მოპასუხე სახელმწიფომ განმცხადებელს სამი თვის განმავლობაში უნდა გადაუხადოს 1,723.40 ევრო (ათას შვიდას ოცდასამი ევრო და ორმოცი ცენტი) გაწეული ხარჯებისა და დანახარჯების ანაზღაურების სახით, აგრეთვე ნებისმიერი გადასახადი, რომელიც შეიძლება ამ თანხას უკავშირდებოდეს;
(b) ზემოხსენებული სამთვიანი ვადის გასვლის შემდეგ, თანხის სრულ გადარიცხვამდე, გადასახდელ თანხას საჯარიმო პერიოდის განმავლობაში დაერიცხება გადახდის დღეს მოქმედი, ევროპის ცენტრალური ბანკის ზღვრული სასესხო განაკვეთის თანაბარი ჩვეულებრივი პროცენტები, რასაც დაემატება სამი პროცენტი;

6.    ერთხმად უარყოფს განმცხადებლის დანარჩენ მოთხოვნებს სამართლიან დაკმაყოფილებასთან დაკავშირებით.

შესრულებულია ინგლისურად და ფრანგულად და გამოცხადებულია საჯარო მოსმენაზე ადამიანის უფლებათა სახლში, სტრასბურგი, 2012 წლის 1 ივნისს.


ერიკ ფრიბერგი
სექციის განმწესრიგებელი თავმჯდომარე (სასამართლო მდივანი)

ჟან-პოლ კოსტა
თავმჯდომარე



კონვენციის 45-ე მუხლის მე-2 პუნქტისა და სასამართლოს რეგლამენტის 74-ე მუხლის მე-2 პუნქტის შესაბამისად, წინამდებარეგადაწყვეტილებას თან ერთვის შემდეგი განცალკევებული მოსაზრებები:
(ა) მოსამართლეების: ტალკენსის, ზიმელესა და ბიანკუს ერთიანი, ნაწილობრივ თანმხვედრი აზრი;
(ბ) მოსამართლეების: როზაკისის, ტალკენსის, იებენსის, ზიმელეს, ბიანკუსა და პაუერის ერთიანი, ნაწილობრივ განსხვავებული აზრი;
(გ) მოსამართლე კასადევალის ნაწილობრივ განსხვავებული აზრი, რომელსაც დაეთანხმნენ მოსამართლეები: კოვლერი , მიოვიჩი, ჯაგერი, იოჩინე და ლოპეზ გუერა.


ჟ.-პ. კ
ე. ფ.

მოსამართლეების ტალკენსის, ზიმელესა და ბიანკუს ერთიანი, ნაწილობრივ თანმხვედრი აზრი

(თარგმანი)

1. კონვენციის მე-3 მუხლთან დაკავშირებით, ჩვენ ვეთანხმებით გადაწყვეტილებაში  მოცემულ დასკვნას, რომ განმცხადებელს კვლავ შეუძლია პრეტენზია ჰქონდეს „მსხვერპლის“ სტატუსზე კონვენციის 34-ე მუხლის მნიშვნელობისათვის, და რომ, შესაბამისად, დაირღვა მე-3 მუხლი. თუმცა, ჩვენი მსჯელობა განმცხადებლის სტატუსთან დაკავშირებით განსხვავდება უმრავლესობის მიერ გამოთქმული აზრისაგან.
2. იმისათვის, რომ განისაზღვროს, დაკარგა თუ არა განმცხადებელმა„მსხვერპლის“ სტატუსი, სასამართლოს მოეთხოვება, თავისი პრეცედენტული სამართლის შესაბამისად, გამოიკვლიოს, ეროვნულმა ხელისუფლებამ აღიარა და მიაკუთვნა თუ არა დაკმაყოფილება მე-3 მუხლისდარღვევისათვის.
3. დარღვევა უდავოდ იქნა აღიარებული, რადგან სასამართლო ხელისუფლებამ აშკარად მიუთითა, რომ გამოძიებისას გამოყენებული მეთოდები წარმოადგენდა „არასათანადო მოპყრობას“ და არ შეიძლებოდა გამართლებულიყო „აუცილებლობის“ საფუძველზე, რაც არ არის დაცვის საშუალება ძირითადი კანონის 1-ლი მუხლისა და კონვენციის მე-3 მუხლის შესაბამისად, ადამიანური ღირსების აბსოლუტური დაცვის დარღვევასთან მიმართებით.
4. თუმცა, გადაწყვეტილება მიიჩნევს, რომ სათანადო და საკმარისი დაკმაყოფილება არ იყო მიკუთვნებული, აფუძნებს რა ამ დასკვნასმოსაზრებაზე, რომელსაც ხარვეზად თვლის სისხლის სამართალწარმოებისას, პოლიციის თანამშრომლების მსჯავრდებით რომ დასრულდა. მართალია იგი მიიჩნევს, რომ სისხლის სამართლებრივი გამოძიება პოლიციის თანამშრომლების მიმართ, რომლებიც წამებით დაემუქრნენ განმცხადებელს, შეესაბამებოდა კონვენციის მოთხოვნებს, მაგრამ იგივე არ ითქმის პოლიციის თანამშრომლებისათვის დაკისრებულ სასჯელებზე. გადაწყვეტილება ასკვნის, რომ ისინი იყო „არაადეკვატური“ და„აშკარად დაუსაბუთებელი“ ჩადენილი დანაშაულის სიმძიმესთან მიმართებით; შესაბამისად, მათ არ ჰქონდათ აუცილებელი დამაბრკოლებელი ეფექტი deterrent effect მსგავს სიტუაციებში მომავალი არასათანადომოპყრობის აკრძალვის დარღვევის პრევენციის მიზნით (იხილეთ გადაწყვეტილების პუნქტები 123 და 124).
5. აღიარებული უნდა იქნას, რომ სასამართლოს მიერ დასჯის თაობაზე სახელმწიფო ვალდებულების მოცულობის ეს შეფასება არ არის ახალი და ბევრ სხვა ადრინდელ გადაწყვეტილებაშია მითითებული. თუმცა, ჩვენი აზრით, ეს წამოჭრის სამ კითხვას, განსაკუთრებით წინამდებარე საქმეზე. პირველ რიგში, სასჯელის შეფარდება ერთ-ერთი ყველაზე დელიკატური და რთული ამოცანაა სისხლის სამართლის მართლმსაჯულების განხორციელებისას. იგი მოითხოვს მთელი რიგი ფაქტორების გათვალისწინებას, ისევე როგორც ფაქტების, გარემოებებისა და შესაბამისი პირების ცოდნასა და გაცნობიერებას. ეს როლი, ზოგადად, ეროვნულ სასამართლოს ეკისრება და არა [ევროპულ] სასამართლოს, რომელიც პროცესში უნდა ჩაერთოს მხოლოდ განსაკუთრებული სიფრთხილით და აბსოლუტური აუცილებლობის შემთხვევებში. მეორე რიგში, ჩვენ ვეჭვობთ: სასამართლო იმ ვარაუდის დაშვებისას, რომ უფრო მკაცრ სისხლის სამართლებრივ სასჯელს აქვს დამაბრკოლებელი ეფექტი deterrent effect, ხომ არ დგება ილუზიის შექმნისა თუ შენარჩუნების საფრთხის ქვეშ. სასჯელის (ზოგადი ან ინდივიდუალური) პრევენციული ეფექტი დიდი ხანია ღრმა შესწავლისა და ემპირიული კვლევების საგანი გახდა. ამის შედეგად დადგინდა, რომ ეს ეფექტი არის ფარდობითი, თუ არა შეზღუდული.  და ბოლოს, მაშინაც კი – განსაკუთრებით იმ შემთხვევებში, როდესაც სისხლის სამართლის პასუხისმგებლობა ემსახურება უფლებისა და თავისუფლებების დაცვის მიზანს, ფაქტის დაკნინების რისკის სანაცვლოდ, რაც ასევე საფრთხეს უქმნის უფლებებსა და თავისუფლებებს – უდავოა, რომჩვენ არ უნდა დავკარგოთ სუბსიდიარობის პრინციპის ხედვა, რომელიც სისხლის სამართალში ძირითადი აქსიომაა: დასჯის იარაღის გამოყენება მხოლოდ მაშინ არის მისაღები, როდესაც არ არსებობს ღირებულებებისა თუ ინტერესების დაცვის სხვა საშუალებები.
6. სასამართლო არასდროს იღლება, გაიმეოროს, რომ კონვენციით დაცული უფლებები არ შეიძლება იყოს თეორიული და წარმოსახვითი, არამედ უნდა იყოს პრაქტიკული და ეფექტიანი. თუმცა, მოცემულ შემთხვევაში პოლიციის თანამშრომლების სისხლის სამართლის საქმის სასამართლო განხილვა, რაც აშკარად უნდა ჩატარებულიყო, იყო ერთადერთი შესაძლო საშუალება კონვენციის მე-3 მუხლის მომავალში დარღვევის პრევენციისათვის, დებულება, რომელიც კონვენციით დაცული ძირითადი უფლებების ნაწილს შეადგენს? ჩვენ ასე არ ვფიქრობთ. ეს ადგილი შეადარე, ცოტა გაუგებარია რას მოსდევს
7. სასამართლოს პრეცედენტული სამართლის მიხედვით, როგორც ეს აღნიშნულია გადაწყვეტილებაში, კონვენციის დარღვევისათვის დაკმაყოფილების სათანადოობა და საკმარისობა უნდა შეფასდეს საქმეზე არსებული ყველა გარემოების გათვალისწინებით (იხილეთ გადაწყვეტილების პუნქტი 116). წინამდებარე საქმეზე ჩვენ მივიჩნევთ, რომ მე-3 მუხლის დარღვევისათვის დაკმაყოფილების ყველაზე სათანადო ფორმა, რაც დადგინდა და აღიარებულია, იქნებოდა კონვენციის დარღვევის შედეგად მოპოვებული მტკიცებულების სასამართლო განხილვაზე დაუშვებლად ცნობა; რადგან ეს არ მოხდა, ჩვენ ვასკვნით, რომ განმცხადებელს კვლავ შეუძლია განაცხადოს პრეტენზია „მსხვერპლის“ სტატუსზე კონვენციის 34-ე მუხლის მნიშვნელობისათვის.
8. თუმცა, საინტერესოა იმის აღნიშვნა, რომ თავისი ანალიზის ბოლოს სასამართლომ, არსებითად, არ დაადგინა მტკიცებულების დაუშვებლად ცნობა, როგორც დამატებითი ღონისძიება: „იმ შემთხვევებში, როდესაც მე-3 მუხლით აკრძალული გამოძიების მეთოდის გამოყენებამ განაპირობა განმცხადებლისთვის არახელსაყრელი შედეგები მისი სისხლის სამართლებრივი დევნისას, სათანადო და საკმარისი ანაზღაურება ამ დარღვევაზე, ზემოხსენებულ მოთხოვნებთან ერთად, შეიძლება ითვალისწინებდეს რესტიტუციის ღონისძიებებს, რომლებიც ეხება გამოძიების აკრძალული მეთოდისგანგრძობად გავლენას continuing impact სასამართლო განხილვის დროს, კერძოდ, მე-3 მუხლის დარღვევით მოპოვებული მტკიცებულების დაუშვებლად ცნობას“ (იხილეთ პუნქტი 128 in fine).




მოსამართლეების, როზაკისის, ტალკენსის, იებენსის, ზიმელეს, ბიანკუსა და პაუერის ერთიანი, ნაწილობრივ განსხვავებული აზრი

1. ჩვენ არ ვიზიარებთ უმრავლების აზრს, რომ არ დარღვეულა კონვენციის მე-6 მუხლის 1-ლი და მე-3 პუნქტები. ჩვენი აზრით, კონვენციის მე-6 მუხლი დაირღვა, რადგან უტყუარი მტკიცებულება, რომელიც უზრუნველყოფილია უშუალოდკონვენციის მე-3 მუხლის დარღვევის შედეგად, დასაშვებად ცნეს განმცხადებლის სისხლის სამართლის საქმის სასამართლო განხილვაზე. დარღვევა იმ ფაქტით იყო განპირობებული, რომ ეს მტკიცებულება მოპოვებულია თვითმამხილებელ გარემოებებში.
2. მე-3 მუხლის დარღვევის შედეგად მოპოვებული ნებისმიერი მტკიცებულების დაშვებადობა სისხლის სამართალწარმოებისას წამოჭრის ფუნდამენტურ და სასიცოცხლო მნიშვნელობის პრინციპულ კითხვას. რამდენადაც სასამართლოს პრეცედენტული სამართალი ცალსახაა, როდესაც საქმე ეხება მე-3 მუხლის დარღვევით მოპოვებული აღიარებითი განცხადებების დაშვებადობას (ასეთი განცხადებები ყოველთვის დაუშვებელია – იმისდა მიუხედავად, ისინი მოპოვებულია წამებით თუ არაადამინური ან ღირსების შემლახველი მოპყრობით), კითხვას – როგორია ისეთი მოპყრობის შედეგად მოპოვებული სხვა სახის მტკიცებულების დაშვებადობის შედეგები სასამართლოს სამართლიანობაზე, რომელიც არ არის წამება, მაგრამ მაინც ექცევა მე-3 მუხლის ფარგლებში – პასუხი უნდაგაეცეს. მართალია, რთული იყო – ისევე როგორც მოცემული შემთხვევა – მაგრამ დიდ პალატას მიეცა შესაძლებლობა, დაედგინა მტკიცებულების გამორიცხვის წესის ზუსტი მოცულობა მე-3 მუხლის დარღვევით მოპოვებულ ნებისმიერ მტიცებულებასთან მიმართებით. სასამართლოს შეეძლო, კატეგორიული პასუხი გაეცა ამ კითხვაზე, მკაფიოდ დაადასტურებდა რა, რომ მიუხედავად მსჯავრდებულის საქციელისა, სამართლიანობა, მე-6 მუხლის მნიშვნელობისათვის, გულისხმობს კანონის უზენაესობის პატივისცემას, როგორც თვითაღიარებულ ჭეშმარიტებას self-evident proposition, და მოითხოვს მე-3 მუხლის დარღვევით მოპოვებული მტკიცებულების დაუშვებლად ცნობას. სისხლის სამართლის საქმის სასამართლო განხილვა, რომელიც აღიარებს და ეყრდნობა ნებისმიერი კუთხით კონვენციის ასეთი აბსოლუტური დებულებისდარღვევის შედეგად მოპოვებულ მტკიცებულებას, არ შეიძლება a fortioriიყოს სამართლიანი. სამწუხაროა, რომ სასამართლოს არ ჰქონდა სურვილი გადაელახა ეს საბოლოო ზღვარი და დაედგინა აშკარა და „მკვეთრი ხაზის“ წესი ადამიანის ფუნდამენტური უფლების ამ ძირითადი საკითხის სფეროში.
3. სასამართლოს პრეცედენტული სამართლიდან აშკარაა, რომ მე-3 მუხლის დარღვევით მოპოვებული მტკიცებულების დაშვებადობასთან დაკავშირებით, ყოველთვის განსხვავებული მოსაზრებები არსებობდა, კონვენციის სხვა უფლებებისაგან, მაგალითად, მე-8 მუხლით დაცული უფლებებისაგან განსხვავებით.  ადრე სასამართლომ გამოთქვა აზრი, რომ მაშინაც კი, როდესაც სახეზეა სათანადო დაცვის პროცედურული მექანიზმები, არ იქნებოდა სამართლიანი ისეთ მასალაზე დაყრდნობა, რომლის შინაარსისა და წყაროს ხელყოფა მოხდა იძულებით ან ძალადობით.  მე-3 მუხლის დარღვევით ძალადობის, სისასტიკის ან სხვა ისეთი ქმედების შედეგად, რომელიც წამებად  ან არასათანადო მოპყრობად  შეიძლება ჩაითვალოს, მოპოვებული განცხადებების გამოყენება ყოველთვის არასამართლიანს ხდის სასამართლო განხილვას მთლიანობაში, მიუხედავად იმისა, ასეთ მტკიცებულებას ჰქონდა თუ არა გადამწყვეტი მნიშვნელობა განმცხადებლის მსჯავრდების უზრუნველსაყოფად. გასათვალისწინებელია, აღნიშნული პრინციპი თანაბრად იქნა თუ არა გამოყენებული მტკიცებულების სხვა სახეებთნ მიმართებით. საქმეზე „Jalloh v. Germany“სასამართლომ მიუთითა, რომ შესაძლოა წამოიჭრას საკითხი მე-6 მუხლის 1-ლი პუნქტის შესაბამისად მე-3 მუხლის დარღვევით მოპოვებულ მტკიცებულებასთან დაკავშირებით – მაშინაც კი, როდესაც მისი დასაშვებად ცნობა არ იყო გადამწყვეტი მნიშვნელობისა მსჯავრდების უზრუნველყოფისას.  საქმეზე არსებულ ფაქტობრივ გარემოებებში ზოგადი კითხვა – ისეთი ქმედებით მოპოვებული უტყუარი მტკიცებულების გამოყენება, რომელიც არ წარმოადგენს წამებას, მაგრამ კვლავ მე-3 მუხლის ფარგლებში ექცევა, ხდის თუ არა სასამართლო მოსმენას არასამართლიანს – უპასუხოდ დარჩა.  სამწუხაროდ, ახლა გაცემული პასუხი და უმრავლესობის მსჯელობა საფრთხეს უქმნის მე-3 მუხლით გარანტირებული აბსოლუტური უფლების ეფექტიანობას. სასამართლომ თავის პრეცედნტულ სამართალში შემოიტანა განსხვავება არაადამიანური ან ღირსების შემლახველი მოპყრობის აბსოლუტური აკრძალვის დარღვევით მოპოვებული განცხადებების დაშვებადობასა და იმავე მეთოდით მოპოვებული სხვა მტკიცებულების დაშვებადობას შორის. რთულია ასეთი განსხვავების შენარჩუნება.

4. უმრავლესობა ეთანხმება, რომ წინამდებარე საქმეზე განმცხადებლის წინააღმდეგ უტყუარი მტკიცებულება, რომელიც დაშვებულად ცნეს სასამართლო მოსმენაზე, „უზრუნველყოფილია პოლიციის დაკითხვის უშუალო შედეგად, რაც მე-3 მუხლის დარღვევაა“ (იხილეთ პუნქტი 171). ამ აკრძალულმა ქმედებამ განაპირობა იძულებითი აღიარებითი ჩვენება, რასაც შემდგომში მოჰყვა ვიზიტი სასიცოცხლო მნიშვნელობის ადგილამდე, სადაც განმცხადებელმა, პოლიციის ბრძანების საფუძველზე, მიუთითა ცხედრის ადგილსამყოფელი (რასაც ვიდეოფირზე იღებდნენ), და ამის შემდეგ დაეხმარა სხვა მამხილებელი მტკიცებულებების შეგროვებაში. ეროვნული სასამართლოების წინაშე სამართალწარმოებიდან უეჭველად გამომდინარეობს, რომ ეს მტკიცებულება დასაშვებად ცნეს, სასამართლომ იგი შეაფასა, გამოიკვლია და დაეყრდნო მას. ამ მტკიცებულებაზე მიუთითებდა აგრეთვე რაიონული სასამართლოს განაჩენიც (იხილეთ პუნქტები 32 და 34). ზემოაღნიშნულის მიუხედავად, უმრავლესობამ დაასკვნა, რომ განმცხადებლის სასამართლო მოსმენა იყოსამართლიანი „მიზეზობრივი ჯაჭვის დარღვევის“ გამო (პუნქტი 180), რამაც განმცხადებლის მსჯავდებასა და გასამართლებამდე მიგვიყვანა. ჩვენ არ ვეთანხმებით აღნიშნულდასკვნას, არც იმ მსჯელობას, რომელსაც იგი ეფუძნება.
5. დაპატიმრების მომენტიდან სასჯელის გამოტანამდე, სისხლის სამართალწარმოება არის ორგანულიდა ურთიერთდაკავშირებული მთლიანობა. მოვლენას, რომელიც ერთ ეტაპზე ხდება, შეუძლია გავლენა მოახდინოს, და ზოგჯერ განსაზღვროს, რა იქნება გამოკვლეული მომდევნო ეტაპზე. როდესაც მოვლენა გამოძიების სტადიაზე განაპირობებს დარღვევას ეჭვმიტანილის აბსოლუტური უფლებისა – არ დაექვემდებაროს არაადამიანურ ან ღირსების შემლახველ მოპყრობას – ჩვენი აზრით, სამართლიანობა მოითხოვს, რომ უარყოფითი გავლენა, რაც ამგვარი დარღვევისაგან გამომდინარეობს, მთლიანად აღმოიფხვრას სამართალწარმოებიდან. სასამართლომ, არსებითად, ეს მიდგომა ადრე დაადასტურა მსჯელობისას – სისხლის სამართლის პროცესის მომზადებისათვის გამოძიების სტადიის მნიშვნელობის განხილვის თაობაზე – და ხაზგასმით აღნიშნა, რომ ამ ეტაპზე მოპოვებული მტკიცებულება განსაზღვრავს ჩარჩოს, რომლის ფარგლებშიც განიხილება დანაშაულისათვის ბრალდება სასამართლო განხილვაზე. ამგვარად, საქმეზე „Salduz v. Turkey“ (რომელიც ეხებოდა წინასწარი პატიმრობისას განმცხადებლის მიერ ადვოკატზე ხელმისაწვდომობის შეზღუდვას) სასამართლომ დაადგინა, რომ არც გაწეულ სამართლებრივ დახმარებასა და არც შემდგომი სამართალწარმოების შეჯიბრებითობას არ შეეძლო იმ ხარვეზების გამოსწორება, რასაც ადგილი ჰქონდა პოლიციაში პატიმრობის დროს და რამაც განაპირობა მე-6 მუხლის დარღვევის დადგენა.  თუ ეს ასეა, მაშინ ადვოკატთან კონსულტაციის უფლების დარღვევის განხილვისას იგივე მსჯელობა უნდა იქნას გამოყენებული უფრო მეტი სიძლიერითაც კი, როდესაც ემიჯნება ეჭვმიტანილის უფლების – არ დაექვემდებაროს არაადამიანურ მოპყრობას – დარღვევასა და ასეთი დარღვევის შედეგად მოპოვებული მტკიცებულების დაშვებულად ცნობას სისხლის სამართალწარმოებისას.
6. სამართალწარმოების – როგორც ერთი ორგანული მთლიანობის – განხილვის ნაცვლად, უმრავლესობის modus operandi იყო სისხლის სამართალწარმოების სხვადასხვა ეტაპის ცალ-ცალკე დაყოფა, განხილვა და ანალიზი იმ დასკვნის გამოტანის მიზნით, რომ საბოლოო გაჩერება (მკვლელობისათვის გასამართლება მაქსიმალური სასჯელის შეფარდებით) არ შეესაბამებოდა განხორციელებულ მარშრუტს (მე-3 მუხლის დარღვევის შედეგად მოპოვებული მტკიცებულების დაშვებულად ცნობა). ჩვენი აზრით, ასეთი მიდგომა არ არის მხოლოდ ფორმალისტური; ის არარელისტურია, რადგან არ ითვალისწინებს პრაქტიკულ კონტექსტს, რომელშიც ხორციელდება სისხლის სამართლის საქმის სასამართლო განხილვა, და დინამიკას, რომელიც ქმედითია ნებისმიერი სისხლის სამართალწარმოებისას. უმრავლესობის გადაწყვეტილება არ ითვალისწინებს იმ ფაქტს, რომ განმცხადებლის მიერ ბრალის აღიარება, რამაც, როგორც აპროტესტებდნენ, „დაარღვია“ მიზეზობრივი კავშირი, მოხდა დაუყოვნებლივ მას შემდეგ, რაც მისი მცდელობა, დაუშვებლად ეცნოთ მამხილებელი მტკიცებულება, წარუმატებელი აღმოჩნდა, და როგორც ამას იმეორებდნენ, უფრო სრულად – მხოლოდ მას შემდეგ, რაც ყველა მტკიცებულება წარედგინა სასამართლოს. ვერ მიაღწია რა მტკიცებულების დაუშვებლად ცნობას, მან არ იცოდა, მაგრამ ცნობილი იყო, რომ საქმის განმხილველ სასამართლოს ჰქონდა სასამართლო-სამედიცინო და სხვა დამადასტურებელი მტკიცებულება, რომლებზეც თვითონ მან მიუთითა პოლიციის თანამშრომლების ბრძანების საფუძველზე და რომლებიც აშკარად დაადგენდა მის ბრალეულობას. ჩვენ მნიშვნელოვნად მიგვაჩნია, რომ სახელმწიფო ბრალმდებელისა და J.-ის მშობლების ადვოკატის მტკიცებით, განმცხადებლის აღიარება „არაფერს ნიშნავდა“, რადგან მან მხოლოდ ის აღიარა, რაც, ნებისმიერ შემთხვევაში, უკვე დადასტურებული იყო (პუნქტი 35). ეს არის ძირითადი პრობლემა და ძნელია, არ დაეთანხმო მათ არგუმენტებს ამ თვალსაზრისით.
7. ჩვენი აზრით, არ შეიძლება ჩაითვალოს, რომ მე-3 მუხლის დარღვევით უზრუნველყოფილ და შემდგომში სასამართლო მოსმენაზე დაშვებულად ცნობილ მტკიცებულებას არ ჰქონდა გავლენა სამართალწარმოების შემდგომ განვითარებასა და მის შედეგზე. მხოლოდ განმცხადებლის მიერ წინასასამართლო სხდომაზე წარმოდგენილი მტკიცებულების დაუშვებლად ცნობას მისთვის ჰქონდა მცირე სარგებელი, თუკი ჰქონდა საერთოდ, მე-3 მუხლის დარღვევით გამოწვეული ხარვეზის გამოსწორების კუთხით. ცნეს რა მამხილებელი მტკიცებულება დაშვებულად, მისი თავისუფლება – გაეძლიერებინა დაცვა – თუ მთლიანად არა, მნიშვნელოვნად შეიზღუდა და მსჯავრდება იმ ბრალდებებისათვის, რომლებიც მას წარუდგინეს, იყო გარდაუვალი. სასამართლო განხილვაში მონაწილე ბრალდების მხარე რომ მიუთითებდა ამგვარ გარდაუვალობაზე, ადასტურებს ჩვენს მოსაზრებას, რომ სერიოზული ეჭვის ქვეშ დგება განმცხადებლის შესაძლებლობა – სასამართლო განხილვის საწყის ეტაპზე ეფექტიანად დაეცვა საკუთარი თავი.
8. ვერც განმცხადებლის მიერ ბრალის აღიარებამ სასამართლო განხილვაზე და ვერც იძულებით მტკიცებულებაზე დაყრდნობამ ხსენებული აღიარების სანდოობის დადგენის მიზნით, ვერ შეძლო გამოესწორებინა სამართალწარმოებისას გამოვლენილი ხარვეზები, რომლებიც გამოიწვია ასეთი დაზიანებული მასალების tainted materials მტკიცებულების სახით დასაშვებად ცნობამ. განმცხადებლის სამართლიანი სასამართლოს ფუნდამენტური უფლების ეფექტიანი დაცვის უზრუნველყოფის ერთადერთი საშუალება იქნებოდა ყველა სადავო მტკიცებულების დაუშვებლად ცნობა და სამართალწარმოების გაგრძელება (მიუხედავად სხვა ბრალდებებისა, მაგალითად, მოტაცება, რასაც მოჰყვა დახრჩობა, სიკვდილი რომ გამოიწვია, პუნქტი 35) ბრალდების მხარისთვის ხელმისაწვდომი დაუზიანებელი მტკიცებულების საფუძველზე. მე-3 მუხლის დარღვევით მოპოვებული მტკიცებულების დასაშვებად ცნობა სისხლის სამართლის საქმის სასამართლო განხილვაზე, გარდაუვლად ასუსტებს დაცვას – რასაც ხსენებული დებულება ითვალისწინებს – და ტოვებს გარკვეულ გაუგებრობას, თუ როგორ უნდა წარიმართოს პროცესი მომავალში.
9. ჩვენ შეშფოთებულნი ვართ, რომ არსებითად, სასამართლომ დიხოტომიადანერგა მე-3 მუხლის აკრძალული ქცევის ტიპებს შორის, სულ მცირე მაშინ, როდესაც სამართლიანი სასამართლოს შედეგებს ეხება საქმე აღნიშნული მუხლის დარღვევის შემთხვევაში. ფაქტობრივად, სასამართლომ დაადგინა, რომ ბრალდებულის მიმართ არაადამიანური მოპყრობის შედეგად მოპოვებული უტყუარი მტკიცებულება შეიძლება დასაშვებად იქნას ცნობილი სასამართლო განხილვაზე და ასეთი სასამართლო მაინც „სამართლიანად“ ჩაითვლება, რამდენადაც ამ მტკიცებულებას არ ექნება გავლენა სამართალწარმოების შედეგზე. თუ მას არანაირი შედეგი არ ექნება, მაშინ რა მიზანი აქვს მის დასაშვებობას? და, არსებითად, რატომ არ უნდა იქნას გამოყენებული იგივე მსჯელობა წამებით მოპოვებულ მტკიცებულებასთან მიმართებით? პასუხი ცალსახაა. საზოგადოებები, რომლებიც სამართლებრივ სახელმწიფოს ეფუძნებიან, არ ეგუებიან და არ სჯიან პირდაპირ, არაპიდაპირ თუ სხვა ფორმებით ისეთი მოპყრობის ხელყოფას, რომელსაც აბსოლუტურად კრძალავს კონვენციის მე-3 მუხლი. არც მე-3 მუხლის ფორმულირება და არც კონვენციის სხვა რომელიმე მუხლი არ ასხვავებს წამებისა და არაადამიანური თუ ღირსების შემლახველი მოპყრობის შედეგებს. ამდენად, ჩვენი აზრით, არ არსებობს სამართლებრივი საფუძველი იმისათვის, რომ არაადამიანური მოპყრობა ჩაითვალოს წამებისაგან განსხვავებულადშედეგების კუთხით, რომლებიც გამოწვეულია დარღვევით. არც „მიზეზობრივი ჯაჭვის დარღვევასა“ და არც სხვა ნებისმიერ ინტელექტუალურ კონცეფციას არ შეუძლია გადალახოს ბუნებრივი უთანასწორობა, რომელიც სახეზეა მაშინ, როდესაც მე-3 მუხლის დარღვევის შედეგად მოპოვებულ მტკიცებულებას დასაშვებად ცნობენ სისხლის სამართალწარმოებისას.
10. სასამართლომ არაერთგზის განაცხადა, რომ მე-3 მუხლი არის აბსოლუტური უფლება და აკრძალულია ამ დებულებიდან გადახვევა მე-15 მუხლის მე-2 პუნქტიდან აქ სიტყვა გამომდინარე ხომ არ აკლია საგანგებო მდგომარეობის დროსაც კი . წარმოადგენს რა აბსოლუტურ უფლებას, ყველა დარღვევა არის სერიოზული და, ჩვენი აზრით, ამ აბსოლუტური აკრძალვის უზრუნველყოფის ყველაზე ეფექტიან საშუალებას წარმოადგენს მტკიცებულების გამორიცხვის წესის მკაცრი გამოყენება, როდესაც საქმე ეხება მე-6 მუხლს. ასეთი მიდგომა იმ სახელმწიფო მოხელეებს, რომლებსაც არაადამიანური მოპყრობის მცდელობა ჰქონდათ, არ დაუტოვებდა ეჭვს ასეთ აკრძალულ ქმედებაში მონაწილეობის უსარგებლობასთან დაკავშირებით. იგი მათ ჩამოართმევდა ნებისმიერ პოტენციურ ინიციატივას ან სტიმულს, რომ ეჭვმიტანილს ისეთი სახით მოპყრობოდნენ, რაც შეუთავსებელია მე-3 მუხლთან.
11. ჩვენ ყურადღებით ვითვალისწინებთ იმ შედეგებს, რომლებიც გამომდინარეობს მტკიცებულების გამორიცხვის წესის მკაცრი გამოყენებიდან, როდესაც საქმე ეხება მე-3 მუხლის დარღვევას. ვაღიარებთ, რომ ხშირ შემთხვევაში სანდო და დამადასტურებელი მტკიცებულება ზოგჯერ შეიძლება დაუშვებლად იქნას ცნობილი, და რომ სისხლის სამართლებრივი დევნის ეფექტი შეიძლება კომპრომისს მოითხოვდეს. ამასთანავე, ასეთი მტკიცებულების დაუშვებლად ცნობამ შეიძლება განაპირობოს, რომ ბრალდებულს შეეფარდოს უფრო ნაკლები სასჯელი, ვიდრე სხვა შემთხვევაში იქნებოდა გამოტანილი. თუმცა, როდესაც ეს ხდება, მსჯავრდებულისათვის მიცემული ნებისმიერი ასეთი „სარგებლისთვის“ საბოლოო პასუხისმგებლობა უპირატესად ეკისრება სახელმწიფო ხელისუფლებას, რომლის მოხელეებმა, მათი მოტივაციის მიუხედავად, დაუშვეს არაადამიანური მოპყრობა და ამით საფრთხის ქვეშ დააყენეს შემდგომი სისხლის სამართალწარმოება.
12. ჩვენ აგრეთვე ვაცნობიერებთ იმ ფაქტს, რომ დანაშაულის მსხვერპლთ, მათ ოჯახებს და მთლიანად საზოგადოებას – ყველას აქვს ინტერესი იმ პირების გასამართლებისა და დასჯის მიმართ, რომლებიც მონაწილეობენ დანაშაულებრივ ქმედებაში. თუმცა, ჩვენი აზრით, არსებობს თანაბრად სასიცოცხლო მნიშვნელობის, დამაჯერებელი/დამადასტურებელი compelling და მომიჯნავე/ურთიერთგამომრიცხავი competing საზოგადოებრივი ინტერესები კანონის უზენაესობაზე დაფუძნებული ცივილიზებული საზოგადოების ღირებულებათა დაცვის მიმართ. ასეთ საზოგადოებებში დაცვის საშუალება ადამიანებისათვის არაადამიანური ან ღირსების შემლახველი მოპყრობის გამო, მისი მიზნის მიუხედავად, შეიძლება არასოდეს იქნას ნებადართული. ამასთანავე, არსებობს სასამართლო პროცესის მთლიანობის უზრუნველყოფისა და შენარჩუნების არსებითი საზოგადოებრივი ინტერესი, ხოლო სასამართლო განხილვაზე აბსოლუტური უფლების დარღვევით მოპოვებული მტკიცებულების დაშვებულად ცნობას შეუძლია ამ პროცესის დაბრკოლება და გაუარესება. ჩვენი აზრით, სისხლის სამართლის დანაშაულის გამოძიება და პირის გასამართლება არ უნდა მოხდეს მე-3 მუხლით გარანტირებული არაადამიანური მოპყრობის აკრძალვის აბსოლუტური უფლების ხელყოფის ხარჯზე. სხვაგვარი გადაწყვეტილება გამოიწვევდა ძირითადი ღირებულებების დათმობასა და მართლმსაჯულების განხორციელების უპატივცემულობას.
13. უმრავლესობასთან ერთად ჩვენ ვაღიარებთ, რომ მოცემულ შემთხვევაში, სახელმწიფო მოხელეები მოქმედებდნენ რთულ და ძალიან სტრესულ სიტუაციაში. თუმცა, ეს არ ცვლის იმ ფაქტს, რომ მათ უტყუარი მტკიცებულება მოიპოვეს მე-3 მუხლის დარღვევით, რაც შემდგომში გამოყენებული იქნა სისხლის სამართლოს საქმის სასამართლო განხილვისას. მართალია, მოცემულ შემთხვევაში სიტუაცია ძალიან დაძაბული იყო, მაგრამ სწორედ კრიზისის დროს უნდა იყოს უკომპრომისო აბსოლუტური ღირებულებები.


მოსამართლე კასადევალის ნაწილობრივ განსხვავებული აზრი, რომელსაც დაეთანხმნენ მოსამართლეები: კოვლერი , მიოვიჩი, ჯაგერი, იოჩინე და ლოპეზ გუერა

(თარგმანი)

1. მოცემულ შემთხვევაში, არ შემიძლია დავეთანხმო უმრავლესობის დასკვნას განმცხადებლის მსხვერპლის სტატუსსა და კონვენციის მე-3 მუხლის დარღვევის დადგენასთან დაკავშირებით. საქმე ჩაითვალა დელიკატურად განმცხადებლის კანონიერი უფლებების კუთხით, მაგრამ უფრო მეტად დელიკატური და რთული იყო ბრალმდებელი მხარისათვის, რომელიც იმყოფებოდა მეტისმეტად სერიოზულ და ტრაგიკულ სიტუაციაში, რაც დამთავრდა თერთმეტი წლის ბავშვის სიკვდილით.
2. უდავოა, რომ განმცხადებლის წინააღმდეგ ძალადობის მუქარა გაუთანაბრდა არაადამიანურ და ღირსების შემლახველ მოპყრობას, კონვენციის მე-3 მუხლის შესაბამისად. ეს ფორმალურად აღიარეს გერმანიის სასამართლო ორგანოებმა: ფრანკფურტის რაიონულმა სასამართლომ განაცხადა, რომგანმცხადებლის მუქარა ტკივილის მიყენების თაობაზე – მისგან ინფორმაციის მიღების მიზნით– წარმოადგენდა დაკითხვის მეთოდს არამარტო სისხლის სამართლის საპროცესო კოდექსის 136-ე მუხლის „a“ პუნქტის შესაბამისად. მუქარამ აგრეთვე უგულებელყო კონვენციის მე-3 მუხლი, ხოლო ფედერალურმა საკონსტიტუციო სასამართლომ დაადგინა, რომ განმცხადებლის ადამიანური ღირსება და პატიმრების არასათანადო მოპყრობის აკრძალვა უგულებელყოფილიიქნა (იხილეთ გადაწყვეტილების პუნქტი 120).
3. პალატამ თავის გადაწყვეტილებაში დაადგინა, რომ განმცხადებელს აღარ შეეძლო პრეტენზია ჰქონოდა მე-3 მუხლის დარღვევასთან დაკავშირებით. მას შემდეგ, რაც ეროვნულმა სასამართლოებმა აღიარეს დარღვევა და მიაკუთვნეს საკმარისი დაკმაყოფილება, მსჯავრდებული და გასამართლებული იქნა პოლიციის ორი თანამშრომელი. მე მხარს ვუჭერ ამ დასკვნას წინამდებარე საქმეზე.
4. დიდი პალატის უმრავლესობამ, დაეთანხმა რა პალატის დასკვნებს, მიიჩნია: ეროვნულმა სასამართლოებმა მკაფიოდ და უპირობოდ აღიარეს, რომ განმცხადებლის დაკითხვა წარმოადგენდა კონვენციის მე-3 მუხლის დარღვევას (იხილეთ გადაწყვეტილების პუნქტი 120 in fine); გამოძიება და სისხლის სამართლებრივი დევნა საკმარისად სწრაფი და დროული sufficiently prompt and expeditious იყო კონვენციით დაადგენილი სტანდარტების შესაბამისად (იხილეთ პუნქტები 121 და 123); და, რომ პოლიციის თანამშრომლები დამნაშავედ ცნეს ძალადობასა და ძალადობის წაქეზებაში, გერმანიის სისხლის სამართლის კანონის დებულებების შესაბამისად (იხილეთა 123-ე პუნქტის დასაწყისი). თუმცა, მათ დაასკვნეს, რომ განმცხადებელს კვლავ შეეძლო ჰქონოდა პრეტენზია მსხვერპლის სტატუსზე, და რომ დაირღვა მე-3 მუხლი.
5. ეს შეფასება, როგორც ჩანს, ძირითადად ეფუძნება პოლიციის თანმშრომლებისათვის დაკისრებულ მსუბუქ სასჯელებს, რადგან:
– სისხლის სამართალწარმოებისას მათ შეეფარდათ„მხოლოდ ძალიან მოკრძალებული და გადავადებული ჯარიმები“ (იხილეთ პუნქტი 123), რომლებიც იყო “almost token” „თითქმის სიმბოლური“და „აშკარად არაპროპორციული“ (იხილეთ პუნქტი124);
– დისციპლინური სანქციები, რაც მოიცავდა სხვა თანამდებობაზეგადაყვანას, როდესაც უშუალო შეხება აღარ ექნებოდათ სისხლის სამართლის დანაშაულის გამოძიებასთან, იყო ძალიან მსუბუქი, რადგან თანამშრომლები არ იყვნენ ჩამოშორებული სამსახურებრივი მოვალეობების შესრულებასგამოძიებისა და სასამართლო განხილვისას, და არც გაუთავისუფლებიათ მას შემდეგ, რაც გასამართლდნენ (იხილეთ პუნქტი 125).
6. წინამდებარე საქმის კონკრეტულ გარემოებებში, გასათვალისწინებელია რა ის ფაქტი, რომ დაკითხვისშემდეგ პოლიციის უფროსის მოადგილე D.-მ პოლიციის საქმის მასალებში დატოვა ჩანაწერი, რომელშიც მან ასახა – და აღიარა – თუ როგორ განვითარდა მოვლენები და მიუთითა უდავოდ გასასამართლებელი მიზეზები; რომ ეროვნულმა სასამართლოებმა (რაიონულმა სასამართლომ და ფედერალურმა საკონსტიტუციო სასამართლომ) აშკარად განაცხადეს ძირითადი კანონისა და კონვენციის დარღვევის შესახებ; და, რომ პოლიციის ორი თანამშრომელი ცნეს დამნაშავედ და მათ დაეკისრათ სისხლის სამართლებრივიდა დისციპლინური პასუხიმგელობა, კითხვა სასჯელების სიდიდეზე აღარ უნდა იყოს რელევანტური. სასამართლო მიუთითებს, რომ აშკარად თვითნებური შემთხვევების გარდა, „მისი ფუნქცია არ არის, ინდივიდუალური ბრალეულობის ხარისხზე გამოიტანოს გადაწყვეტილება ან განსაზღვროს დამნაშავის შესაბამისი სასჯელი. ეს საკითხები ეროვნული სისხლის სამართლის საქმეთა სასამართლოს ექსკლუზიურ განსჯადობას მიეკუთვნება“ (იხილეთ გადაწყვეტილების პუნქტი 123). ეს კარგი დასაბუთებაა ასეთი სასამართლო შეზღუდვისათვის – კონკრეტულად, სისხლის სამართლის საქმის გაცნობის საშუალების არქონა, რომელიც დასრულდა მსჯავრდებით, და ის ფაქტი, რომ მსჯავრდებული პირები აღარ მონაწილეობენ [ევროპული] სასამართლოს წინაშე სამართალწარმოებისას.
7. დანიშნული სასჯელის სიმკაცრის კრიტერიუმის გამოყენებისას შეიძლება დაისვას კითხვა, დასჯის რა ხარისხს დაეთანხმა უმრავლესობა იმის დასადგენად, რომ განმცხადებელს აღარ ჰქონდა მსხვერპლისსტატუსი. სხვა სიტყვებით რომ ითქვას, განმცხადებლის მსხვერპლის სტატუსი უნდა იყოს დამოკიდებული პოლიციის თანამშრომლებზე დაკისრებული სასჯელის სიმკაცრეზე? ჩემი აზრით, პასუხია „არა“.
8. ეს ტოვებს კითხვას კომპენსაციის დამატებითი მოთხოვნის თაობაზე და ბადებს ეჭვებს სამსახურებრივი პასუხისმგებლობის სამართალწარმოების ეფექტიანობასთან დაკავშირებით, რაც განმცხადებლმა წამოიწყო (იხილეთ პუნქტები 126 და127). მე მაქვს ორი მოსაზრება ამ საკითხთან დაკავშირებით: (ა) განმცხადებელმა ეროვნულ სასამართლოს კომპენსაციის თაობაზე სარჩელით მიმართა მხოლოდ [ევროპული] სასამართლოს წინაშე განაცხადის წარდგენისა და სამართლებრივი დახმარების თაობაზე მისი მოთხოვნის დაკმაყოფილების შემდეგ, ანუ მიყენებული ზიანიდან სამი წლის მერე, და (ბ) საქმე განხილვის სტადიაშია ეროვნული სასამართლოების წინაშე და სამართლებრივი დაცვის აღნიშნული შიდასახელმწიფოებრივი საშუალების ეფექტიანობასა თუ მის მოსალოდნელ შედეგზე წინასწარ მსჯელობის არანაირი საფუძველი არ არსებობს.
9. ასევე წამოიჭრება კითხვა, თუ რა სასარგებლო მიზეზს ემსახურება გადაწყვეტილების სამოტივაციო დებულებები. საბოლოო ანალიზისას დიდი პალატის უმრავლესობამ მარტივად დაადასტურა ის, რაც გერმანიის სასამართლო ხელისუფლებამ – ფრანკფურტისსაოლქო სასამართლომ და ფედერალურმა საკონსტიტუციო სასამართლომ უკვე აშკარად და უპირობოდ აღიარეს 2003 და 2004 წლების თავიანთ სამ გადაწყვეტილებაში: განმცხადებელს დაემუქრნენ რა წამებით – ბავშვის ადგილსამყოფელის გამჟღავნების მიზნით, იგი დაექვემდებარა მე-3 მუხლით აკრძალულ არაადამიანურ მოპყრობას (ზემოთ იხილეთ პუნქტი 131). კონკრეტულად ამ საკითხზე ყველა – ეროვნული სასამართლო ხელისუფლება, მთავრობა, განმცხადებელი და [ევროპული] სასამართლოს მოსამართლეები – ვთანხმდებით.
10. დასასრულს, ამ გადაწყვეტილებამ სამართლიანი დაკმაყოფილებაც კი არ მიაკუთვნა განმცხადებელს.